Βερολίνο: Ανταπόκριση από την 20ή διαδήλωση μνήμης για τη δολοφονία του αντιφασίστα καταληψία Silvio Meier (1965-1992)

Ο αντεξουσιαστής Ζίλβιο Μάιερ μαχαιρώθηκε θανάσιμα από ένα νεοναζιστικό κάθαρμα την 21η Νοέμβρη 1992 στο σταθμό του μετρό Ζαμαρίτερστρασσε του Βερολίνου.

Το κράτος αποπειράθηκε να μετριάσει το γεγονός, παρουσιάζοντας τη δολοφονία λες κι ήταν ένας κοινός καβγάς σε μπαρ ανάμεσα σε νέους της εποχής. Επιπλέον, η γερμανική αστυνομία και τα καθεστωτικά μέσα διέσπειραν αναλήθειες βάσει των ψευδών καταθέσεων που είχαν δώσει οι νεοναζί, οι οποίοι υποστήριζαν πως ο Ζίλβιο ήταν εκείνος που είχε επιτεθεί πρώτος στη συμμορία τους με μαχαίρι, κι εκείνοι τάχα τον μαχαίρωσαν ευρισκόμενοι σε αυτοάμυνα. Μάλιστα, οι τρεις σύντροφοι του Ζίλβιο, που ήταν μαζί του και επέζησαν της επίθεσης, απειλήθηκαν αρχικά με δίωξη εις βάρος τους, κι είχαν ανακριθεί απ’ τους μπάτσους ενόσω ακόμα βρίσκονταν σε νοσηλεία (δύο απ’ αυτούς είχαν υποστεί βαριά τραύματα). Με άλλα λόγια, η αστυνομία επιχείρησε να τους φορτώσει το θάνατο του φίλου τους.*

Μόνο χάρη στις τεράστιες συλλογικές προσπάθειες φίλων και συντρόφων, και σε άλλες καίριες ενέργειες, κατέρρευσαν οι αστήριχτοι αυτοί ισχυρισμοί, κι έγινε ευρέως γνωστό πως ο Ζίλβιο είχε όντως δεχτεί επίθεση και δολοφονήθηκε από ομάδα νεοναζί στον υπόγειο, έτσι οι κρατικές αρχές υποχρεώθηκαν να διερευνήσουν την υπόθεση. Δύο ετήσιες δράσεις απόδοσης τιμής στον Ζίλβιο Μάιερ καθιερώθηκαν μέσα από εκείνες τις προσπάθειες: μια πικετοφορία στο σταθμό του μετρό Ζαμαρίτερστρασσε, καθώς και μια πορεία μνήμης. Η τελευταία είναι μία από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές διαδηλώσεις που πραγματώνονται κάθε χρόνο στο Βερολίνο, και συνοδεύεται από εναλλασσόμενα συνθήματα. Το σύνθημα αυτής της χρονιάς, που σηματοδότησε την 20ή επέτειο του θανάτου του Ζίλβιο, ήταν «Ενθύμηση σημαίνει μάχη: Επιτεθείτε, τσακίστε, ανακόψτε τους ναζήδες, το κράτος και τη μυστική υπηρεσία πληροφοριών!»

Η απογευματινή πορεία, στις 24 Νοέμβρη, ξεκίνησε με καθυστέρηση σχεδόν δύο ωρών αφού οι διαδηλωτές περίμεναν αντιφασίστες συντρόφους τους να επιστρέψουν από άμεσες δράσεις κατά της ταυτόχρονης κινητοποίησης κάποιων νεοναζί, που καλούσαν πορεία στη βερολινέζικη περιοχή του Ρούντο ενάντια στο προγραμματισμένο άνοιγμα ενός κέντρου για πρόσφυγες.

Περίπου 5.000 άτομα συμμετείχαν στη φετινή διαδήλωση που έγινε στη μνήμη του Ζίλβιο Μάιερ, και σχεδόν απ’ την αρχή της πορείας οι διαδηλωτές υπέστησαν την τρομοκρατία αναρίθμητων μπάτσων, που πήραν αρκετούς ομήρους (συλλαμβάνοντας κόσμο, μεταξύ άλλων, με την κατηγορία της υποτιθέμενης αλλοίωσης και κάλυψης χαρακτηριστικών, ή αλλιώς της «εφαρμογής υλικών μεταμφίεσης»). Μερικές από τις συλλήψεις έγιναν με άγριους ξυλοδαρμούς, ιδίως όταν οι μπάτσοι πήγανε με μανία να σπάσουν τον όγκο της πορείας.

Η πορεία διαμαρτυρίας επρόκειτο να επιστρέψει στη γειτονιά του Φρήντριχσαϊν και να λήξει έξω απ’ το σιδηροδρομικό σταθμό του Φρανκφούρτερ Άλλε. Ωστόσο, πιθανότατα λόγω της κλιμάκωσης της αστυνομικής καταδίωξης, οι διοργανωτές αποφάσισαν να διαλύσουν την πορεία μπροστά από το σταθμό του Λίχτενμπεργκ (παρ’ ότι ολόκληρη η συνοικία του Λίχτενμπεργκ είναι ένα προπύργιο των νεοναζί).

Με το που τελείωσε όντως η διαδήλωση εκεί πέρα, οι μπάτσοι περικύκλωσαν σχεδόν όλη την πλατεία και, για να προκαλέσουν ακόμα περισσότερο το συγκεντρωμένο πλήθος, απέκλεισαν επίσης όλες τις εισόδους που οδηγούν στους σταθμούς του τρένου και του μετρό. Λίγο αργότερα, η αστυνομία άνοιξε τις πύλες του μετρό, αλλά στη συνέχεια εφόρμησε εναντίον όσων είχαν επιλέξει να παραμείνουν στην πλατεία. Σύμφωνα με ενημερώσεις, οι μπάτσοι πήρανε κι άλλους ομήρους στο σημείο αυτό, και κατά τη διάρκεια της εφόδου έριξαν σπρέι πιπεριού μέσα σ’ ένα βαγόνι τρένου. Έγιναν συνολικά 22 συλλήψεις (δεν υπήρχαν όμως περαιτέρω πληροφορίες για τους συλληφθέντες ως τις 25/11, όταν δηλαδή γράφτηκε αυτό το ρεπορτάζ).

Παρ’ όλα αυτά, οι διαδηλωτές κατάφεραν νωρίτερα να επιτεθούν σε σημείο σύναξης των νεοναζί μέσα στο προπύργιό τους, τη συνοικία του Λίχτενμπεργκ. Μπογιές, πέτρες, μπουκάλια και κροτίδες ρίφθηκαν στο νεοναζιστικό μαγαζί-στέκι της Λύκστρασσε, που ήτανε καλά φρουρούμενο από ένστολους. Πυροτεχνήματα και κροτίδες πετάχτηκαν κατά διαστήματα σε όλη τη διάρκεια της διαδήλωσης.

Σε όλη τη δράση φωνάχτηκαν δυνατά συνθήματα, μεταξύ άλλων αναρχικά/αντεξουσιαστικά συνθήματα σε διάφορες γλώσσες, κι επίσης ακούστηκε μια δυο φορές το «Μπάτσοι – Γουρούνια – Δολοφόνοι».

* Ιστορικό της υπόθεσης στα γερμανικά: i, ii

Σαντιάγο, Χιλή: Συγκρούσεις στη μνήμη του Alex Lemún

Στις 14 Νοέμβρη 2012, στην πρώην παιδαγωγική σχολή του Σαντιάγο, την ώρα που ολοκληρωνόταν μια εκδήλωση μνήμης για τον μαχητή Άλεξ Λεμούν, ο οποίος δολοφονήθηκε στα 17 του χρόνια από τη δημοκρατία και τους σκύλους του Κεφαλαίου το 2002, και σε μία χρονική συγκυρία όπου δύο ακόμα πολιτικοί κρατούμενοι Μαπούτσε ξεκινούν μια νέα απεργία πείνας, μια ομάδα 30-35 κουκουλωμένων έκανε την εμφάνισή της στην πανεπιστημιούπολη, διακόπτοντας με φωτιά και οδοφράγματα την κυκλοφορία των ανθρώπων-εμπορευμάτων στη συμβολή της λεωφόρου Μακούλ με Γκρέσια.

Περνώντας στην άμεση δράση, οι εξεγερμένοι εφόρμησαν με μολότοφ εναντίον των μπάτσων που φυλούσαν τα κέντρα κατανάλωσης της περιοχής. Μετά από τις πρώτες αυτές συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις, οι εμπρηστές αναδιπλώθηκαν εντός της πανεπιστημιούπολης, δεδομένου ότι η ατμόσφαιρα μπροστά από την είσοδο κοντά στη λεωφόρο Γκρέσια είχε γίνει αποπνικτική. Πολύ σύντομα όμως επέστρεψαν στις οδομαχίες με περισσότερα μπουκάλια, αυτή τη φορά από την κεντρική είσοδο. Οι ταραχές μαίνονταν περισσότερο από μιάμιση ώρα, προτού οι κουκουλωμένοι σφραγίσουν με τα τελευταία τους πολεμοφόδια το φευγιό τους.

Ο Άλεξ Λεμούν ζει!
Λευτεριά σε όλους τους πολιτικούς κρατουμένους!
Θάνατο σε κράτος και Κεφάλαιο!

πηγή

Ι.Κουμής – Σ.Κανελλοπούλου: Οι ξεχασμένοι νεκροί της αστυνομικής βίας

Σαν σήμερα, στις 16 Νοεμβρίου 1980, δολοφονήθηκαν ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής και η εργάτρια από το Περιστέρι, Σταματίνα Κανελλοπούλου -θύματα και οι δύο της αστυνομικής βίας στην πορεία του Πολυτεχνείου του 1980. Η πορεία αυτή έμεινε στην ιστορία για τα πιο αιματηρά γεγονότα μετά τη μεταπολίτευση.

Η απαγορευμένη αντιαμερικανική πορεία

Η δολοφονία των δύο νέων από τις δυνάμεις των ΜΑΤ δεν ήρθε σε τυχαία χρονική συγκυρία. Όπως αναφέρεται στο ιστορικό λεύκωμα της εφημερίδας «Καθημερινή», το φθινόπωρο του 1980 η κυβέρνηση Ράλλη είχε θέσει ως πρώτη προτεραιότητα μιας ιδιαίτερα φιλόδοξης ατζέντας την άρση όλων των εκκρεμοτήτων στις σχέσεις της Ελλάδας με το «δυτικό κόσμο». Στο πλαίσιο αυτό, στις 21 Οκτωβρίου 1980 η Ελλάδα έγινε ξανά δεκτή στη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ, ενώ η κυβέρνηση είχε ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ για την ανανέωση των συμφωνιών παραμονής των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, τότε υπουργός άμυνας, συμμετείχε για πρώτη φορά μετά την αντιπολίτευση στην Επιτροπή Πυρηνικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ.

Η αντίδραση του λαού ήταν έντονη, ενώ διάχυτος ήταν ο αντιαμερικανισμός ιδίως ανάμεσα στους φοιτητές, καθώς ήταν φρέσκες ακόμα οι μνήμες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και του αμερικανικού παράγοντα στην ελληνική στρατιωτική Χούντα. Ωστόσο, για την κυβέρνηση, το ενδεχόμενο η πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου να κινηθεί προς την αμερικανική πρεσβεία αποτελούσε εξέλιξη που έπρεπε πάση θυσία να αποφευχθεί. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση απαγορεύει στην πορεία να κατευθυνθεί προς την Αμερικάνικη πρεσβεία και θέτει ως όριο την πλατεία Συντάγματος: οι διαδηλωτές μπορούσαν να φτάσουν μόνο ως το Σύνταγμα και εκεί να διαλυθούν.

Η στάση της αντιπολίτευσης παραμένει υποτονική. Με το βλέμμα στραμμένο προς τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους και μπροστά στην επιθετική στάση της κυβέρνησης που δηλώνει αποφασισμένη να σταματήσει με τη βία οποιαδήποτε προσπάθεια να φτάσει η πορεία στην πρεσβεία, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ γρήγορα συμβιβάζονται με την κυβερνητική απαγόρευση. Στο ίδιο πλαίσιο, το κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ – αποτελούμενο κατά πλειοψηφία από τα μέλη της ΚΝΕ και της νεολαίας ΠΑΣΟΚ – αποφασίζει να πειθαρχήσει στην απαγόρευση, ενώ η αριστερή μειοψηφία, αποτελούμενη από οργανώσεις όπως οι ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ, Ρήγας Φεραίος-Β’ Πανελλαδική, ΚΚΕ μ-λ, ΕΚΚΕ και άλλες, αποφασίζουν να συνεχίσουν προς την αμερικανική πρεσβεία.

Η πορεία και τα επεισόδια

Η συγκέντρωση της ΕΦΕΕ έληξε κατά τις 6 το απόγευμα της Κυριακής, 16 Νοεβρίου, και στη συνέχεια η πορεία ανέβηκε την οδό Σταδίου και συνέχισε προς την πλατεία Συντάγματος, με έντονο το αντιαμερικανικό στοιχείο και με σημαντική περιφρούρηση της πορείας από δυνάμεις των πολιτικών κομμάτων. Από την άλλη, στα Χαυτεία, οργανώνει συγκέντρωση η μειοψηφία της ΕΦΕΕ, η οποία με περίπου 1.000 φοιτητές ετοιμάζεται να κινηθεί προς την αμερικανική πρεσβεία και γύρω στις 7.30 εισέρχεται στο κύριο σώμα της πορείας. Η πορεία φτάνει στο Σύνταγμα και τα κύρια μπλοκ της αρχίζουν σταδιακά να διαλύονται ειρηνικά. Ωστόσο, γύρω στις 9 το βράδυ, συγκεντρώνονται υπό την αιγίδα της μειοψηφίας της ΕΦΕΕ περίπου 3.000 άτομα στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και επιχειρούν να κινηθούν προς την οδό Βασιλίσσης Σοφίας, όπου είναι παρατεταγμένοι αστυνομικοί και από πίσω τους τα ΜΑΤ.

Για λίγα λεπτά, τα δύο μέτωπα έμειναν ακίνητα και ανταλλάχθηκαν διαξιφισμοί, ενώ σύντομα οι διαδηλωτές κατάφεραν να σπάσουν τον κλοιό των αστυνομικών και να κινηθούν προς την πρεσβεία. Στη συνέχεια, ο προϊστάμενος της εισαγγελίας, Γ. Κουβέλης, πήρε την κατάσταση στα χέρια του: έδωσε εντολή στις έξι διμοιρίες των ΜΑΤ που βρίσκονταν παρατεταγμένες πίσω απ’ τον αστυνομικό κλοιό να επιτεθούν. Σε λίγα λεπτά το μπλοκ των διαδηλωτών έκανε τα πρώτα βήματα προς τον σχηματισμό των ΜΑΤ και τότε αυτά επιτέθηκαν. Η μάζα των διαδηλωτών ήταν πυκνή και η υποχώρηση ήταν δύσκολη.

Αρχίζει τότε ένα όργιο βίας, με χρήση όχι μόνο κλομπ αλλά – για πρώτη φορά μετά τη Χούντα – και πυροβόλων όπλων, ενώ η αστυνομία επιστρατεύει και «αύρες», τα ειδικά τεθωρακισμένα οχήματά της για την απώθηση των διαδηλωτών. Τα ΜΑΤ ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο και επιτίθενται όχι μόνο στους διαδηλωτές που αψήφησαν την κυβερνητική απαγόρευση, αλλά και κατά αυτών που ειρηνικά διαδήλωναν προς την πλατεία Συντάγματος. Τα επεισόδια χαρακτηρίστηκαν από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο ως τα πιο αιματηρά μετά τα Ιουλιανά και διήρκεσαν μέχρι τις 4 τα χαράματα.

Κουμής και Κανελλοπούλου: τα τραγικά θύματα

Τη νύχτα εκείνη, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, εργάτρια από το Περιστέρι, έπεσε αναίσθητη και αιμόφυρτη από αλλεπάλληλα χτυπήματα αστυνομικών κλομπ στην οδό Πανεπιστημίου. Μια ομάδα αστυνομικών την ξυλοκόπησε και τη χτύπησε αλύπητα στο κεφάλι και στο σώμα. Μεταφέρθηκε αναίσθητη στο «Ιπποκράτειο» όπου άφησε την τελευταία της πνοή, προτού οι γιατροί της προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Το πόρισμα του ιατροδικαστή συγκλονίζει: 18 χτυπήματα στο κρανίο, πολλαπλά κατάγματα και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση.

Ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής συμμετείχε στη συγκεκριμένη πορεία με τους συντρόφους του της «Επιτροπής Αυτοδιάθεσης Κύπρου». Στην Πλατεία Συντάγματος έγινε θύμα άγριας επίθεσης των ΜΑΤ, η οποία τον άφησε επί τόπου βαριά τραυματισμένο. Μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Κουμής δεν είχε λάβει καν μέρος στα επεισόδια, αλλά καθόταν σε παρακείμενο καφενείο την ώρα των επεισοδίων. Ο Κουμής μεταφέρεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο και το βράδυ της Κυριακής είναι ήδη κλινικά νεκρός. Την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, κηδεύεται στην Κύπρο και αμέσως μετά πραγματοποιείται πορεία διαμαρτυρίας προς την Ελληνική Πρεσβεία της Λευκωσίας.

«Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί»

Την ευθύνη για τα αιματηρά γεγονότα ο πολιτικός κόσμος αποφάσισε να τη ρίξει στους διαδηλωτές. Στις 10 το βράδυ της ημέρας των επεισοδίων ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει ότι «μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου». Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση περιορίστηκε να εκφράσει την οργή της για τις «οργανωμένες ομάδες αναρχικών και εξτρεμιστικών στοιχείων» που «αμαύρωσαν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο και προκάλεσαν βάναυσα τα δημοκρατικά και ειρηνικά αισθήματα του συνόλου του ελληνικού λαού». Σε ό,τι αφορά το θάνατο της Κανελλοπούλου, η κυβέρνηση περιορίσθηκε να δηλώσει ότι «για τις συνθήκες υπό τις οποίες σημειώθηκε ο θάνατος νεαρής εργάτριας διετάχθησαν διοικητικές ανακρίσεις».

Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή μία εβδομάδα αργότερα ο πρωθυπουργός, κ.Ράλλης, έκανε την εξής δήλωση που έμεινε στην ιστορία: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη». «Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει», δήλωσε από την πλευρά του και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όσο για τις «διοικητικές ανακρίσεις» για το θάνατο των δύο διαδηλωτών καμία απάντηση δε δόθηκε, κανένας ένοχος δεν τιμωρήθηκε. Τα ονόματά τους κοντεύουν να ξεχαστούν στις μέρες μας, τοποθετούμενα στον τραγικό κατάλογο των νεκρών αγωνιστών για τους οποίους δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη.

12 June 2011~Συνέντευξη με μέλος του Anarchist Black Cross της Λευκορωσίας~

 

12 June 2011 Συνέντευξη με μέλος του Anarchist Black Cross της Λευκορωσίας: Πάτα πάνω στην εικόνα…

18 April 2011 ~ Κάλεσμα σε μέρες αλληλεγγύης για τους αναρχικούς της Λευκορωσίας ~

 

Για να μην ξεχνιούνται παλιότερες υποθέσεις…

Επτά μήνες έχουν περάσει από την έναρξη της «υπόθεσης των πυρκαγιών» στη Λευκορωσία. Όλο αυτό το διάστημα, οι φίλοι και σύντροφοί μας βρίσκονται πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Η υπόθεση, η οποία ξεκίνησε το Σεπτέμβρη του 2010 με τη φυλάκιση οπαδών ριζοσπαστικά διαφορετικών πολιτικών τάσεων, φτάνει στο τέλος της. Η συνέχεια θα κριθεί μέσα στα δικαστήρια.

Σήμερα βρίσκονται φυλακισμένα επτά άτομα που έχουν ενοχοποιηθεί στο πλαίσιο αυτής της «υπόθεσης των αναρχικών».

O Mikalai Dziadok κατηγορείται για:
– Την οργάνωση, το Σεπτέμβρη του 2009, μιας παράνομης αντιμιλιταριστικής διαδήλωσης εναντίον ενός «ελιγμού» συντονισμένου από το ρωσικό και λευκορωσικό στρατό, κατά τη διάρκεια της οποίας ένα γενικό στρατιωτικό επιτελείο δέχτηκε επίθεση με καπνογόνο.
– Την επίθεση σε καζίνο του Μινσκ (πρωτεύουσας της Λευκορωσίας), το Δεκέμβρη του 2009, με σκοπό να καταγγείλει τις ολοένα αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες.
– Επίθεση εναντίον της έδρας της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ομοσπονδίας, την 1η Μάη. Στην προκήρυξη εξηγείται ότι το κράτος και η συνδικαλιστική ομοσπονδία ενορχηστρώνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων, αντί να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους, εμποδίζοντάς τους να οργανωθούν μεταξύ τους και να κατέβουν σε απεργία.

Ο Mikalai κινδυνεύει με 10 χρόνια φυλάκισης.

Ο Ihar Alinevich κατηγορείται για:
– Την επίθεση στην πρεσβεία της Ρωσίας, τον Αύγουστο του 2010, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους υπερασπιστές του δάσους του Κίμκι.
– Την οργάνωση της αντιμιλιταριστικής διαδήλωσης.
– Την επίθεση σε καζίνο του Μινσκ.
– Την επίθεση σε κατάστημα της Τράπεζας Λευκορωσίας (Belarusbank), την 1η Μάη, σε ένδειξη διαμαρτυρίας εναντίον του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
– Την επίθεση εναντίον κέντρου κράτησης, το Σεπτέμβρη του 2010, ζητώντας την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων.

Ο Ihar κινδυνεύει με 12 χρόνια φυλάκισης.

Ο Aliaksandr Frantskevich κατηγορείται για:
– Συμμετοχή στην παράνομη αντιμιλιταριστική διαδήλωση.
– Επίθεση σε αστυνομικό τμήμα του Σόλιγκορσκ (Soligorsk) κατά τη διάρκεια ημερών δράσεων ενάντια στην αστυνομία.
– Ηλεκτρονική πειρατεία στην ιστοσελίδα της κοινότητας του Νόβοπολοτσκ (Novopolotsk).

Ο Aliaksandr κινδυνεύει με 10 χρόνια φυλάκισης.

Όσο για την επίθεση στην έδρα της ΚGB (δηλαδή της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Λευκορωσίας, που έχει κρατήσει το αρχικό όνομα ακόμα και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης) στο Μπόμπρουισκ (Bobruisk), που έλαβε χώρα τον Οκτώβρη του 2010, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους υπόδικους του Σεπτέμβρη, στο εξής εμπλέκονται επίσης στην έρευνα οι Jauhen Vas’kovich, Artsiom Pratapenka και Pavel Syramolatau. Καθένας κινδυνεύει με 12 χρόνια φυλάκισης.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι αρχικά οι υπόδικοι κατηγορούνταν μονάχα για χουλιγκανισμό, κατηγορία που υπάγεται στο άρθρο 339.2 του ποινικού κώδικα της Λευκορωσίας και επιφέρει έως 6 έτη φυλάκισης. Στην πορεία της έρευνας, προστέθηκαν νέες κατηγορίες σε καθέναν από τους υπόδικους, γεγονός που άλλαξε τη βαρύτητα της υπόθεσης. Πρόκειται πλέον για καταστροφή ιδιωτικής περιουσίας από πρόθεση (άρθρο 218.2(3)), που επιφέρει ποινές φυλάκισης οι οποίες ανέρχονται στα 12 χρόνια. Επιπλέον, όλες οι αποδείξεις βασίζονται στις μαρτυρίες δύο ατόμων που συμμετείχαν στις προαναφερθείσες δράσεις, αλλά δεν αντιμετώπισαν ποτέ κατηγορίες.

Κατά τη διάρκεια της έρευνας, περισσότερα από 50 άτομα ανακρίθηκαν και 14 άτομα πέρασαν 3 έως και 28 μέρες υπό κράτηση. Όλοι οι παραπάνω καταγγέλλουν την άσκηση υπέρμετρα σκληρής ψυχολογικής πίεσης και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και σωματικής βίας.

Σήμερα η πλειονότητα των υπόδικων ενημερώνεται σχετικά με τις τελευταίες πράξεις που τους προσάπτονται. Οι ακροαματικές διαδικασίες θα ξεκινήσουν κατά πάσα πιθανότητα στα τέλη Απρίλη με αρχές Μάη.

Γι’ αυτό, καλούμε σε μέρες δράσεων από τις 12 έως και τις 15 Μάη 2011 εναντίον των άδικων κατηγοριών, αλλά και προς ένδειξη αλληλεγγύης στους αναρχικούς της Λευκορωσίας. Ενθαρρύνουμε ΚΑΘΕ είδους πράξεις αλληλεγγύης, την εμπλοκή υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και τη διάχυση της πληροφόρησης αναφορικά με την καταστολή στη Λευκορωσία.

Anarchist Black Cross Belarus
Επικοινωνία: belarus_abc@riseup.net

Στο πλαίσιο της αντιπληροφόρησης και στήριξης των αναρχικών του Anarchist Black Cross Belarus, δημιουργήθηκε μία μπροσούρα η οποία περιλαμβάνει συλλογή κειμένων για την καταστολή, τις δράσεις αλληλεγγύης, το αναρχικό κίνημα στη Λευκορωσία, καθώς και συνεντεύξεις, επιχειρώντας να δώσει μια εικόνα της κατάστασης των συντρόφων μας.

Για την υπόθεση του Βαγγέλη Μποτζατζή (για να μην ξεχνιούνται παλαιότερες υποθέσεις)

(για να μην ξεχνιούνται παλαιότερες υποθέσεις)

 

Για την υπόθεση του Βαγγέλη Μποτζατζή

Ο Βαγγέλης Μποτζατζής βρίσκειται προφυλακισμένος από τις 29/11/2007, κατηγορούμενος μεταξύ άλλων (ενός εμπρησμού σε υποκατάστημα τράπεζας Millennium από τους «Εμπρηστές ενάντια στο κεφάλαιο και τη μισθωτή εργασία» σε ένδειξη συμπαράστασης στον κρατούμενο αναρχικό Γιάννη Δημητράκη και ενός εμπρησμού, και κάποιων εμπρησμών οχημάτων σε γαλλική αντιπροσωπεία αυτοκινήτων τις μέρες της πρόσφατης εξέγερσης στα προάστεια του Παρισιού) για μια ενέργεια με περιβαλλοντικά κίνητρα. Πιο συγκεκριμένα, κατηγορείται για έναν εμπρησμό δυο οχημάτων της ΔΕΗ, οι δράστες του οποίου κατέφυγαν στην πράξη αυτή ενάντια στην υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και τους θανάτους εργαζομένων για τους οποίους ευθύνεται η ΔΕΗ.

Η ανάληψη ευθύνης για εκείνη την ενέργεια είναι η ακόλουθη:

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΠΡΗΣΜΌ ΣΤΟ ΑΜΑΞΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΔΕΗ ΣΤΙΣ 23-10-2007 ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 Τα ξημερώματα της 23-10-2007 επιτεθήκαμε συμβολικά στο αμαξοστάσιο της ΔΕΗ στην οδό Αρμενοπούλου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ως απάντηση για τους δολοφονημένους εργάτες, που πέθαναν στα κάτεργα της ΔΕΗ και για την καθολίκή λεηλασία του φυσικού κόσμου που η ΔΕΗ συντελεί εδώ και 5 δεκαετίες.
 Ήδη από τις αρχές του ’50 φάνηκαν οι διαθέσεις της, όταν επέλεξε ως καύσιμο το λιγνίτη,  το χειρότερο ορυκτό σε ό,τι αφορά την αναλογία εξόρυξης-απόδοσης και τις επιπτώσεις του στο περιβάλλον. Η δημιουργία ορυχείων απαιτεί την μετεγκατάσταση ολόκληρων οικισμών και την ισοπέδωση δασών, χωραφιών και βοσκοτόπων, ενώ τα φίλτρα που τοποθετήθηκαν 30 χρόνια μετά την αρχική κατασκευή  ουσιαστικά λειτουργούν μόνο κατά τη διάρκεια της μέρας,ενώ κλείνουν το βράδυ όταν και εντατικοποιείται η παραγωγή ρεύματος. Η υπονόμευση της ατμόσφαιρας, του νερού και της γης από τα εργοστάσια της ΔΕΗ είναι καθολική. Αυτό έγινε ακόμα πιο εμφανές κατά τις πρόσφατες πυρκαγιές, όταν τα ηλεκτροφόρα καλώδια της, αν δεν αποτελούσαν την αιτία της πυρκαγιάς, έκαναν αδύνατη κάθε προσπάθεια κατάσβεσης εξαιτίας του φόβου αναζωπύρωσης ή γενικού black out(Πάρνηθα).
 Παράλληλα, η ΔΕΗ έχει κατασκευάσει και εκμεταλλεύεται τα περισσότερα υδροηλεκτρικά  εργοστάσια. Πρόκειται για φράγματα σε μεγάλες λίμνες και ποτάμια, που ελέγχουν την εισροή και εκροή νερού για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Οι επιπτώσεις στα τοπικά οικοσυστήματα είναι τραγικές, ενώ παρά τη γενική απαξίωση της αποδοτικότητας αυτών των μονάδων από πολλές επιχειρήσεις, η ΔΕΗ -σε αγαστή συνεργασία με το ελληνικό κράτος- συνεχίζει ακόμα και σήμερα το σχεδιασμό και την κατασκευή τέτοιων φραγμάτων(Αχελώος).
 Παρά τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε, η ΔΕΗ δε συνάντησε παρά ελάχιστες ως  και μηδαμινές κοινωνικές αντιστάσεις. Ο λόγος ήταν ο αέρας «ευρωπαϊκού» και «σύγχρονου» lifestyle που προσέδωσε το ρεύμα, αλλά κυρίως οι θέσεις εργασίας, που κάλυψαν τα κενά ανεργίας που δημιούργησε η έξοδος από την μετεμφυλιακή εποχή και η είσοδος στην εποχή της συγκρότησης ενός «σύγχρονου»
κράτους.
 Η ποιότητα της εργασίας αποδείχτηκε από την πρώτη στιγμή καταστροφική. Συνδέθηκε εξ αρχής με νεοπλασίες, καρκίνους, αναπνευστικές και άλλες ασθένειες τόσο για τους εργαζομένους όσο και για τους πληθυσμούς των ευρύτερων περιοχών. Η πιο σημαντική όμως επίπτωση τη ΔΕΗ είναι  η συμβολή της στις δολοφονίες εργατών, που -ως συνεπές αφεντικό- απέκρυψε πίσω από τον όρο  «εργατικά ατυχήματα». Εκατοντάδες εργάτες χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο στα ορυχεία και τα
εργοτάξια της ΔΕΗ, χωρίς να συνυπολογίζονται οι θάνατοι και οι τραυματισμοί στους οποίους η ΔΕΗ έχει «έμμεση» ευθύνη. Η εργασιακή συνθήκη του θανάτου στα κακοσχεδιασμένα ορυχεία και τα κακοσυντηρημένα οχήματα εντάθηκε στο έπακρο με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ την περίοδο 2000-2001. Εργολάβοι και  ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας μπήκαν στο παιχνίδι μιας ιδιωτικής πια εταιρίας με τα «προνόμια»
δημόσιας. Στις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων η μόνιμη μια επωδός της επιχείρησης είναι η απειλή λουκέτου υπό την κάλυψη της «ενεργειακής μετεξέλιξης».
 Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση είναι μακρύς και επίπονος. Η δράση μας αυτή είναι ένα κομμάτι αυτού του αγώνα. Όσο η ΔΕΗ συνεχίζει και εντείνει την εκμετάλλευση προς τον άνθρωπο και τη φύση, τόσο και εμείς θα εντείνουμε τη δράση μας εναντίον της.

Αντιεξουσιαστική Ταξιαρχία Συνείδησης

Υ.Γ.
αποφασίσαμε να επιτεθούμε μόνο στα δύο από τα 4 οχήματα που βρίσκονταν εκέι γνωρίζοντας ότι τα άλλα δύο περιείχαν φιάλες οξυγόνου, καθώς δεν θέλαμε να θέσουμε σε κίνδυνο τους περίοικους, τους περαστικούς ή  τους απλούς εργαζόμενους.

 

 

Ο ίδιος, αρνείται κάθε κατηγορία εις βάρος του, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η αστυνομία βασίζει το κατηγορητήριο στην μαρτυρία ενός σεκιουριτά, ότι αναγνώρισε το αυτοκίνητο του Βαγγέλη μετά από έναν εμπρησμό. Βρίσκεται προφυλακισμένος στις: Δικαστικές Φυλακές Κομοτηνής, Τ.Κ. 69100. Κατηγορείται με τον «αντι»τρομοκρατικό νόμο για «εμπρησμό, κατ’ εξακολούθηση και από κοινού, έκρηξη, κατοχή και παρασκευή εκρηκτικών υλών, εγκληματική οργάνωση, τρομοκρατικές πράξεις», και 3 πλημμελήματα.

Κείμενο του προφυλακισμένου αναρχικού Βαγγέλη Μποτζατζή από τις φυλακές Κομοτηνής:

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 26/11/2007 και ενώ κοιμόμουν στο σπίτι της συντρόφου μου, ένα συμβατικό αυτοκίνητο της ασφάλειας ήρθε και με προσήγαγε στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, παίρνοντας μαζί και το αυτοκίνητο. Όπως μου είπαν, κάποιος είχε δει το αυτοκίνητό μου στο σημείο που σημειώθηκε εμπρησμός σε αντιπροσωπία αυτοκινήτων. Στις 12 το μεσημέρι της ίδιας μέρας, με μια θεαματική επιχείρηση, 20 άνδρες της ασφάλειας και της σήμανσης με οδήγησαν σιδηροδέσμιο στο σπίτι της συντρόφου μου, ώστε να κάνουν έρευνα. Την ίδια στιγμή, μια άλλη ομάδα αστυνομικών έκανε έλεγχο στο σπίτι που μένω με τον αδερφό μου. Το απόγευμα της Τρίτης, στις 17:30 και ενώ δεν μου είχαν επιτρέψει ως τότε καμμιά επαφή με δικηγόρο, μου ανακοινώνουν το κατηγορητήριο. Αυτό περιλαμβάνει 5 κακουργήματα και 3 πλημμελήματα, και πιο συγκεκριμένα εμπρησμό τελειωμένο και σε απόπειρα, από κοινού και κατ’ εξακολούθηση, έκρηξη τελειωμένη και σε απόπειρα, από κοινού και κατ’ εξακολούθηση, κατασκευή και και κατοχή εκρηκτικού μηχανισμού, διακεκριμένη περίπτωση φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, εγκληματική οργάνωση, τρομοκρατικές πράξεις από κοινού και κατ’ εξακολούθηση, παράνομη οπλοκατοχή. Ταυτόχρονα μου είπαν ότι σε μισή ώρα θα περνούσα από τον εισαγγελέα. Παράλληλα μου ανακοίνωσαν ότι για την ίδια υπόθεση καταζητούνται άλλοι 3 αναρχικοί, που αντιμετωπίζουν το ίδιο κατηγορητήριο.
Από την πρώτη στιγμή τους δήλωσα πως είμαι αναρχικός και πως δεν αποδέχομαι καμμιά κατηγορία.

Είναι περισσότερο από εμφανές ότι η χρονική συγκυρία που συμβαίνουν όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία. Σε μια περίοδο αναδιάταξης του ελέγχου και της καταστολής και επίθεσης σε κάθε μορφής δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις, το κράτος και οι μηχανισμοί του ενεργοποιούν κάθε δυνατό μέσο για να πετύχουν την εδραίωσή τους. Στην προκειμένη περίπτωση, ποινικοποιώντας πολιτικά φρονήματα και συντροφικές σχέσεις, ενεργοποιούν τον λεγόμενο αντιτρομοκρατικό νόμο και δημιουργούν τον εσωτερικό εχθρό: τους «τρομοκράτες» αναρχικούς. Από κοντά και τα Μ.Μ.Ε. που κομματιάζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας στο βωμό του θεάματος.

Από το βράδυ της Πέμπτης 29/11/2007 βρίσκομαι προφυλακισμένος στις δικαστικές φυλακές Κομοτηνής, περιμένοντας τη δίκη.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν τέλειωσε και όλα συνεχίζονται.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

 

Βαγγέλης Μποτζατζής 30/11/2007

Δικαστικές Φυλακές Κομοτηνής

ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ:

Βρίσκομαι ήδη σχεδόν 2 μήνες φυλακισμένος στα κάτεργα της δημοκρατίας. Στις φυλακές ομοίωμα της κοινωνίας φυλακής. Προφυλακισμένος με ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, που βασίζεται στη μαρτυρία ενός σεκιουριτά (που ισχυρίζεται ότι είδε τις πινακίδες του αυτοκινήτου μου) και στον κατάφωρο και απάνθρωπο εκβιασμό της συντρόφου μου, την οποία η ασφάλεια , μετά από πολύωρη κράτηση και εκφοβισμό, ανάγκασε να υπογράψει μια εξ’ ολοκλήρου κατασκευασμένη κατάθεση. Αυτή την κατάθεση, η ίδια η σύντροφός μου, μετά από λίγες μέρες, την κατήγγειλε και την αναίρεσε στον ανακριτή ως προιόν εκβιασμού. Προφυλακισμένος βάσει του τρομονόμου, ενός νόμου, που ως μόνο σκοπό έχει να απονοηματοδοτήσει πράξεις και πρακτικές αντίστασης, συμβολικές ενέργειες, ώστε να τις παρουσιάσει ως απειλή για την κοινωνία, αποκρύπτοντας παράλληλα ότι τρομοκράτες είναι αυτοί που θεσπίζουν τέτοιους νόμους. Σ’ αυτά τα πλαίσια εκδίδονται εντάλματα για άλλους 3 συντρόφους οι οποίοι αναζητούνται από την αστυνομία.

Τίποτα δεν είναι πρωτόγνωρο ή πρωτοφανές για όποιον έχει τα μάτια του ανοιχτά και δεν διακατέχεται από αυταπάτες. Δικαστές, εισαγγελείς και ανακριτές προφυλακίζουν για κάθε υπόθεση που φτάνει στα χέρια τους και μοιράζουν ισόβιες για να αποκρύψουν τη συμμετοχή τους σε παραδικαστικά κυκλώματα, που χρησιμοποιούν τη 18μηνη προφυλάκιση ως ποινή για υποθέσεις που ξέρουν ότι θα αθωωθούν στο ακροατήριο, ακολουθώντας τις προσταγές των εκάστοτε αφεντικών τους. Αστυνομικοί που εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στα αστυνομικά κρατητήρια, που πυροβολούν εν ψυχρώ άοπλους μετανάστες στα σύνορα, που πυροβολούν στο κεφάλι για να «σώσουν» ασφαλισμένα χρήματα, που «αυτοκτονούν» κρατούμενους, που ψεκάζουν με χημικά όσους αποφασίζουν να εναντιωθούν στη βούληση των κυρίαρχων. ΜΜΕ και δημοσιογράφοι, υπάλληλοι κομμάτων, υπουργών, βουλευτών και εφοπλιστών, παρουσιάζουν μια αντικειμενικότητα που δεν είναι παρά το συμφέρον των αφεντικών τους. Εντολοδόχοι που δεν διστάζουν να ξεπουληθούν με αντάλλαγμα τα λεφτά και την εργασιακή τους ανέλιξη. Και πλάι σε όλο αυτό το συρφετό των θεσμικών, ένας διάχυτος κοινωνικός χαφιεδισμός. Φορτηγατζήδες, καταστηματάρχες και φρουροί, καθημερινοί χαφιέδες, υπερασπιστές του «τίμιου ιδρώτα» των τραπεζών, σεκιουριτάδες και ένστολοι, παντού επιτήρηση και κοινωνικός έλεγχος. Απέναντι στη βουβαμάρα και την υποταγή που επιβάλλει αυτό το καθολικό πλέγμα εξουσίας, στέκονται αυτοί και αυτές, που με καθαρό βλέμμα και με αποφασισμένα βήματα, βαδίζουν στους δρόμους της εξέγερσης. Είτε μέσα από τα κάτεργα της κοινωνίας, είτε μέσα από την κοινωνία κάτεργο, ο αγώνας συνεχίζεται…

ΛΕΥΤΕΡΙΑ στους αναρχικούς Γιάννη Δημητράκη, Γιώργο Βούτση- Βογιατζή, Μάριο Τσουραπά, Χρυσόστομο Κοντορεβυθάκη, Νίκο Κουνταρδά.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ στον αγωνιστή Βαγγέλη Πάλλη
Αλληλεγγύη στους 3 διωκόμενους συντρόφους
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

Βαγγέλης Μποτζατζής,

Δικαστικές φυλακές Κομοτηνής 24/1/2008

ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ 3 ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ:

Ξημερώματα της Δευτέρας 26/11/07

Ο σύντροφος Β. Μποτζατζής προσάγεται από αστυνομικούς με πολιτικά, ενώ βρισκόταν στο σπίτι της φίλης του στην Ά. Πόλη και κατάσχεται το αυτοκίνητό του. Οδηγείται στην Γ.Α.Δ.Θ. , όπου κρατείται πάνω από 48 ώρες, σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης και χωρίς νομική κάλυψη.

Την ίδια μέρα, Δευτέρα πρωί, και ενώ οι μπάτσοι έχουν ήδη εισβάλει στο σπίτι του Βαγγέλη και στο σπίτι της φίλης του, προσάγεται και η ίδια από το χώρο εργασίας της.

Το μεσημέρι και το απόγευμα της ίδιας μέρας, γίνονται άλλες 4 προσαγωγές συντρόφων που συνδέονται φιλικά και πολιτικά με το Βαγγέλη. Οι δύο επίσης εν ώρα εργασίας τους, ενώ οι άλλοι δύο μέσα από καφετέρια, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αργά το βράδυ οι 4 αφήνονται ελεύθεροι, ενώ προηγείται συγκέντρωση αλληλεγγύης όπου παρευρεθήκαμε πάνω από 100 άτομα έξω από τη Γ.Α.Δ.Θ.. Ο Βαγγέλης και η φίλη του συνεχίζουν να κρατούνται.

– Τρίτη 27/11/07 μετά από 35 ώρες κράτησης η φίλη του Βαγγέλη αφήνεται ελεύθερη. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας η Άνω Πόλη (δηλ. η ευρύτερη περιοχή γύρω από τους χώρους κατοικίας μας) πολιορκείται από δυνάμεις της αστυνομίας. Δύο κλούβες παρατάσσονται στα όρια της γειτονιάς και δεκάδες ασφαλίτες, ζητάδες και περιπολικά κινούνται προκλητικά στην περιοχή. Το απόγευμα της ίδιας μέρας πληροφορούμαστε ότι γίνεται έφοδος της αντιτρομοκρατικής στις κατοικίες μας. (σημ.: στο ένα από τα δύο σπίτια χωρίς την παρουσία δικηγόρων ή κατοίκου, ενώ στο άλλο προσάγεται και μια συντρόφισσα που αφήνεται ώρες αργότερα). Αυτό το γεγονός μας κατέστησε πλέον σαφές, ότι η αστυνομία προσπαθεί να στήσει ένα βρώμικο παιχνίδι εις βάρος μας κατασκευάζοντας “ενόχους”.

– Την Τετάρτη 28/11/07, με βάση μια ανυπόστατη, κατασκευασμένη κατάθεση της φίλης του Βαγγέλη, προϊόν εκβιασμών, απειλών, ψυχολογικής βίας και πίεσης, στήνεται ένα απίστευτο κατηγορητήριο για τον Βαγγέλη και εκδίδονται άλλα 3 εντάλματα σύλληψης εις βάρος μας.

Οι κατηγορίες που μας αποδίδουν είναι 5 κακουργήματα και 3 πλημμελήματα, και συγκεκριμένα: εμπρησμός τελειωμένος και σε απόπειρα από κοινού και κατ’ εξακολούθηση, έκρηξη τελειωμένη και σε απόπειρα από κοινού και κατ’ εξακολούθηση, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικού μηχανισμού, διακεκριμένη περίπτωση φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, εγκληματική οργάνωση, τρομοκρατικές πράξεις από κοινού και κατ’ εξακολούθηση, παράνομη οπλοκατοχή.

Ο Βαγγέλης αρνείται τις κατηγορίες, δηλώνει αναρχικός και προφυλακίζεται στις δικαστικές φυλακές Κομοτηνής. Ομοίως και οι 3 μας δεν αποδεχόμαστε καμία από τις κατηγορίες.

Τα Μ.Μ.Ε. σε αγαστή συνεργασία με τους φορείς της εξουσίας αναλαμβάνουν δράση. Δημοσιοποιούνται στις εφημερίδες Μακεδονία και Έθνος, καθώς και στα κανάλια Mega, ET3, Alter και Alpha οι φωτογραφίες και των 3 μας. Έλειπε μόνο η λέξη “καταζητείται” και η αμοιβή που θα δίδονταν σε κάθε ενδεχόμενο ρουφιάνο.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, από την αρχή και χωρίς να αμφιβάλουμε καθόλου, επιλέξαμε την φυγή. Επιλογή τόσο συνειδητή όσο και πολιτική. Είμαστε αναρχικοί και ως τέτοιοι αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Για μας ο αγώνας για ελευθερία είναι μονόδρομος. Τα δίπολα αθώος-ένοχος, ηθικός-ανήθικος, καλό-κακό, δεν τα αναγνωρίζουμε και ούτε προτειθόμαστε να το κάνουμε τώρα. Γι’ αυτό, επιλέγουμε να μην γίνουμε θύματα της εξουσίας, των διαδικασιών, των νόμων, της αυστηρότητας ή της επιείκειας.

Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως πολιτικά όντα που ανήκουν στον αναρχικό-επαναστατικό χώρο. Η συμμετοχή μας σ’ αυτόν είναι ένας τρόπος να υπάρχουμε στο σήμερα δίχως να προσμένουμε καρτερικά έναν επίγειο παράδεισο κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά προωθώντας την καθημερινή αναζήτηση και την ρήξη ανάμεσα σε θεσμούς και σχέσεις για την επανάκτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Υπάρχουμε στη συνθήκη του σήμερα, χωρίς να ευαγγελίζουμε ένα “καλύτερο αύριο”, ζούμε και παλεύουμε για το τώρα, βάζοντας προοπτικές για το μέλλον. Θεωρούμε το τρίπτυχο “χθες-σήμερα-αύριο” έναυσμα για γόνιμη κριτική. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας και προχωράμε πιο πέρα από αυτά.

Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη-αντίληψη μας εχθρική προς το υπάρχον. Ενεργητικά στεκόμαστε αντίθετοι προς όλους αυτούς που αντικατοπτρίζουν αυτή τη συμβιβασμένη κοινωνία, την οποία βλέπουμε συνολικά και όχι μόνο ως προς τους εξουσιαστικούς της παράγοντες και θεσμούς αλλά και στην ολότητα των αποχαυνωμένων υπηκόων της. Αυτούς που με την “ουδέτερη” στάση τους, που μόνο ουδέτερη δεν είναι, γιατί η σιωπή είναι συνενοχή, προσπαθούν να “κατακτήσουν” μια βολεμένη θέση σε αυτό το σύστημα, κυριευμένοι από συμπλέγματα μικρο-εξουσίας. Είτε αυτούς που αναλαμβάνουν εθελοντικά το ρόλο του ευυπόληπτου πολίτη – συνειδητού ρουφιάνου όπου οι κανόνες, οι νόμοι και η τάξη αποκτούν ηθική ισχύ όμοια με την υποταγή στο θάνατο των σύγχρονων κοινωνικών νεκροταφείων.

Ήταν, είναι και θα είναι επιλογή μας να στεκόμαστε απέναντι σε όλη αυτή τη βρωμιά, και ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι τη ζωή και την ελευθερία μας, δεν μπορεί κανείς άλλος εκτός από μας να καθορίσει.

Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε επιθετικοί σε αυτόν τον κόσμο που το μοναδικό που έχει να προτάξει είναι η απάθεια είναι η απάθεια, το βόλεμα και η εθελοδουλεία.

Οι αντιλήψεις μας, μοιάζουν με ορμητικά νερά, που προσπαθούν να παρασύρουν τις προσταγές της εξουσίας, όποιες κι αν είναι οι μορφές της. Οι βράχοι των ορίων της νομιμότητας, που έντεχνα προσπαθεί αυτή να επιβάλλει στα ριζοσπαστικά κομμάτια αυτής της κοινωνίας, δεν πρόκειται να τους φράξουν το δρόμο.

Δεν συμβιβαστήκαμε και ούτε πρόκειται να συμβιβαστούμε με αυτόν τον γερασμένο κόσμο.

Επειδή ποτέ δεν κατείχαμε μια θέση στο μαντρί της εξουσίας.

Επειδή η αξιοπρέπεια μας δεν θα μας επέτρεπε ποτέ να ακολουθήσουμε οικειοθελώς την τακτική των “προβάτων επί σφαγή”.

Επειδή την “αγνή” δημοκρατία σας την γνωρίζουμε καλά, τη δημοκρατία του ολοκληρωτισμού, του ελέγχου και της ασφάλειας-ανασφάλειας.

Επειδή είμαστε άνθρωποι και δεν θα ανταλλάσσαμε την ελευθερία μας με οποιοδήποτε άλλο τίμημα.

Θα τα πούμε στη δημοκρατική σας θεατρική παράσταση που ονομάζεται δικαστήριο.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

 

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ

Δήμητρα Σ. – Κώστας Χ. – Ηλίας Ν.

Οι λέξεις έχουν τον τόπο και το χρόνο τους. Στην ώρα τους είναικοφτερές λεπίδες που διαπερνούν κάθε εμπόδιο, ενώ παράκαιρες είναι μιαανεπίτρεπτη σπατάλη.Σε συνθήκες αιχμαλωσίας (όπως η δική μου) ή φυγής (όπως των συντρόφων)αποκτούν μια άλλη δυναμική, καθώς είναι μια μορφή επίθεσης στο καθεστώςομηρίας που μας έχουν επιβάλλει.Διανύοντας την τέταρτη εποχή μέσα στη φυλακή, παραμένω προφυλακισμένοςμε ένα αστεία διογκωμένο κατηγορητήριο, που βασίζεται στον «πηγαίοκαταδιωκτισμό» ενός σεκιουριτά (ο οποίος, σύντομα θα οπλοφορεί καινόμιμα) και στον εκβιασμό της συντρόφου μου από την ασφάλειαΘεσσαλονίκης.Στο θίασο των δημίων μου συμμετέχουν επίσης εισαγγελείς, εφέτες καιανακριτές, που με δικονομικά τεχνάσματα, προσπαθούν να παρατείνουν τηνπροφυλάκισή μου.Γίνεται φανερό πως οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί –ανέκαθεν- επιδιώκουντην εδραίωσή τους μέσα από την παραδειγματική εξόντωση τωναντιφρονούντων. Απομένει στους τελευταίους να συνειδητοποιήσουν τη δυναμική τους και να την εκπληρώσουν με κάθε τρόπο, παντού και πάντα. 

ΑΣ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑ Σ’ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ 

 Βαγγέλης Μποτζατζής Δικαστικές Φυλακές Κομοτηνής Φθινόπωρο 2008