Η προκήρυξη:
30 Νοεμβρίου του 2012
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος παρακολουθήσαμε στην επέτειο του πολυτεχνείου μια ντροπιαστική για την μνήμη των νεκρών αγωνιστών κατάθεση στεφάνων από λογής-λογής πολιτικάντηδες. Όλοι έτρεξαν να << τιμήσουν >> την μνήμη των πεσόντων φοιτητών με καλοφτιαγμένα στεφάνια. Στεφάνια που έφεραν τίτλους κομμάτων, συλλόγων, παρατάξεων… Στεφάνια τα οποία προσβάλουν τους νεκρούς του πολυτεχνείου και το αίμα που έχυσαν για την ρήξη του καθεστώτος, ενός καθεστώτος που μεταλλάχτηκε από χούντα σε αστική δημοκρατία και διατηρεί πολύ καλά τα βασικά χαρακτηριστικά του, την συστημική καθετότητα, την καταπίεση, τον έλεγχο, την εθνικιστική και θρησκευτική προπαγάνδα!
Είναι ντροπή να αφήνει το κοινωνικό σύνολο καθεστωτικούς να παραθέτουν στεφάνια σε νεκρούς αγωνιστές που όταν είχαν πρωτομπεί , αυτοί οι τριακόσιοι << προβοκάτορες >> και << τρομοκράτες >> όπως τους είχαν ονομάσει κάποιοι, είχαν γράψει στους τοίχους του πολυτεχνείου, περήφανα, ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ένα σύνθημα του οποίου η ύπαρξη έχει αποσιωπηθεί από τους καθεστωτικούς και έχει θαφτεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Αυτοί οι αγωνιστές πολέμησαν και πέθαναν με το όνειρο μιας ελεύθερης κοινωνίας και όχι με το όνειρο μιας υποδουλωμένης σε κόμματα και καθεστώτα κοινωνίας. Όταν η κοινωνία αφήνει στεφάνια όπως αυτά της ΔΑΠ ( παράδειγμα Μυτιλήνης ), της νεολαίας της ΝΔ ενός κόμματος το οποίο έχει βουλευτές όπως ο φιλοχουντικός Γεωργιάδης και ο χουντικός Βορίδης πρώην μέλος της ΕΠΕΝ της εθνικιστικής νεολαίας του Παπαδόπουλου, να ντροπιάζουν την προτομή ενός νεκρού αγωνιστή όπως του Μιχάλη Μυρογιάννη, τότε καταλαβαίνει κανείς πως ο αγώνας αυτών των επαναστατών δεν είχε τα αποτελέσματα που προσδοκούσαν.
Αυτοί που όντως θέλουν να τιμήσουν τους αγωνιστές του πολυτεχνείου και τον θάνατό τους βρίσκονται κάθε μέρα σε ρήξη με το καθεστώς. Με το εκάστοτε καθεστώς είτε χουντικό είτε δημοκρατικό. Διότι κανείς μας δεν θα είναι ποτέ του ελεύθερος όσο έστω και ένας από εμάς κυβερνάται ή κυβερνά!
Δεν ξεχνάμε και τιμούμε τον Μιχάλη Μυρογιάννη και τους υπόλοιπους νεκρούς επαναστάτες του πολυτεχνείου, δεν λησμονούμε τα όνειρά τους… Ερχόμαστε.
ΥΓ: Επιλέξαμε σκόπιμα να βγάλουμε αυτό το κείμενο αργοπορημένα,
μιας και επιθυμούμε να αναζωπυρώσουμε την μνήμη της
εξέγερσης του πολυτεχνείου, σε μια χρονική περίοδο που
η κοινωνία στην πλειοψηφία της την έχει λησμονήσει.
Φράξια ενάντια στα καθεστώτα, Λέσβου
Αναδόμηση της Ατλαντίδας 