Αφίσα που κολλήθηκε στους δρόμους της Μυτιλήνης χθες!
Αφίσες, προκηρύξεις, έντυπα
Αφίσες, προκηρύξεις, έντυπα από διάφορα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και πρωτοβουλίες
Επίσης σήμερα 23/12 μικροφωνική – αντιπληροφόρησης στο Παράρτημα στις 12.00
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ
Λακέδες των αφεντικών
Ψήφισαν στη βουλή -μαζί με τα κόμματα της συγκυβέρνησης- τη διαγραφή των χρεών των ποδοσφαιρικών ΠΑΕ και την πώληση-ιδιωτικοποίηση της ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ (δηλαδή τη μεταβίβαση της υποθηκευμένης αγροτικής γης). Κατέθεσαν πρόταση νόμου για τη φοροαπαλλαγή των εφοπλιστών και έστησαν δουλεμπορικά γραφεία «εύρεσης εργασίας» σε Βοιωτία-Χαλκίδα και Μαγνησία προωθώντας «μόνο έλληνες εργαζόμενους» σε εργοστάσια και βιοτεχνίες, με μεροκάματο 15 ευρώ, κατώτερο ακόμα και του ισοπεδωμένου επίσημου ημερομίσθιου των 18 ευρώ.
Λάτρεις του στρατού, της αστυνομίας και των χουντικών καθεστώτων
Δηλώνουν ότι οι μόνες κόκκινες γραμμές για τα μνημόνια έπρεπε να είναι η «εθνική άμυνα» και η «δημόσια τάξη»: τα εξοπλιστικά προγράμματα, η περαιτέρω ενίσχυση των αστυνομικών σωμάτων, η εντατικότερη αστυνομοκρατία και καταστολή, τα μισθολόγια στρατιωτικών και αστυνομικών. Λατρεύουν τον μιλιταρισμό, τα σώματα ασφαλείας, το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», τα χουντικά καθεστώτα του Μεταξά (1936-1940) και των συνταγματαρχών (1967-1974). Δεν είναι τυχαίο που τα σώματα ασφαλείας τους τίμησαν σε ποσοστό 50% με την ψήφο τους.
Βλαστάρια των μυστικών υπηρεσιών
Σε έγγραφο μισθοδοσίας εξωτερικών συνεργατών της ΕΥΠ του 1981 φιγουράρουν τα ονόματα τόσο του Μιχαλολιάκου όσο και του πατέρα Πλεύρη. Λίγα χρόνια νωρίτερα ο Μιχαλολιάκος είχε διατελέσει πρώτος γραμματέας νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ με προσωπική επιλογή του φυλακισμένου δικτάτορα Παπαδόπουλου. Ενώ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 κατηγορήθηκε για βόμβες σε κινηματογράφους που πρόβαλαν ταινίες αριστερού περιεχομένου και τον εξαφάνισαν για 6 χρόνια στη Νότια Αφρική μέχρι να απαλλαχτεί.
Οπαδοί του Χίτλερ
Η ιδεολογική τους βάση είναι ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός με δάνεια και από τον ιταλικό φασισμό. Είναι οπαδοί των πογκρόμ και των κρεματορίων. Τα «τάγματα εφόδου» που οργανώνουν είναι αντιγραφή των Ταγμάτων Ασφαλείας που συγκροτήθηκαν από την κατοχική κυβέρνηση Ράλλη το 1943 για την κατάδοση και δολοφονική καταστολή των ανταρτών και των αντιστεκόμενων εν γένει, σε αγαστή συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις.
Επιχειρηματίες, καριερίστες στα μπραβιλίκια και στις άτυπες υπηρεσίες «ασφαλείας»
Κάνουν «καριέρα» και τζιράρουν πολύ χρήμα από κυκλώματα προστασίας, νυχτερινά κέντρα, διακίνηση όπλων και ουσιών, συμβόλαια ξυλοδαρμού ή θανάτου, άτυπες υπηρεσίες σεκιούριτι (επί πληρωμή) σε λαϊκές και παζάρια για την εκδίωξη των μεταναστών μικροπωλητών, πάντα με την κάλυψη της αστυνομίας. Επίσης, είναι κι οι ίδιοι επιχειρηματίες και ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων, ροζ ξενοδοχείων, καταστημάτων που εφοδιάζουν με εξοπλισμό το προσωπικό της αστυνομίας κλπ.
Επαγγελματίες λαϊκιστές
Κάνουν κατά καιρούς διανομή τροφίμων με κύριο σκοπό την (αυτο)διαφήμιση και προβολή τους, αφού αυτές οι κινήσεις ούτε παυσίπονο δεν αποτελούν στην ανέχεια που εξαπλώνεται κοινωνικά. Δηλώνουν διαρκώς αντισυστημικοί χωρίς να λένε ή να κάνουν τίποτα εναντίον του συστήματος. Το αντίθετο, επιδοτούνται παχυλά από το κράτος από τα χρήματα της φορολόγησής μας και όπως όλα τα κόμματα υπόσχονται εξυπηρετήσεις και βόλεμα σε όσους τους ψηφίζουν και τους στηρίζουν.
Επενδύουν σε μια εικόνα δύναμης, θέλοντας να τη μετατρέψουν σε πόλο έλξης για έκπτωτους μικροαστούς και ακαλλιέργητους συνειδησιακά προλετάριους και νεολαίους. Στοχοποιούν τους πλέον ευάλωτους, κυνηγημένους και εκμεταλλευόμενους, τους μετανάστες. Και αποσκοπούν να διευρύνουν την επιθετικότητα τους κατά των ανθρώπων με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, των αγωνιζόμενων και των εγχειρημάτων τους.
ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΤΟΥ ΜΠΛΟΚΟΥ, ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΙ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ & ΠΟΡΕΙΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ 16/12, στις 14.00, ΓΕΝΙΚΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΙΚΑΙΑΣ
αντιφασιστικός συντονισμός περιοχών Πειραιά και δυτικής Αθήνας
Καλλιεργούν το ρατσισμό και το φυλετικό μίσος. Εμείς απαντάμε προτάσσοντας δομές αντίστασης, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. Αναπτύσσοντας δεσμούς συντροφικότητας έλληνες και μετανάστες της περιοχής ενωμένοι, να τους τσακίσουμε!
Έξω οι φασίστες από της γειτονιές μας!
Ενημερώνουμε ότι τον Νοέμβρη που πέρασε πυρπολήθηκαν περισσότερα από 100 οχήματα πολυτελείας στην πόλη του Μπουένος Άιρες, και συγκεκριμένα στις γειτονιές της Ρεκολέτα, Παλέρμο, Μπελγράνο, Νουνιές, Βίγια Ουρκίσα και Βίγια Ντεβότο, χάρη στην εμπρηστική δράση ανώνυμων χεριών που αυτοαποκαλούνται Φίλοι της Γης/ΑΑΟ.
Επιπλέον, το αυτοκίνητο που φούντωσε στις 2.30 του Σαββάτου, 8 Δεκέμβρη, επί της λεωφόρου Κορονέλ Ντίας 1700, όπως και το μεταγωγικό της 21ης κομισαρίας της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας της Αργεντινής που πυρπολήθηκε λίγα λεπτά μετά σε απόσταση 5 τετραγώνων, αλλά και η εμπρηστική επίθεση στην αντιπροσωπεία Volkswagen στις 3.30 της Κυριακής, 9 Δεκέμβρη, επί της λεωφόρου Σαν Μαρτίν 6700, συνιστούν χειρονομίες απελευθέρωσης για όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου που υπόκεινται στην καταπίεση και εκμετάλλευση του συστήματος που μας καταδυναστεύει όλους μας.
Ελπίζουμε τον Δεκέμβρη να γαμηθούν ολότελα οι υποκριτικές και φασιστικές γιορτούλες των κωλοχριστιανών, που θα αγρυπνούν μπας και τους ξεγλιστρήσει απ’ τα χέρια τους ό,τι πιο σημαντικό διαθέτουν.
Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατό, ώστε η φωτιά μας να πετύχει και τα αυτοκίνητα, και τις τράπεζες, και τα αστυνομικά τμήματα, και τις πρεσβείες σας, και εσάς τους ίδιους ακόμα.
Παροτρύνουμε τους λοιπούς πυρήνες της FAI που δρουν σε αυτή την περιοχή να συμμετάσχουν στην αντεπίθεση ενάντια σε κράτος και Κεφάλαιο, με τον τρόπο που τους φαίνεται καλύτερος να πραγματωθεί η άμεση αναρχική δράση.
Τα χτυπήματα που δίνουν οι διάφοροι τομείς της εξουσίας εναντίον των συντρόφων μας δεν πρόκειται να συγκρατήσουν τις ανατρεπτικές πρακτικές που εξαπλώνονται σε όλες τις επαναστατημένες καρδιές.
Υγεία και αναρχία σε όλους όσους αγωνίζονται, και ειδικότερα στα αιχμάλωτα συντρόφια σε Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, Ελβετία, Ινδονησία, Μεξικό, Χιλή και Βολιβία.
Να εξαπλωθεί το χάος και η απελευθερωτική φωτιά!
Το δίκτυο αντιπληροφόρησης Informa-azione και το αυτοοργανωμένο ραδιόφωνο RadioAzione έλαβαν και διέδωσαν μία επιστολή πέντε αναρχικών κρατουμένων από τη δεύτερη πτέρυγα υψηλής ασφαλείας (AS2) της φυλακής της Αλεσσάντρια προς τους κρατουμένους της φυλακής του Τολμέτζο, ως ανταπόκριση στην αλληλεγγύη των τελευταίων μέσα από την «απεργία του καλαθιού», δηλαδή την άρνηση συσσιτίου που ανακοίνωσαν με το κείμενο «Από το Τολμέτζο στην Αλεσσάντρια». Το ακόλουθο γράμμα είναι επίσης το πρώτο των Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κοσπίτο μέσα από τη φυλακή.
ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΗΣ ΑΛΕΣΣΑΝΤΡΙΑ
«[Από τα πέντε αναπόσπαστα στοιχεία της εξέγερσης] εμείς διαθέτουμε μονάχα δύο… την ομιλία και τη γραφή… εσείς έχετε το μαχαίρι, το τουφέκι και το δυναμίτη».
—Ένας κρατούμενος στα ισπανικά FIES
Μερικά αδέλφια από τη φυλακή του Τολμέτζο μας προσφέρουν την αλληλεγγύη τους με μια απλή και άμεση χειρονομία: την άρνηση συσσιτίου.
Η κίνησή τους δείχνει ότι καμιά μορφή εξαναγκασμού δεν αποδεικνύεται αποτελεσματική μπροστά σε μια ειλικρινή επιθυμία ανταρσίας.
Μόνο το πέρασμα στην επίθεση θα δώσει νόημα στα λόγια μας.
Μόνο η άμεση δράση που ασκείται έξω από αυτά τα τείχη μπορεί να κάνει πραγματικά την διαφορά.
Πάρα πολύ συχνά η αλληλεγγύη των αναρχικών περιορίζεται σε συγκεντρώσεις έξω από τις φυλακές, καταλήγοντας εκ των πραγμάτων να αναθέτει τη δράση στους φυλακισμένους, τους μόνους που υπομένουν την καταστολή, τους ξυλοδαρμούς, την απομόνωση.
Δεν καταλαβαίνουμε πώς είναι δυνατόν η αλληλεγγύη να μετατρέπεται σε αναζήτηση συγκατάθεσης, δημιουργίας ενός ευφάνταστου πολιτικού (υπο-)αντικειμένου, ενός σταυρού επί του οποίου καρφώνεται με ένα «πολιτικό σχέδιο» ο μετανάστης, ο προλετάριος ή ο κρατούμενος, αναλόγως την περίσταση, ο οποίος θα πάρει μακριά τις αμαρτίες του κόσμου.
Απορρίπτουμε, συνεπώς, λύσεις που βρομάνε από τη δυσωδία της πολιτικής και της αναζήτησης «συγκατάθεσης», και σε αυτές αντιτάσσουμε την επείγουσα ανάγκη ν’ απορρίψουμε κάθε δισταγμό, επιμένοντας να πιστεύουμε ότι αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση.
«Ας αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος».
Αλφρέντο Κοσπίτο, Αλεσσάντρο Σεττέπανι, Τζουζέππε Λο Τούρκο, Νικόλα Γκάι, Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι
AS2 πτέρυγα, Αλεσσάντρια, 27 Νοέμβρη 2012
Η προκήρυξη:
30 Νοεμβρίου του 2012
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος παρακολουθήσαμε στην επέτειο του πολυτεχνείου μια ντροπιαστική για την μνήμη των νεκρών αγωνιστών κατάθεση στεφάνων από λογής-λογής πολιτικάντηδες. Όλοι έτρεξαν να << τιμήσουν >> την μνήμη των πεσόντων φοιτητών με καλοφτιαγμένα στεφάνια. Στεφάνια που έφεραν τίτλους κομμάτων, συλλόγων, παρατάξεων… Στεφάνια τα οποία προσβάλουν τους νεκρούς του πολυτεχνείου και το αίμα που έχυσαν για την ρήξη του καθεστώτος, ενός καθεστώτος που μεταλλάχτηκε από χούντα σε αστική δημοκρατία και διατηρεί πολύ καλά τα βασικά χαρακτηριστικά του, την συστημική καθετότητα, την καταπίεση, τον έλεγχο, την εθνικιστική και θρησκευτική προπαγάνδα!
Είναι ντροπή να αφήνει το κοινωνικό σύνολο καθεστωτικούς να παραθέτουν στεφάνια σε νεκρούς αγωνιστές που όταν είχαν πρωτομπεί , αυτοί οι τριακόσιοι << προβοκάτορες >> και << τρομοκράτες >> όπως τους είχαν ονομάσει κάποιοι, είχαν γράψει στους τοίχους του πολυτεχνείου, περήφανα, ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ένα σύνθημα του οποίου η ύπαρξη έχει αποσιωπηθεί από τους καθεστωτικούς και έχει θαφτεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Αυτοί οι αγωνιστές πολέμησαν και πέθαναν με το όνειρο μιας ελεύθερης κοινωνίας και όχι με το όνειρο μιας υποδουλωμένης σε κόμματα και καθεστώτα κοινωνίας. Όταν η κοινωνία αφήνει στεφάνια όπως αυτά της ΔΑΠ ( παράδειγμα Μυτιλήνης ), της νεολαίας της ΝΔ ενός κόμματος το οποίο έχει βουλευτές όπως ο φιλοχουντικός Γεωργιάδης και ο χουντικός Βορίδης πρώην μέλος της ΕΠΕΝ της εθνικιστικής νεολαίας του Παπαδόπουλου, να ντροπιάζουν την προτομή ενός νεκρού αγωνιστή όπως του Μιχάλη Μυρογιάννη, τότε καταλαβαίνει κανείς πως ο αγώνας αυτών των επαναστατών δεν είχε τα αποτελέσματα που προσδοκούσαν.
Αυτοί που όντως θέλουν να τιμήσουν τους αγωνιστές του πολυτεχνείου και τον θάνατό τους βρίσκονται κάθε μέρα σε ρήξη με το καθεστώς. Με το εκάστοτε καθεστώς είτε χουντικό είτε δημοκρατικό. Διότι κανείς μας δεν θα είναι ποτέ του ελεύθερος όσο έστω και ένας από εμάς κυβερνάται ή κυβερνά!
Δεν ξεχνάμε και τιμούμε τον Μιχάλη Μυρογιάννη και τους υπόλοιπους νεκρούς επαναστάτες του πολυτεχνείου, δεν λησμονούμε τα όνειρά τους… Ερχόμαστε.
ΥΓ: Επιλέξαμε σκόπιμα να βγάλουμε αυτό το κείμενο αργοπορημένα,
μιας και επιθυμούμε να αναζωπυρώσουμε την μνήμη της
εξέγερσης του πολυτεχνείου, σε μια χρονική περίοδο που
η κοινωνία στην πλειοψηφία της την έχει λησμονήσει.
Φράξια ενάντια στα καθεστώτα, Λέσβου
Η εξέγερσή μας για τη λευτεριά ας πυρπολήσει την πόλη
Ζωή στην πόλη είναι μυριάδες ανθρώπων που ’ναι μόνοι μαζί.
Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ (1817-1862)
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τις πόλεις ως το δομικό υποστύλωμα του πολιτισμού, ως τη βάση και το φυσικό πεδίο του θλιβερού πλαισίου της σύγχρονης ζωής. Από γεννησιμιού τους, και κατανοώντας τις ως τόπο μαζικού συνωστισμού ανθρώπινων ζώων σε ένα τεχνητό και τεχνολογικό περιβάλλον, οι πόλεις μετατράπηκαν στη μεγαλύτερη απειλή για το φυσικό κόσμο στον οποίο εισέβαλαν, δεδομένου ότι σε αυτές παράγονται αμέτρητες ποσότητες τεχνητών απορριμμάτων και αναπτύσσονται τρόποι ζωής που δεν κάνουν τίποτα παραπάνω απ’ το να καταστρέφουν και να επιμολύνουν την υποταγμένη φύση που τις περιβάλλει και από την οποία, αντιφατικά, εξαρτώνται για να ικανοποιήσουν τις ενεργειακές ανάγκες τους.
Αρχικά η πόλη γινόταν αντιληπτή ως ένα στρατιωτικό φρούριο με στόχο την υπεράσπιση συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων από πιθανές εχθρικές επιθέσεις κατόπιν της επιβολής του ανθρώπινου είδους επί της φύσης και της εξημέρωσής της μέσω της αγροκαλλιέργειας (μεθόδου που δε συμμεριζόμαστε και απ’ όπου θεωρούμε ότι παράγεται ορμητικά ο καπιταλισμός ενόσω χάνεται ο νομαδισμός και η ανταλλαγή). Αυτή η αντίληψη υποχώρησε όταν οι πόλεις ξεκίνησαν να επεκτείνονται σε νέα εδάφη, ως συνέπεια της συγκέντρωσης ανθρώπινων πληθυσμών στη βάση της διοικητικής, οικονομικής και θρησκευτικής κεντρικοποίησης που λάμβανε χώρα εντός τους. Έτσι, τα αστικά πεδία πλάτυναν και μετασχηματίστηκαν σε μεγάλες λεωφόρους και δευτερεύοντες οδούς, που ακολουθούσαν την τάξη που επέβαλλαν οι κυρίαρχοι για να διασφαλίζουν την κυκλοφορία των ατόμων στην υπηρεσία οικονομικών στόχων.
Όλα τα παραπάνω έθεσαν σε λειτουργία αυτό που σήμερα καταλαβαίνουμε ως πόλη, η οποία παρουσιάζεται ως η μοναδική εναλλακτική «ζωής» με το επιχείρημα ότι η επέκτασή της και η πλήρης ανάπτυξή της αποτελούν συνώνυμο της «προόδου», κάτι που δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια, αν πάρουμε για παράδειγμα την πόλη του Τόκιο λόγου χάρη: εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν άσχημα ανάμεσα σε τεράστια κτήρια και αρρώστιες, παράγωγα του ακραίου συνωστισμού εντός του οποίου βρίσκονται. Αντίστοιχα παραδείγματα μας δείχνουν ότι μακράν του να αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική ζωής, η πόλη συνιστά τη μοναδική μορφή στην οποία θα μπορούσε να υπάρξει σε όλο του το εύρος το σύστημα της κυριαρχίας, εμφανιζόμενο από τη διοικητική κρατική εξουσία μέχρι την οικονομική εξουσία που αντικατοπτρίζεται στη δικτατορία του Κεφαλαίου.
Η πόλη δε μετατρέπεται μονάχα στο καλύτερο πλαίσιο κοινωνικής οργάνωσης για το σύστημα της κυριαρχίας και όσους το προωθούν –καταλαβαίνουμε ως τέτοιους την τάξη των επιχειρηματιών, των πολιτικών και των κληρικών–, αλλά επίσης γίνεται ο βασικός εχθρός μιας αληθινής ζωής εν ειρήνη, δίχως εξουσία, μιας και η πόλη εκτός του ότι απέχει από την άγρια ακυριάρχητη φύση, όπου προσδοκάμε να ζήσουμε ως ελευθεριακοί/-ές σε σύνδεση με τα πρωταρχικά ένστικτα της αγάπης και της αδελφοσύνης, καταλήγει να είναι μια μεγάλη φυλακή γεμάτη με κελιά και τείχη που εξυπηρετούν τη χάραξη της μεγαλύτερης απόστασης και του ευρύτερου δυνατού διαχωρισμού ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους που την κατοικούμε.
Με αυτόν τον τρόπο, η αλληλοβοήθεια, η αγάπη και η αλληλεγγύη καταλήγουν να είναι ιδέες εχθρικές και βίαιες για μια πόλη, αφού σε αυτήν το μόνο που καθοδηγεί τους πολίτες της (κι απορρίπτουμε την έννοια του πολίτη μετά βδελυγμίας) είναι τα συναισθήματα της απάθειας, του ατομισμού –με την κακή σημασία του όρου– και του μίσους ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Πρόκειται για εκφάνσεις μιας σκατοζωής που μας έχει επιβάλει σαν σε σκλάβους η «κανονικότητα». Παρά τον ολοκληρωτικό συνωστισμό μέσα στον οποίο κατοικούμε σε όλες τις πόλεις, βιώνουμε εντούτοις κάθε μέρα μια εσωτερική μοναξιά λόγω των ανύπαρκτων κοινωνικών σχέσεων που παράγονται εντός τους.
Γιατί οι πόλεις εξυπηρετούν μονάχα την ύπαρξη της εξουσίας, της μοναξιάς και της εκμετάλλευσης, κι είναι καιρός να αναζητήσουμε κοινωνικές σχέσεις βασισμένες στην αγάπη και στην αλληλεγγύη που σπάνε και βιάζουν τα τείχη του αστικού πεδίου, και παρομοίως να ζωντανέψουμε ως λυσσασμένοι άγριοι τους εμπρησμούς ενάντια στις δομές των κυριάρχων που θέτουν σε λειτουργία μια πόλη. Ας μη φοβόμαστε τα ερείπια, γιατί μόνο καταστρέφοντας καθετί που μας καταπιέζει, μπορούμε να χτίσουμε κάτι και να πετάξουμε προς τη λευτεριά.
Γραμμένο από τον Πρωτόγονο Πέδρο
Δημοσιεύτηκε στο αναρχικό περιοδικό El Amanecer (τεύχος Οκτώβρη 2012) από το Τσιγιάν της Χιλής
Το απόγευμα του Σαββάτου 1.12.2012, διάφορα αναρχικά συντρόφια από σκόρπια σημεία της γκρίζας μητρόπολης συναντήθηκαν στο νότιο Λονδίνο για να στείλουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης στους διωκόμενους και στις διωκόμενες της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα στην Αθήνα.
Γιγαντοπανό που γράφει «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ» κρεμάστηκε έξω απ’ τον όγδοο όροφο του Κολεγίου Επικοινωνίας του Λονδίνου (LCC). Επίσης, μοιράστηκαν σε κόσμο πολλά φυλλάδια, που περιέχουν τα λόγια των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα, ένα σινιάλο αλληλεγγύης στ’ άτομα που δικάζονται στο τρομοδικείο Κορυδαλλού, καθώς και σκέψεις ενάντια στην κρατική τρομοκρατία στην Ελλάδα και παντού.
Ακολουθεί ένα από τα κείμενα του μοιράσματος των συντρόφων:
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
«[…] Τι σημαίνει να εκφράζεις επαναστατική αλληλεγγύη; Βασικά η απάντηση δεν είναι και τόσο δύσκολη.
Η αλληλεγγύη έγκειται στη δράση. Δράση που πηγάζει απ’ το ατομικό εγχείρημα του καθενός και της καθεμιάς, που πραγματώνεται με συνέπεια και περηφάνια επίσης, ιδίως σε καιρούς όπου ακόμα και η δημόσια έκφραση των ιδεών μας μπορεί ν’ αποβεί επικίνδυνη. Εγχείρημα που εκφράζει αλληλεγγύη με χαρά στο παιχνίδι της ζωής, που πάνω απ’ όλα μας απελευθερώνει, καταργεί την αλλοτρίωση, την εκμετάλλευση, την πνευματική φτώχεια, ανοίγοντας μπροστά μας ατέρμονους χώρους αφιερωμένους στον πειραματισμό και στην αέναη δραστηριότητα του νου σ’ ένα σχέδιο δράσης που αποσκοπεί να πραγματωθεί μέσα απ’ την εξέγερση.
Εγχείρημα που δεν είναι στενά συνυφασμένο με την καταστολή που έχει πλήξει τα συντρόφια μας, αλλά συνεχίζει να εξελίσσεται, κι έτσι να αυξάνει την κοινωνική ένταση, σε σημείο που να την κάνει να εκραγεί τόσο δυνατά, ώστε τα τείχη των φυλακών να συντριβούν μονομιάς.
Ένα σχέδιο δράσης που καθίσταται σημείο αναφοράς και κίνητρο για φυλακισμένα συντρόφια, που με τη σειρά τους είναι ένα σημείο αναφοράς για κάθε εγχείρημα. Η επαναστατική αλληλεγγύη είναι το μυστικό που γκρεμίζει όλα τα τείχη, εκδηλώνοντας αγάπη και λύσσα μαζί, την ίδια στιγμή, ως εξέγερση του καθενός και της καθεμιάς εναντίον του Κεφαλαίου και του κράτους».
—Ντανιέλα Καρμινιάνι
Είναι καιρός να οργανωθούμε, για να επιτεθούμε και να λευτερωθούμε!
Αναδόμηση της Ατλαντίδας 