Ελλάδα – ΣΠΦ/AAO-ΔΕΜ: «Οι μοναχικοί λύκοι δεν είναι μόνοι…»

Τα εννέα φυλακισμένα μέλη της Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος έγραψαν το ακόλουθο κείμενο ειδικά για το 10ο τεύχος του αναρχικού-εξεγερσιακού περιοδικού «325», που εκδίδεται από συντρόφια στην Αγγλία. Δημοσιεύτηκε λοιπόν πρώτα στ’ αγγλικά στις 7 Νοέμβρη 2012.

Οι μοναχικοί λύκοι δεν είναι μόνοι…

Σήμερα ζούμε στην εποχή του φόβου, στο βασίλειο της παρακμής. Παντού γύρω μας απλώνεται ένας άρρωστος κόσμος, που αρνείται όμως να πεθάνει. Ο κόσμος της οικονομίας πέφτει, αλλά δεν γκρεμίζεται. Όλοι οι ιεροκήρυκες κάθε ιδεολογίας, επιστήμονες, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, κοινωνιολόγοι, συνδικαλιστές, αριστεροί, ανθρωπιστές, συμφωνούν σε μία κοινή αλήθεια με τ’ όνομα «οικονομική κρίση».

Έτσι, το φάντασμα της οικονομικής κρίσης πλανάται πάνω από την πρώην προνομιούχα επικράτεια του δυτικού πολιτισμού, αφού πρώτα άφησε πίσω του εκατόμβες νεκρών και ερείπια πολέμου στις «υποανάπτυκτες ζώνες» του υπόλοιπου κόσμου.

Όμως, εμείς αρνούμαστε την αλήθεια που μας προσφέρουν. Αρνούμαστε να χαθούμε μέσα σε μαθηματικούς υπολογισμούς, οικονομικούς όρους και δανειακές συμβάσεις. Αρνούμαστε να δεχτούμε πως η ζωή στριμώχνεται ανάμεσα σε στατιστικές. Δεν μπορούν οι αριθμοί να εξηγήσουν γιατί συνεχώς φτωχαίνει η ύπαρξή μας. Εμείς μιλάμε για μια διαφορετική φτώχεια, και όχι μονάχα τη φτώχεια του πελάτη των σούπερ μάρκετ. Μιλάμε για τη φτώχεια των λέξεων, των συναισθημάτων, των σκέψεων, των περιπλανήσεων, των εντάσεων. Μιλάμε για την ενότητα που κατοικεί μέσα στο σύγχρονο άνθρωπο-κατοικίδιο των κλουβιών της μητρόπολης, που μόνος του φυλάκισε τον εαυτό του.

Σήμερα υπάρχει μια κρίση που φτωχαίνει τη ζωή μας, αλλά αυτή δεν είναι η οικονομική κρίση, είναι η κρίση αξιών. Η κοινωνία αντάλλαξε τις αξίες της ελευθερίας, του σεβασμού, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας με μια θέση στον καταναλωτικό παράδεισο. Τώρα ήρθε η ώρα να εκπέσει και στην κόλασή του, καθώς σήμερα βιώνει την κατάρρευση του συστήματος που πιστά προσκυνούσε τόσα χρόνια.

Οι πρεσβευτές του σύγχρονου τρόπου ζωής μιλάνε για τη σωτηρία της οικονομίας μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και αναπτυξιακών προγραμμάτων, ενώ οι ιδεολόγοι της αριστεράς ζητιανεύουν την κάθαρση των θεσμών. Δυστυχώς, στην Ελλάδα στο χορό του παραλόγου μπαίνει και η τάση της γραφειοκρατικής κοινωνικής αναρχίας, που φαντασιώνεται την αναβίωση νεκρών ιδεολογιών μιλώντας για αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και εργατικές κολεκτίβες.

Έτσι, οι κοινωνιστές αναρχικοί, ενώ αρνούνται το σύστημα, αντί να καταστρέψουν τις ταξικές ταυτότητες και την οικονομία, μιλούν τη γλώσσα τους. Μιλούν για την ανατροπή του υπάρχοντος, δίχως όμως να ξεριζώνουν από μέσα τους την οικονομοκεντρική λογική. Για εμάς, ως αναρχοατομικιστές και μηδενιστές, η οικονομία δεν είναι το κλειδί για την απελευθέρωση. Η οικονομία είναι ένα μέρος του προβλήματος και όχι το ίδιο το πρόβλημα. Ο μόνος τρόπος για να χτυπήσουμε την καρδιά του προβλήματος είναι να καταστρέψουμε την οικονομία και τους διαχωρισμούς της, και να μιλήσουμε για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο κόσμος δε θα γίνει πιο όμορφος ή πιο ελεύθερος αν κολλεκτιβοποιήσουμε την εργασία, αλλά μόνο αν ανατινάξουμε τη σχέση της εργασίας και καταστρέψουμε τη νοοτροπία, την ηθική και την κουλτούρα της. Το ίδιο θα συμβεί με τη φιλία, με τον έρωτα, με την απόλαυση, με την ίδια την έννοια της ζωής.

Στο δρόμο για τη διαρκή αναρχική εξέγερση δεν κρατάμε τίποτα που μας καθηλώνει στο παρελθόν. Γκρεμίζουμε τους μύθους του επαναστατικού υποκειμένου, του προλεταριάτου, της αιώνιας αναμονής των αντικειμενικών συνθηκών, της κοινωνικής συμπάθειας προς το λαό, αυτήν τη βραδυκίνητη μάζα που με την αδράνειά της μας εμποδίζει να αναπνέουμε…

Κοιτώντας λοιπόν πίσω στο χρόνο, αναγνωρίζουμε ως δικά μας αποτυπώματα τα ίχνη που άφησαν κάποιοι μοναχικοί λύκοι, που βάδισαν τότε ενάντια στην εποχή τους. Είναι όλοι εκείνοι οι συνωμότες αναρχικοί ιλλεγκαλιστές που έκαναν την αναρχική εξέγερση τη μόνη τους πατρίδα. Είναι αυτοί που επέλεξαν να μείνουν μακριά από τις δοξασίες των νεκρών ιδεολογιών και τη γραφειοκρατία του κοινωνικού αναρχισμού, που προσμένει τις μάζες για να αρχίσει την εξέγερσή του. Μοναχικοί και μοναδικοί όπλισαν τις επιθυμίες τους, παραμέρισαν την παθητική σαπίλα του όχλου και ξεχύθηκαν για την έφοδο στον ουρανό.

Το άστρο τους γεμίζει τα μάτια μας, η φωτιά πλημμυρίζει τις σκέψεις μας, η βεντέτα της εκδίκησης χτυπάει στην καρδιά μας, και τα χέρια μας αγκαλιάζουν τα όπλα και το δυναμίτη που μας κληροδότησαν. Ζούμε για μια ατελείωτη έκρηξη πράξεων, σκέψεων, συναισθημάτων, επιθυμιών, που φτάνει μέχρι τα πέρατα του κόσμου.

Δεν υπάρχει νοσταλγία, υπάρχει μόνο το σήμερα, ενώ το αύριο είναι ήδη αργά. Σήμερα είναι η δική μας σειρά, η δική μας ζωή, η δική μας ώρα. Ο αναρχοατομικισμός και ο μηδενισμός, οι πύλες της νέας αναρχίας, μας προσκαλούν. Στην εποχή της γενικευμένης κρίσης, ο ήλιος της νέας αναρχίας συνεχίζει ν’ ανατέλλει. Τώρα που η παγκόσμια οικονομία νοσεί, εμείς δεν ψάχνουμε τη «δίκαια» κοινωνική θεραπεία της, αλλά αντίθετα αναζητάμε το δηλητήριο για τον οριστικό θάνατό της.

Όπως γράψαμε παραπάνω, η ζωή πριν στραγγαλιστεί βιολογικά απ’ την οικονομική κρίση, είχε ήδη διακοπεί μέσα στην απόγνωση, στις ψευδαισθήσεις και στη μοναξιά της σύγχρονης κοινωνίας.

Είναι σημαντικό λοιπόν να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να εφορμούμε ενάντια σε ό,τι δοξάζει την αυτοκρατορία της εξουσίας, σε ό,τι διατηρεί τη θρησκεία της οικονομίας, σε ό,τι κουβαλάει το θάνατο της σιωπής κα της ακινησίας. Κι αν καμιά φορά μοιάζουμε με μοναχικούς τρελούς, το σίγουρο είναι πως δεν είμαστε μόνοι. Ζούμε σε ένα σπίτι γεμάτο φωνές, όνειρα, επιθυμίες, γέλια, μελαγχολίες, πράξεις… Το σπίτι μας δεν έχει οικοδεσπότες και επισκέπτες, ανήκει σε όλους μας. Στο σπίτι μας δε μιλάμε μία γλώσσα αλλά πολλές, και πάντα συνεννοούμαστε με τα μάτια μας. Το υπόγειο του σπιτιού μας είναι γεμάτο όπλα, εκρηκτικά, σχέδια, προκηρύξεις, έτσι ό,τι κι αν μας αρπάξει ο εχθρός, τα χέρια μας και οι επιθυμίες μας ποτέ δε μένουν άοπλα. Στο τραπέζι του σπιτιού μας πάντα υπάρχουν θέσεις και ποτήρια με κρασί για νέους φίλους και συντρόφους που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα. Υπάρχουν ακόμα κάποιες άδειες θέσεις για τ’ αδέρφια μας που λείπουν, για τους νεκρούς μας, για τους καταζητούμενους, για τους φυλακισμένους, όμως τα ποτήρια τους είναι γεμάτα γιατί είναι κι αυτοί πάντα δίπλα μας. Το σπίτι μας δεν έχει πόρτες, δεν έχει δωμάτια, δεν έχει καν τοίχους. Το σπίτι μας δεν έχει στέγη γιατί θα έκρυβε τον ουρανό με τ’ αστέρια. Το σπίτι μας δεν έχει παράθυρα γιατί θα εμπόδιζαν τον άνεμο. Το σπίτι μας δεν έχει οδό και αριθμό. Το σπίτι μας όμως έχει όνομα και ζει μες στην καρδιά μας.

Το σπίτι μας είναι η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF) και δε θα το εγκαταλείψουμε ποτέ, ούτε στις εύκολες στιγμές ούτε στις δύσκολες εποχές.

Η FAI/IRF είναι η χαμένη Ατλαντίδα της πρακτικής θεωρίας. Είναι το σημείο όπου συναντιούνται η σκέψη με την πράξη, η φαντασία με το παρόν, η βία με την ποίηση, η επιθυμία με την απόφαση, το εγώ με το εμείς…

Αυτήν τη στιγμή είναι σημαντικό που υπάρχουν αρκετές δεκάδες αναρχικές ατομικότητες και πυρήνες που συμμετέχουν στο δίκτυο της FAI/IRF. Η FAI/IRF είναι μια παράνομη αναρχική ένωση εγωιστών που απεχθάνεται το συγκεντρωτισμό των μαρξιστικών οργανώσεων και τη γραφειοκρατία των αναρχικών ρεφορμιστών.

Δεν υπάρχει κάποιο καταστατικό, ούτε κανόνες. Η μόνη μας πυξίδα είναι οι αρχές μας· άμεση δράση, αναρχική κριτική απέναντι στην κοινωνική σιωπή, διεθνής αλληλεγγύη, διαρκής εξέγερση… Παράλληλα, όλοι εμείς οι αναρχικοί της πράξης διατηρούμε άσβεστη την επιθυμία να αναδημιουργούμε αδιάκοπα το σχηματισμό της FAI/IRF με επίκεντρο τις ανθρώπινες επιθυμίες. Δε νιώθουμε την ανάγκη να προτείνουμε στην κοινωνία κάποια έτοιμη συνταγή ευτυχίας. Η ζωή μας δεν έχει ανάγκη από έτοιμες λύσεις. Άλλωστε, ο πειραματισμός, ακόμα και το σφάλμα, είναι ο καλύτερος δρόμος για την ανακάλυψη της ελευθερίας. Από τα στάσιμα νερά των ιδεολογιών το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι το δηλητήριο.

Η εξεγερσιακή-μηδενιστική αναρχική σκέψη παραμένει ζωντανή, όχι ως μια αλάνθαστη και οριστική ιδεολογία, αλλά αντίθετα παραμένει ζωντανή είτε όταν αναζητά τη διαλεκτική αντιπαράθεση, για να δοκιμάσει τον εαυτό της ξεπερνώντας τις διαφωνίες που της αντιπαρατίθενται, είτε όταν ανακαλύπτει τα κενά της και αναδημιουργείται με αφετηρία την εξέλιξη. Έτσι και η FAI/IRF δεν είναι το τέρμα του δρόμου της οριστικής ουτοπίας, αλλά ένας από τους δρόμους για την αδιάκοπη πορεία προς την αναρχία.

Γι’ αυτό, διαβάζοντας κανείς τις δεκάδες αναλήψεις ευθύνης των πυρήνων της FAI/IRF διεθνώς, θα εντοπίσει ορισμένες διαφορές, ίσως ακόμη και διαφωνίες.

Αυτή είναι η ομορφιά και η μοναδικότητα της νέας αναρχίας. Εκτός από τις βασικές αξίες που μοιραζόμαστε οι συνωμότες της Μαύρης Διεθνούς, υπάρχουν οι ιδιαιτερότητες του καθενός και της καθεμιάς από μας που προωθούν τη διαρκή αναζήτηση της ύπαρξής μας.

Γιατί πάντα θα ανακαλύπτουμε ανεξερεύνητες περιοχές του εαυτού μας, άγνωστα πάθη, απεριόριστες επιθυμίες που οπλίζουν το στοίχημα της ύπαρξης, αντικαθιστώντας τη μιζέρια και τον ορθολογισμό των οικονομικών εξισώσεων που υμνούν οι ξεπερασμένες επαναστατικές ιδεολογίες.

Σήμερα η FAI/IRF δεν είναι απλά μια ιδέα, όπως αντίστοιχα η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς δεν περιορίζεται στην επικράτεια του ελληνικού κράτους. Η επιθυμία μας δεν εξαντλείται στο να κάνουμε γνωστή την ύπαρξή μας. Η διάχυσή μας σε δεκάδες χώρες μάς μετατρέπει σε μια ασύμμετρη απειλή για το εσωτερικό των κρατών. Η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς στο Μεξικό μετουσιώνει τις λέξεις σε φωτιά, στη Ρωσία και στη Λευκορωσία η Συνωμοσία μεταμορφώνει τις παγωμένες στέπες σε λάβα, ενώ στην Ιταλία ο Πυρήνας Όλγα της FAI γράφει τη δική του ποίηση με σφαίρες. Παράλληλα, δεκάδες συνωμότες στη Χιλή, στο Εκουαδόρ, στη Βολιβία, στο Περού, στη Βραζιλία, στην Ισπανία, στην Αγγλία, στην Πολωνία, στην Ελλάδα, στην Ινδονησία, στην Αυστραλία συνωμοτούν με το χάος και μεταφέρουν τη φωτιά της αναρχίας στα θεμέλια του υπάρχοντος.

Γι’ αυτό, δημιουργούμε συνεχώς νέα αόρατα σταυροδρόμια συνάντησης και επικοινωνίας για να μιλήσουμε για το θάνατο του υπάρχοντος και το χείμαρρο της νέας αναρχίας. Θέλουμε η φωτιά μας να γραφτεί σε όλες τις γλώσσες. Ακούραστοι σύντροφοι μεταφράζουν διαρκώς κείμενα φυλακισμένων, βιβλία, αναλήψεις ευθύνης, ενώ η αλληλεγγύη διεθνοποιείται, και το δίκτυο της FAI/IRF γίνεται η Λερναία Ύδρα της νέας αναρχίας. Για κάθε σύλληψη ενός πυρήνα, δύο καινούργιοι είναι έτοιμοι ν’ αντεπιτεθούν. Έτσι εισερχόμαστε στην επικράτεια της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης.

Στην ανεξέλεγκτη πορεία μας για την καταστροφή της εξουσίας συναντάμε απέναντί μας τον εχθρό και τις συντηρητικές του δυνάμεις. Όμως, εκτός από αυτούς, υπάρχει ένα ακόμη πλήθος δικαιολογιών, αναστολών και διλημμάτων που προσπαθεί να βαρύνει τα πόδια μας, εμποδίζοντας το βηματισμό μας.

Συχνά αυτές οι καμουφλαρισμένες δειλίες, μεταμφιεσμένες σε θεωρητικές αναζητήσεις, κατοικούν στη γραφειοκρατία των κύκλων του κοινωνικού αναρχισμού, που προσδοκά τη μαζική αφύπνιση της κοινωνίας. Έτσι, οι λέξεις «αναρχία», «άμεση δράση», «αναρχική εξέγερση» συγχέονται, χάνουν το κοφτερό περιεχόμενό τους και μένουν ανάπηρες κυκλοφορώντας ως ακίνδυνες φλυαρίες σε φοιτητικά αμφιθέατρα. Γι’ αυτό βλέπουμε στη Βολιβία να υπάρχει «αναρχική οργάνωση» που να δηλώνει τη νομιμοφροσύνη της στις κρατικές αρχές και να αδιαφορεί για τους φυλακισμένους Βολιβιανούς συντρόφους που κατηγορούνται για τη FAI, στην Ιταλία να παρασιτούν αναρχοχίπηδες που με κείμενό τους καταδικάζουν και συκοφαντούν τη δράση του Πυρήνα Όλγα της FAI, στη Γερμανία ένα μέρος των αναρχικών να λησμονούν και να αδιαφορούν για τους φυλακισμένους συντρόφους (π.χ. υπόθεση των «4 του Άαχεν»), ενώ στην Ελλάδα αρκετοί από το «αντιεξουσιαστικό κίνημα» να συζητούν για το αν θα ψηφίσουν το αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και γενικά να υπάρχει μια στροφή προς την κομμουνιστικοποίηση μέσω εργατικών και λαϊκών συνελεύσεων.

Εμείς από τη μεριά μας θέλουμε να αποφύγουμε τέτοιες παρανοήσεις και να κάνουμε ανέφικτη αυτήν τη σύγχυση. Άρα, είναι απαραίτητο να χαράξουμε μία σαφή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους εξεγερσιακούς-μηδενιστικούς αναρχικούς κύκλους και στα καταφύγια του ρεφορμισμού. Γι’ αυτό θέλουμε κάθε κείμενο και κάθε πράξη μας να μπορεί ευθύς αμέσως να αναγνωρίζεται, υιοθετώντας το δικό μας στίγμα. Το στίγμα της διαρκούς αναρχικής επίθεσης.

Όμως, δεν αρκεί να μιλάμε για την επίθεση. Απεναντίας, επιθυμούμε να είμαστε μέρος της επίθεσης. Γι’ αυτό, μέσα από αυτό το κείμενο, θέλουμε να ρίξουμε στη μάχη της φωτιάς μια πρόταση. Μια πρόταση που συζητιέται εδώ και καιρό στους κύκλους της νέας αναρχίας στην Ελλάδα. Αναφερόμαστε στη μετάδοση τεχνικών γνώσεων και εμπειριών για την κατασκευή εκρηκτικών και εμπρηστικών μηχανισμών και τη διάδοση άλλων μορφών σαμποτάζ. Μέσα από μικρά έντυπα πρακτικά εγχειρίδια ή μέσω ηλεκτρονικής μορφής στο διαδίκτυο, μπορούμε να μοιραστούμε πληροφορίες, «πατέντες», τεχνοτροπίες, ιδέες, εφαρμογές, σχεδιαγράμματα, συναρμολογήσεις και να εμπλουτίσουμε το οπλοστάσιό μας. Η γνώση και η εμπειρία όταν μοιράζονται γίνονται επικίνδυνες. Καταρχάς γκρεμίζεται ο διαχωρισμός μεταξύ θεωρίας και πράξης και ο μύθος των «ειδικών» της βίας καταργείται. Παράλληλα, αποσύρονται οι φετιχισμοί και οι μαρξιστικές ιδεολογικές αγκυλώσεις περί πρωτοπορίας του «ένοπλου αγώνα» και τερματίζονται οι ψευδαισθήσεις της ιεραρχίας των μέσων. Ανάμεσα στη σφαίρα στο κεφάλι ενός μπάτσου και στην πέτρα στην τζαμαρία μιας τράπεζας υπάρχει μια αόρατη νοητή γραμμή που τις συνδέει. Εμείς θέλουμε να κάνουμε ορατή αυτήν τη γραμμή. Όλα είναι για όλους, δεν υπάρχουν ειδικοί της βίας, υπάρχουν ατομικότητες και επιλογές.

Τις επιλογές μας δεν τις μοιραζόμαστε μόνο μιλώντας και γράφοντας κείμενα ενάντια στο κράτος και στην κοινωνία του, αλλά και όταν προσφέρουμε ο ένας στον άλλον πιθανούς πρακτικούς τρόπους να κάνουμε τη θεωρία μας πράξη. Γι’ αυτό προτείνουμε στους συντρόφους της FAI/IRF να προχωρήσουμε στην έκδοση πρακτικών εγχειριδίων που να περιγράφουν π.χ. τον τρόπο κατασκευής ενός εκρηκτικού μηχανισμού, τη συνδεσμολογία μιας ωρολογιακής βόμβας, τη συναρμολόγηση ενός παγιδευμένου δέματος, τη χρήση αυτοσχέδιου συστήματος χρονοκαθυστέρησης σε εμπρηστικές επιθέσεις, την ενίσχυση της καταστροφικής ισχύος μιας μολότοφ, τη σύνθεση και την ανάμειξη υλικών για τη δημιουργία εκρηκτικών υλών… Επίσης, η «εργασία» μας στις χαοτικές τέχνες του σαμποτάζ μπορεί να ανοίξει τη θεματολογία της από την καταστροφή καμερών, το μπλοκάρισμα ΑΤΜ και την κατασκευή αυτοσχέδιων καπνογόνων μέχρι τη διάρρηξη και την κλοπή μηχανών και αυτοκινήτων και τη συντήρηση και χρήση όπλων.

Όλη αυτή η γνώση που κατακτιέται καθημερινά και επίμονα δεν μπορεί, και δεν πρέπει, να αποτελεί προνόμιο μιας μυημένης ελίτ βετεράνων της πράξης. Αντίθετα, θέλουμε να αποκτήσουμε ένα κοινό οπλοστάσιο με όλους τους αναρχικούς της πράξης με τους οποίους θα μοιραζόμαστε ιδέες και πρακτικές για να ενισχύσουμε τη διαρκή αναρχική εξέγερση ενάντια στο υπάρχον. Έτσι, σύντροφοι που τρέφουν μέσα τους το λύκο της πράξης, αλλά δεν κατέχουν ακόμα τεχνικές γνώσεις για να ενισχύσουν τις επιθέσεις τους ενάντια στις κοινωνικές δομές του συστήματος, τώρα –με αυτή την πρόταση– αποκτούν πρόσβαση σε ένα ανεξάντλητο απόθεμα καταστροφικής και χαοτικής επινοητικότητας που θα δυναμώσει τη φωτιά τους.

Φυσικά, αυτά τα πρακτικά εγχειρίδια δε θ’ αποτελούν την «ιερή βίβλο» των αναρχικών της πράξης, καθώς διαρκώς θα ανανεώνονται και θα εμπλουτίζονται, αφού ο πειραματισμός και η αναζήτηση ποτέ δε σταματά.

Επίσης να τονίσουμε ότι, εξαιτίας του δημόσιου χαρακτήρα της διάχυσης των τεχνικών και των μορφών σαμποτάζ, είναι σίγουρο ότι τα μάτια της αστυνομίας θα είναι διαρκώς πάνω στο εγχείρημά μας. Γι’ αυτό, ό, τι γράφουμε το κάνουμε με ιδιαίτερη προσοχή. Όχι μόνο για να μη μας εντοπίσει ο εχθρός, αλλά και για να μην του δώσουμε στοιχεία που δε γνωρίζει βοηθώντας τον άθελά μας να «εξουδετερώσει» τα χτυπήματά μας. Για παράδειγμα, στην παρουσίαση ενός ωρολογιακού μηχανισμού πάντα θα υπάρχουν παραλλαγές ώστε η αστυνομία να βρίσκεται σε σύγχυση και να μην είναι εύκολο να τον απενεργοποιήσει χωρίς τον κίνδυνο ν’ ανατιναχτούν οι πυροτεχνουργοί της.

Έτσι ενισχύουμε την ένωση αναρχοατομικιστών-μηδενιστών, προωθώντας τη διαρκή σύγκρουση με τον κόσμο της εξουσίας και την κοινωνική μάζα. Είναι ο καινούργιος τρόπος της νέας αναρχίας να επιτίθεται χωρίς να στηρίζεται στη θολή συμπάθεια προς το προλεταριάτο και στον οικονομισμό των τάξεων, αλλά καταργώντας τις ίδιες τις τάξεις. Ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί, ούτε αφεντικά ούτε εργάτες, αλλά αυτόνομα άτομα με αναρχικές αξίες και επιλογές.

Παράλληλα, εγκαταλείπουμε τη θυματοποιημένη εικόνα του «κοινωνικού αγωνιστή» που του επιτίθεται το κράτος. Αρκετοί σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και πυρήνων της FAI βρισκόμαστε αυτήν τη στιγμή στη φυλακή, μέσα απ’ την οποία γράφουμε αυτό το κείμενο. Ούτε για μια στιγμή όμως δε ζητιανεύουμε απ’ το κράτος τα «δικαιώματά»μας, ούτε κι επικαλούμαστε τους νόμους του. Όταν επιλέξαμε να οπλιστούμε και να δολοφονήσουμε την κοινωνική ειρήνη, γνωρίζαμε το τίμημα και τις συνέπειες της επιλογής μας. Το ότι βρισκόμαστε στις φυλακές του εχθρού δε μας κάνει ακίνδυνους. Ούτε πρόκειται να γίνουμε «αναρχικοί συγγραφείς» που θα βγάζουμε τις θεωρίες μας μέσα από τη φυλακή. Τα λόγια μας είναι οι σκέψεις μας που ανυπομονούν να γίνουν πράξη. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα αναπνέουμε γι’ αυτές. Έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με το υπάρχον και κρατάμε το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια. Η στρατηγική μας είναι να κάνουμε το χάος φίλο μας. Εκεί απελευθερώνονται όλες οι δυνάμεις του αρνητικού. Εκεί καταργούνται οι συμβάσεις, οι προσποιήσεις, οι ηθικές, οι δειλίες.

Αδέρφια, να τολμήσουμε τα πάντα· πολιτικές εκτελέσεις, εκρήξεις κυβερνητικών κτηρίων, ληστείες τραπεζών, εμπρησμούς συμβόλων της εξουσίας, μολότοφ στους μπάτσους, μαχαίρια στους φασίστες, προκηρύξεις, κείμενα, συζητήσεις κι ό,τι προωθεί τη διάχυση της νέας αναρχίας και την προέλαση της Μαύρης Διεθνούς των Αναρχικών της Πράξης.
ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΡΚΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Δημιουργούμε και οργανώνουμε 10, 100, 1.000 πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας και της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
FAI/IRF

ΥΓ. Το παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο στ’ αδέρφια μας σε όλο τον κόσμο, στους νεκρούς, στους φυλακισμένους και στους καταζητούμενους…

Αυτήν τη δύσκολη εποχή στέλνουμε ιδιαίτερα τους πιο θερμούς μας χαιρετισμούς στους καταζητούμενους στην Ελλάδα Γιάννη Μιχαηλίδη και Δημήτρη Πολίτη, που κατηγορούνται για συμμετοχή στη ΣΠΦ, στην καταζητούμενη συντρόφισσα στο Μεξικό Φελίσιτυ Ράιντερ, στο φυλακισμένο σύντροφο Μάριο Λόπες, που τραυματίστηκε από εμπρηστικό μηχανισμό που μετέφερε ο ίδιος.

Παράλληλα, η σκέψη και η καρδιά μας βρίσκονται δίπλα στους συντρόφους μας στην Ιταλία, που βιώνουν αλλεπάλληλες κατασταλτικές επιχειρήσεις.

Δύναμη, σύντροφοι