[Ισπανία] Σημειώσεις για τη γενική απεργία της 14ης Νοέμβρη

14-Ν: Προς μια παγκόσμια γενική απεργία διαρκείας

Όπως είναι η κατάσταση αυτήν τη στιγμή, φαίνεται ανούσιο να απεργούμε για μία μόνο μέρα. Το κράτος και οι εταιρείες είναι σε θέση ν’ απορροφούν τον κραδασμό και να τον μετατρέπουν σε επιζήμιες επιπτώσεις για τους ίδιους τους εργάτες που υποστηρίζουν την απεργία. Η μόνη ορατή λύση είναι μια διαρκής και επιθετική γενική απεργία. Όμως, σ’ αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, η αντίσταση θα πρέπει να είναι παγκόσμια. Απομονωμένες κινήσεις σε μία μόνο χώρα δεν έχουν πραγματικό αντίκτυπο στην οικονομία της αγοράς.

Οι αντίστοιχες συνθήκες που επικρατούν σε εκατοντάδες χώρες μπορούν να γίνουν ένας τόπος κοινού συντονισμού. Κάτι εξίσου απλό όσο το να συμφωνηθεί μια κοινή ημερομηνία, η 14η του Νοέμβρη.

Ο αγώνας συνεχίζεται…

Σχετικά με την επερχόμενη απεργία της 14-Ν

Δεν έχουμε καμία μαγική συνταγή (ούτε και θέλουμε). Αυτό που ξέρουμε είναι ότι εδώ πέρα κάτι δεν πάει καλά. Όταν ξυπνάς κάθε πρωί απ’ τα χαράματα για να σου φύγει η ζωή σε κάποια κακοπληρωμένη δουλειά, προσκολλημένος στη βιασύνη, στα ωράρια, στη βαρεμάρα. Όταν βλέπεις στην τηλεόραση τους κουστουμάτους επαγγελματίες του ψεύδους να μιλάνε για βία, αλλά να αποσιωπούν την προέλευσή της, μιας και μερικές σπασμένες βιτρίνες υποκαταστημάτων δολοφονικών πολυεθνικών είναι πιο σημαντικές από τη ζωή ενός εργάτη που πέφτει από τη σκαλωσιά γιατί το αφεντικό αποφάσισε να σπεκουλάρει με τα λεφτά που θα μπορούσαν να προορίζονται για τις συνθήκες ασφαλείας στους χώρους εργασίας. Όταν μπαίνεις στο σούπερ μάρκετ, και οι τιμές σου υπενθυμίζουν ότι αυξήθηκε πάλι το ΦΠΑ. Όταν οι διαφημίσεις στην τηλεόραση κατασκευάζουν κενές επιθυμίες και σου ψιθυρίζουν στ’ αυτί ότι είσαι ένα μηδενικό αν δεν έχεις το τελευταίο μοντέλο κινητού ή μια οθόνη μεγαλύτερη, σούπερ ντούπερ τρισδιάστατη, με σύστημα ντόλμπι σαράουντ. Όταν οι πολιτικοί δεν εκπληρώνουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους, κι εσύ λες χαμηλόφωνα «ε ρε, μπόμπα που σας χρειάζεται, μαλάκες». Όταν πλέον μπουχτίζεις, γιατί ξέρουμε ότι όπως κι εμείς, έτσι κι εσύ είσαι μέχρι το λαιμό. Έχεις μπουχτίσει να καταπίνεις, να το βουλώνεις και να συνεχίζεις σαν να μην τρέχει μία.

Δεν είμαστε αυτοί οι αντισυστημικοί για τους οποίους μιλάει όλος ο ντουνιάς μα πολύ λίγοι τους γνωρίζουν. Είμαστε τα παιδιά σας, τ’ αδέρφια σας, οι συμμαθητές ή συνάδελφοί σας, οι γείτονές σας. Έχουμε καταγαμηθεί όσο κι εσείς και καταλαβαίνουμε πώς νιώθετε επειδή κι εμείς υποφέρουμε το ίδιο, αλλά έχουμε ξενερώσει με τις ψεύτικες υποσχέσεις του καπιταλισμού, μιας και ένα πράγμα είναι βέβαιο: με αυτό το σύστημα δε θα δούμε άσπρη μέρα. Η ταξική αντεπίθεση πρέπει να γενικευτεί και να μετατρέψει μονομιάς το φόβο σε οργή, τις επιθυμίες σε δράση, και τα λόγια σε πράξη.

– Γιατί οι απεργίες της μιας μέρας και οι βόλτες με σημαιούλες δε θ’ αλλάξουν απολύτως τίποτα (κι είναι καιρός να το συνειδητοποιήσουμε αυτό).

– Γιατί, ανεξάρτητα από επιμέρους συνθήκες, η μισθωτή εργασία μάς αηδιάζει εκ φύσεως και εξ ορισμού.

– Γιατί τα συνδικάτα δεν είναι η λύση αλλά κομμάτι του προβλήματος, και δε μας αντιπροσωπεύουν.

– Γιατί η κάθε μπάνκα μάς στραγγαλίζει με τη συνέργεια των πολιτικών κομμάτων, που ισχυρίζονται πως μιλάνε εξ ονόματός μας ενώ το μόνο που κάνουν είναι να εμπορεύονται το μέλλον μας φτωχαίνοντας τις ζωές μας.

– Γιατί δε μας καίγεται καρφάκι αν οι μπάτσοι ζορίζονται κι αυτοί. Δεν είναι δικοί μας, ούτε θα ’ναι ποτέ. Είναι εχθροί της εργατικής τάξης και δουλεύουν για να συντηρούν το πανοπτικό του εγκλεισμού και της ασφυξίας μας, και προφανώς δεν τους αξίζει να τους δίνουμε λουλούδια.

– Γιατί η κατάσταση δεν πρόκειται ν’ αλλάξει από μόνη της. Οι σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες δε μας πείθουν.

– Γιατί ξέρουμε ότι δε χρειαζόμαστε κανέναν να μας υποδείξει τι πρέπει να κάνουμε. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μόνοι και μόνες μας τις εναλλακτικές που έχουμε ανάγκη και επιθυμούμε. Συνελευσιακή οριζοντιότητα και άμεση δράση ενάντια σε κάθε αντιπροσώπευση, γραφειοκρατία και ιεραρχία.

Στις 14 Νοέμβρη όλοι και όλες στους δρόμους, για να θυμίσουμε στους πραγματικούς υπαιτίους αυτής της κρίσης (που είναι οι πολιτικοί κι οι τραπεζίτες, και όχι οι μετανάστες ούτε οι επισφαλείς εργαζόμενοι ή οι άνεργοι) ποιος χρωστάει σε ποιον. Τα οδοφράγματα και τα σαμποτάζ ας πυρπολήσουν τις αστικές ψευδαισθήσεις του ρεφορμισμού και του ξεπουλημένου συνδικαλισμού, κι οι φλόγες ας φωτίσουν το πνεύμα της εξέγερσης που κουβαλάμε στις καρδιές μας, ώστε τα όνειρά μας να ταξιδέψουν μέχρι τις εστίες που διατηρούνται αναμμένες, σε Ελλάδα, Χιλή, Πορτογαλία ή Ιταλία, απ’ όπου τα σήματα καπνού κοινωνούν τις επιθυμίες μας και καθιστούν δυνατή την τρίτη (και αποφασιστική) έφοδο των προλετάριων ενάντια στην ταξική κοινωνία.

Έχουμε χάσει την υπομονή, το χρόνο και το μέλλον μας.
Το μόνο που μας μένει να χάσουμε είναι ο φόβος.

Κάν’ το μόνος/μόνη σου και οργανώσου όπως σ’ αρέσει.
Όσο υπάρχει μιζέρια, θα υπάρχει εξέγερση.
_

Στον ελλαδικό χώρο… τα δυο μεγάλα θεσμικά συνδικάτα κήρυξαν 48ωρη γενική απεργία για τις 6 και 7 Νοέμβρη.