Το δίκτυο αντιπληροφόρησης Informa-azione και το αυτοοργανωμένο ραδιόφωνο RadioAzione έλαβαν και διέδωσαν μία επιστολή πέντε αναρχικών κρατουμένων από τη δεύτερη πτέρυγα υψηλής ασφαλείας (AS2) της φυλακής της Αλεσσάντρια προς τους κρατουμένους της φυλακής του Τολμέτζο, ως ανταπόκριση στην αλληλεγγύη των τελευταίων μέσα από την «απεργία του καλαθιού», δηλαδή την άρνηση συσσιτίου που ανακοίνωσαν με το κείμενο «Από το Τολμέτζο στην Αλεσσάντρια». Το ακόλουθο γράμμα είναι επίσης το πρώτο των Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κοσπίτο μέσα από τη φυλακή.
ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΗΣ ΑΛΕΣΣΑΝΤΡΙΑ
«[Από τα πέντε αναπόσπαστα στοιχεία της εξέγερσης] εμείς διαθέτουμε μονάχα δύο… την ομιλία και τη γραφή… εσείς έχετε το μαχαίρι, το τουφέκι και το δυναμίτη».
—Ένας κρατούμενος στα ισπανικά FIES
Μερικά αδέλφια από τη φυλακή του Τολμέτζο μας προσφέρουν την αλληλεγγύη τους με μια απλή και άμεση χειρονομία: την άρνηση συσσιτίου.
Η κίνησή τους δείχνει ότι καμιά μορφή εξαναγκασμού δεν αποδεικνύεται αποτελεσματική μπροστά σε μια ειλικρινή επιθυμία ανταρσίας.
Μόνο το πέρασμα στην επίθεση θα δώσει νόημα στα λόγια μας.
Μόνο η άμεση δράση που ασκείται έξω από αυτά τα τείχη μπορεί να κάνει πραγματικά την διαφορά.
Πάρα πολύ συχνά η αλληλεγγύη των αναρχικών περιορίζεται σε συγκεντρώσεις έξω από τις φυλακές, καταλήγοντας εκ των πραγμάτων να αναθέτει τη δράση στους φυλακισμένους, τους μόνους που υπομένουν την καταστολή, τους ξυλοδαρμούς, την απομόνωση.
Δεν καταλαβαίνουμε πώς είναι δυνατόν η αλληλεγγύη να μετατρέπεται σε αναζήτηση συγκατάθεσης, δημιουργίας ενός ευφάνταστου πολιτικού (υπο-)αντικειμένου, ενός σταυρού επί του οποίου καρφώνεται με ένα «πολιτικό σχέδιο» ο μετανάστης, ο προλετάριος ή ο κρατούμενος, αναλόγως την περίσταση, ο οποίος θα πάρει μακριά τις αμαρτίες του κόσμου.
Απορρίπτουμε, συνεπώς, λύσεις που βρομάνε από τη δυσωδία της πολιτικής και της αναζήτησης «συγκατάθεσης», και σε αυτές αντιτάσσουμε την επείγουσα ανάγκη ν’ απορρίψουμε κάθε δισταγμό, επιμένοντας να πιστεύουμε ότι αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση.
Την Τετάρτη, 5 Δεκέμβρη 2012, οι κάτοικοι της φαβέλας του Μπορέλ (Morro do Borel, που υπάρχει από το 1921 στο Ρίο ντε Ζανέιρο) βγήκαν στους δρόμους της γειτονιάς για να σπάσουν εμπράκτως το καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας που είχαν επιβάλει οι μπάτσοι της τοπικής Μονάδας Ειρηνευτικής Αστυνομίας (UPP) από τις 28 Νοέμβρη. Το συγκεκριμένο κατασταλτικό σώμα ιδρύθηκε τον Νοέμβρη του 2008 με στόχο την ανάκτηση του ελέγχου των κρατικών δυνάμεων στις κοινότητες όπου πρωτύτερα έκαναν κουμάντο οι ναρκέμποροι. Η υποτιθέμενη καταπολέμηση του ναρκεμπορίου δεν αποτελεί βέβαια παρά ένα πρόσχημα για τη μόνιμη εγκατάσταση βαριά οπλισμένων ένστολων συμμοριών, που λυμαίνονται τις φτωχογειτονιές και προωθούν την κατοχική ανάπλαση και τον αστικό εξευγενισμό τους προς όφελος των μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών, εν όψει και του Μουντιάλ του 2014 και των Ολυμπιακών αγώνων του 2016 (βλέπε και εδώ).
Στη μακρά λίστα με καθημερινές κρατικές βιαιοπραγίες και δολοφονίες εναντίον των κατοίκων των πλέον υποβαθμισμένων περιοχών προστέθηκε πρόσφατα η εν ψυχρώ εκτέλεση του 18χρονου Μάριου Λούκας Σόουζα Βιάννα Περέιρα (Mário Lucas Souza Vianna Pereira) μέσα στο ίδιο του το σπίτι, ύστερα από μπούκα μπάτσων του 4ου Τάγματος της Στρατιωτικής Αστυνομίας της συνοικίας της Φαζεντίνια τα ξημερώματα της 26ης Νοέμβρη, στο συγκρότημα φαβελών του Αλεμάου, μία ακόμη από τις ζώνες ελέγχου των Μονάδων Ειρηνευτικής Αστυνομίας.
Σε αυτό το στρατιωτικοποιημένο πλαίσιο λοιπόν, όπου η καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις 21.00 σημαίνει ότι ο κόσμος δεν μπορεί ούτε έξω από την πόρτα του σπιτιού του να σταθεί, ενώ οι γιορτές δρόμου μετά φανκ μουσικής είναι απαγορευμένες από τον Ιούνη του 2010, οπότε και εγκαταστάθηκε στην περιοχή η τοπική UPP, η φαβέλα του Μπορέλ αποφάσισε να αντιδράσει και να αψηφήσει το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Υπό το σύνθημα «Καταλαμβάνουμε το Μπορέλ» –εμπνεόμενο προφανώς από αντίστοιχα κινήματα τύπου Occupy διεθνώς– o κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται επί της οδού Σάου Μιγκέλ, για να κινήσει στη συνέχεια στο εσωτερικό της φαβέλας με μουσική και χορό, προτού καταλήξει στην πλατεία Τερρεϊράου, παραδοσιακό χώρο εκδηλώσεων της κοινότητας.
Οι μπάτσοι ήταν εμφανώς τσαντισμένοι με τη γιορτή ανάκτησης του δημόσιου χώρου από τους κατοίκους της φαβέλας και αλληλέγγυο κόσμο από άλλες περιοχές της πόλης, αλλά δεν προέβησαν σε καμία βίαιη ενέργεια. Η παράδοση των κινητοποιήσεων στη φαβέλα του Μπορέλ κρατάει από το 2008, όταν μετά την εκτέλεση τεσσάρων νέων της κοινότητας από τα χέρια ένστολων δολοφόνων της βραζιλιάνικης στρατιωτικής αστυνομίας, εκτυλίχτηκαν μια σειρά από δράσεις που κορυφώθηκαν σε μια μεγάλη πορεία στους κεντρικούς δρόμους της ευρύτερης ζώνης της Τιζούκα, βόρεια του Ρίο ντε Ζανέιρο.
Σύνοψη από τις ενημερώσεις (1, 2) του Δικτύου Κοινοτήτων και Κινημάτων Ενάντια στη Βία, μέσω του Indymedia Βραζιλίας
Αποφυλακίστηκε ο 14χρονος Γιοάο Κατριλάφ Κατριλέο, που είχε συλληφθεί στο Σαντιάγο στις 8 Αυγούστου 2012 κι εν συνεχεία κατηγορήθηκε για εμπρησμούς λεωφορείων κατά τη διάρκεια των ταραχών.
Στις 5 Δεκέμβρη, μετά από σχεδόν 4 μήνες εγκλεισμού σε φυλακές ανηλίκων, το δικαστήριο αποφάσισε την άρση του καθεστώτος προφυλάκισης, επιβάλλοντάς του τον περιοριστικό όρο της παρουσίας ενώπιον των Αρχών κάθε 15 μέρες. Παρ’ όλα αυτά, εκτιμάται ότι η εισαγγελία είναι πιθανόν να προσβάλει την εν λόγω απόφαση στο εφετείο, επιδιώκοντας εκ νέου τον εγκλεισμό του.
Οι δυνάμεις καταστολής χρησιμοποίησαν δακρυγόνα για να διαλύσουν μια διαδήλωση ενάντια σε μεταλλείο χρυσού στη νότια Γουατεμάλα προχθές.
Οι συγκρούσεις ξέσπασαν όταν οι μπάτσοι καθάριζαν το οδόστρωμα από τα οδοφράγματα που έκλειναν την πρόσβαση στο εργοτάξιο της εταιρίας Exploraciones Mineras de Centroamerica, που βρίσκεται 3 χλμ. από το χωριό San Jose del Golfo.
Οι κάτοικοι εξεγείρονται για τη μόλυνση που θα προκαλέσει στο νερό και σε όλη την περιοχή.
Την προηγούμενη μέρα είχε προηγηθεί πορεία έξω από την καναδική πρεσβεία στην πόλη της Γουατεμάλας, ενάντια στην εξορυκτική δραστηριότητα των εταιριών Goldcorp και Tahoe Resources σε νοτιοδυτικές περιοχές της χώρας.
Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Το απόγευμα του Σαββάτου 1.12.2012, διάφορα αναρχικά συντρόφια από σκόρπια σημεία της γκρίζας μητρόπολης συναντήθηκαν στο νότιο Λονδίνο για να στείλουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης στους διωκόμενους και στις διωκόμενες της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα στην Αθήνα.
Γιγαντοπανό που γράφει «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ» κρεμάστηκε έξω απ’ τον όγδοο όροφο του Κολεγίου Επικοινωνίας του Λονδίνου (LCC). Επίσης, μοιράστηκαν σε κόσμο πολλά φυλλάδια, που περιέχουν τα λόγια των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα, ένα σινιάλο αλληλεγγύης στ’ άτομα που δικάζονται στο τρομοδικείο Κορυδαλλού, καθώς και σκέψεις ενάντια στην κρατική τρομοκρατία στην Ελλάδα και παντού.
Ακολουθεί ένα από τα κείμενα του μοιράσματος των συντρόφων:
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
«[…] Τι σημαίνει να εκφράζεις επαναστατική αλληλεγγύη; Βασικά η απάντηση δεν είναι και τόσο δύσκολη.
Η αλληλεγγύη έγκειται στη δράση. Δράση που πηγάζει απ’ το ατομικό εγχείρημα του καθενός και της καθεμιάς, που πραγματώνεται με συνέπεια και περηφάνια επίσης, ιδίως σε καιρούς όπου ακόμα και η δημόσια έκφραση των ιδεών μας μπορεί ν’ αποβεί επικίνδυνη. Εγχείρημα που εκφράζει αλληλεγγύη με χαρά στο παιχνίδι της ζωής, που πάνω απ’ όλα μας απελευθερώνει, καταργεί την αλλοτρίωση, την εκμετάλλευση, την πνευματική φτώχεια, ανοίγοντας μπροστά μας ατέρμονους χώρους αφιερωμένους στον πειραματισμό και στην αέναη δραστηριότητα του νου σ’ ένα σχέδιο δράσης που αποσκοπεί να πραγματωθεί μέσα απ’ την εξέγερση.
Εγχείρημα που δεν είναι στενά συνυφασμένο με την καταστολή που έχει πλήξει τα συντρόφια μας, αλλά συνεχίζει να εξελίσσεται, κι έτσι να αυξάνει την κοινωνική ένταση, σε σημείο που να την κάνει να εκραγεί τόσο δυνατά, ώστε τα τείχη των φυλακών να συντριβούν μονομιάς.
Ένα σχέδιο δράσης που καθίσταται σημείο αναφοράς και κίνητρο για φυλακισμένα συντρόφια, που με τη σειρά τους είναι ένα σημείο αναφοράς για κάθε εγχείρημα. Η επαναστατική αλληλεγγύη είναι το μυστικό που γκρεμίζει όλα τα τείχη, εκδηλώνοντας αγάπη και λύσσα μαζί, την ίδια στιγμή, ως εξέγερση του καθενός και της καθεμιάς εναντίον του Κεφαλαίου και του κράτους».
—Ντανιέλα Καρμινιάνι
Είναι καιρός να οργανωθούμε, για να επιτεθούμε και να λευτερωθούμε!
Συγκρούσεις ξέσπασαν προχθές στη Ντάκα με χιλιάδες εργάτες στην ένδυση που διαμαρτύρονται για τους 110 θανάτους πριν λίγες μέρες σε μια τρομακτική φωτιά στο εργοστάσιο της Tazreen Fashion στη βιομηχανική περιοχή της Ασουλία.
Ο συνωστισμός σε ένα άλλο εργοστάσιο προκάλεσε και την προχθεσινή πορεία. Οι διαδηλωτές έστησαν φλεγόμενα οδοφράγματα και πέταξαν πέτρες στους μπάτσους, που απάντησαν με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Οι εργάτες του Tazreen συμμετείχαν στην πορεία, απαιτώντας να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα του Νοεμβρίου και διαμαρτυρόμενοι για τα τραγικά γεγονότα.
Τουλάχιστον 50 φύλακες και διαδηλωτές τραυματίστηκαν όταν έγινε επίθεση στις εγκαταστάσεις της εταιρίας Picard Bangladesh Ltd και σε 6 οχήματά της. Η εταιρία κατασκευάζει δερμάτινες τσάντες, αξεσουάρ κ.ά.
Φωτιά μπήκε στην είσοδο και προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές σε εξοπλισμό του εργοστάσιου.
Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Ο αντεξουσιαστής Ζίλβιο Μάιερ μαχαιρώθηκε θανάσιμα από ένα νεοναζιστικό κάθαρμα την 21η Νοέμβρη 1992 στο σταθμό του μετρό Ζαμαρίτερστρασσε του Βερολίνου.
Το κράτος αποπειράθηκε να μετριάσει το γεγονός, παρουσιάζοντας τη δολοφονία λες κι ήταν ένας κοινός καβγάς σε μπαρ ανάμεσα σε νέους της εποχής. Επιπλέον, η γερμανική αστυνομία και τα καθεστωτικά μέσα διέσπειραν αναλήθειες βάσει των ψευδών καταθέσεων που είχαν δώσει οι νεοναζί, οι οποίοι υποστήριζαν πως ο Ζίλβιο ήταν εκείνος που είχε επιτεθεί πρώτος στη συμμορία τους με μαχαίρι, κι εκείνοι τάχα τον μαχαίρωσαν ευρισκόμενοι σε αυτοάμυνα. Μάλιστα, οι τρεις σύντροφοι του Ζίλβιο, που ήταν μαζί του και επέζησαν της επίθεσης, απειλήθηκαν αρχικά με δίωξη εις βάρος τους, κι είχαν ανακριθεί απ’ τους μπάτσους ενόσω ακόμα βρίσκονταν σε νοσηλεία (δύο απ’ αυτούς είχαν υποστεί βαριά τραύματα). Με άλλα λόγια, η αστυνομία επιχείρησε να τους φορτώσει το θάνατο του φίλου τους.*
Μόνο χάρη στις τεράστιες συλλογικές προσπάθειες φίλων και συντρόφων, και σε άλλες καίριες ενέργειες, κατέρρευσαν οι αστήριχτοι αυτοί ισχυρισμοί, κι έγινε ευρέως γνωστό πως ο Ζίλβιο είχε όντως δεχτεί επίθεση και δολοφονήθηκε από ομάδα νεοναζί στον υπόγειο, έτσι οι κρατικές αρχές υποχρεώθηκαν να διερευνήσουν την υπόθεση. Δύο ετήσιες δράσεις απόδοσης τιμής στον Ζίλβιο Μάιερ καθιερώθηκαν μέσα από εκείνες τις προσπάθειες: μια πικετοφορία στο σταθμό του μετρό Ζαμαρίτερστρασσε, καθώς και μια πορεία μνήμης. Η τελευταία είναι μία από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές διαδηλώσεις που πραγματώνονται κάθε χρόνο στο Βερολίνο, και συνοδεύεται από εναλλασσόμενα συνθήματα. Το σύνθημα αυτής της χρονιάς, που σηματοδότησε την 20ή επέτειο του θανάτου του Ζίλβιο, ήταν «Ενθύμηση σημαίνει μάχη: Επιτεθείτε, τσακίστε, ανακόψτε τους ναζήδες, το κράτος και τη μυστική υπηρεσία πληροφοριών!»
Η απογευματινή πορεία, στις 24 Νοέμβρη, ξεκίνησε με καθυστέρηση σχεδόν δύο ωρών αφού οι διαδηλωτές περίμεναν αντιφασίστες συντρόφους τους να επιστρέψουν από άμεσες δράσεις κατά της ταυτόχρονης κινητοποίησης κάποιων νεοναζί, που καλούσαν πορεία στη βερολινέζικη περιοχή του Ρούντο ενάντια στο προγραμματισμένο άνοιγμα ενός κέντρου για πρόσφυγες.
Περίπου 5.000 άτομα συμμετείχαν στη φετινή διαδήλωση που έγινε στη μνήμη του Ζίλβιο Μάιερ, και σχεδόν απ’ την αρχή της πορείας οι διαδηλωτές υπέστησαν την τρομοκρατία αναρίθμητων μπάτσων, που πήραν αρκετούς ομήρους (συλλαμβάνοντας κόσμο, μεταξύ άλλων, με την κατηγορία της υποτιθέμενης αλλοίωσης και κάλυψης χαρακτηριστικών, ή αλλιώς της «εφαρμογής υλικών μεταμφίεσης»). Μερικές από τις συλλήψεις έγιναν με άγριους ξυλοδαρμούς, ιδίως όταν οι μπάτσοι πήγανε με μανία να σπάσουν τον όγκο της πορείας.
Η πορεία διαμαρτυρίας επρόκειτο να επιστρέψει στη γειτονιά του Φρήντριχσαϊν και να λήξει έξω απ’ το σιδηροδρομικό σταθμό του Φρανκφούρτερ Άλλε. Ωστόσο, πιθανότατα λόγω της κλιμάκωσης της αστυνομικής καταδίωξης, οι διοργανωτές αποφάσισαν να διαλύσουν την πορεία μπροστά από το σταθμό του Λίχτενμπεργκ (παρ’ ότι ολόκληρη η συνοικία του Λίχτενμπεργκ είναι ένα προπύργιο των νεοναζί).
Με το που τελείωσε όντως η διαδήλωση εκεί πέρα, οι μπάτσοι περικύκλωσαν σχεδόν όλη την πλατεία και, για να προκαλέσουν ακόμα περισσότερο το συγκεντρωμένο πλήθος, απέκλεισαν επίσης όλες τις εισόδους που οδηγούν στους σταθμούς του τρένου και του μετρό. Λίγο αργότερα, η αστυνομία άνοιξε τις πύλες του μετρό, αλλά στη συνέχεια εφόρμησε εναντίον όσων είχαν επιλέξει να παραμείνουν στην πλατεία. Σύμφωνα με ενημερώσεις, οι μπάτσοι πήρανε κι άλλους ομήρους στο σημείο αυτό, και κατά τη διάρκεια της εφόδου έριξαν σπρέι πιπεριού μέσα σ’ ένα βαγόνι τρένου. Έγιναν συνολικά 22 συλλήψεις (δεν υπήρχαν όμως περαιτέρω πληροφορίες για τους συλληφθέντες ως τις 25/11, όταν δηλαδή γράφτηκε αυτό το ρεπορτάζ).
Παρ’ όλα αυτά, οι διαδηλωτές κατάφεραν νωρίτερα να επιτεθούν σε σημείο σύναξης των νεοναζί μέσα στο προπύργιό τους, τη συνοικία του Λίχτενμπεργκ. Μπογιές, πέτρες, μπουκάλια και κροτίδες ρίφθηκαν στο νεοναζιστικό μαγαζί-στέκι της Λύκστρασσε, που ήτανε καλά φρουρούμενο από ένστολους. Πυροτεχνήματα και κροτίδες πετάχτηκαν κατά διαστήματα σε όλη τη διάρκεια της διαδήλωσης.
Σε όλη τη δράση φωνάχτηκαν δυνατά συνθήματα, μεταξύ άλλων αναρχικά/αντεξουσιαστικά συνθήματα σε διάφορες γλώσσες, κι επίσης ακούστηκε μια δυο φορές το «Μπάτσοι – Γουρούνια – Δολοφόνοι».
Στον απόηχο του καλέσματος αλληλεγγύης για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, ξετυλίξαμε πανό σε τρία διαφορετικά σημεία της πόλης της Βαρκελώνης στις 22 και 23 του Νοέμβρη.
Αλληλεγγύη στους κατηγορουμένους και διωκόμενους για τις υποθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα και της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
Αλληλεγγύη σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές στον κόσμο!
Φωτιά στις φυλακές!
Η καταστολή δε μας σταματά – Αλληλεγγύη στον Ε.Α. – Δεν ξεχνάμε τον Λάμπρο Φούντα
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αλληλεγγύη στους ομήρους – Επαναστατικού Αγώνα και Πυρήνων της Φωτιάς – Ελλάδα
Η ομάδα αντάρτικου πόλης Direct Action (Άμεση Δράση) έδρασε με επιθέσεις εναντίον του πατριαρχικού και βιομηχανικού πολιτισμού στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στην καναδική επικράτεια. Τα μέλη της είναι ευρέως γνωστά ως «οι πέντε του Σκουάμις» από τ’ όνομα που τους έδωσαν τα μίντια το 1983, όταν συνελήφθησαν κοντά στο Σκουάμις της Βρετανικής Κολούμπια, στον Καναδά. Μία εκ των πέντε αυτών αναρχικών και πρώην μέλος της Direct Action είναι η Αν Χάνσεν (γεννημένη το 1953). Όταν οι δικαστές την καταδίκασαν σε ισόβια, εκείνη εκτόξευσε μια ώριμη ντομάτα στον πρόεδρο του δικαστηρίου την οποία είχε μπάσει κρυφά στην αίθουσα. Η Αν εξέτισε τελικά επτά χρόνια φυλάκισης ώσπου βγήκε με αναστολή, και το 2002 κυκλοφόρησε τ’ απομνημονεύματά της τόσο σε έντυπη έκδοση όσο και σε ηχητικά ντοκουμέντα. Η ίδια δικαιώνει το σύνολο της δράσης της έως σήμερα, πρεσβεύοντας ότι ο καπιταλισμός πρέπει να πολεμηθεί με άμεση δράση συν άλλες μορφές διαμαρτυρίας.
Η Αν πλέον ζει στην περιοχή του Κίνγκστον, όπου εργάζεται ως συγγραφέας και αγρότισσα, παίρνοντας επίσης μέρος ως ομιλήτρια σε δημόσιες εκδηλώσεις. Στις 3 Αυγούστου 2012 συνελήφθη, κι έτσι η αναστολή της ανακλήθηκε με το αιτιολογικό των «παράνομων διασυνδέσεων και πολιτικών δραστηριοτήτων» στο πλαίσιο της εντεινόμενης κινητοποίησης ενάντια στα κέντρα κράτησης στο Κίνγκστον, περιοχή που θεωρείται σωφρονιστική πρωτεύουσα του Καναδά καθώς συγκεντρώνει τις περισσότερες ομοσπονδιακές φυλακές. Ακολουθώντας τη συμβουλή συνηγόρου της, επέλεξε να μη δημοσιοποιήσει τη σύλληψή της μέχρι την ακροαματική διαδικασία για την αναστολή της. Στις 30 Οκτώβρη η επιτροπή αναστολών ακύρωσε την ανάκληση της αναστολής της και την αποφυλάκισε με πιο αυστηρούς περιοριστικούς όρους.
Στις 3 Αυγούστου, μετά το δείπνο, βρισκόμουν στο σπίτι μου κοντά στο Κίνγκστον του Oντάριο και καθόμουν έξω στον κήπο, όταν με την άκρη του ματιού μου είδα μια σειρά από μαύρα SUV οχήματα να κατευθύνονται με μεγάλη ταχύτητα προς το δρομάκο μας. Ένιωσα απαίσια, μιας και είμαι έξω με αναστολή, και συνειδητοποιούσα ότι ένας απ’ τους διαρκείς μου φόβους έπαιρνε σάρκα και οστά. Τέσσερα SUV έστριψαν στο δρόμο μπροστά απ’ το σπίτι μας, φρέναραν απότομα, και τότε έξι οχτώ μπάτσοι της επαρχιακής αστυνομίας του Οντάριο πετάχτηκαν έξω με πλήρη εξάρτυση αλά Νταρθ Βέιντερ, ενώ για να ολοκληρωθεί το σκηνικό ένας δυο απ’ αυτούς κράδαιναν τ’ αυτόματά τους. Καθώς προσπαθούσα να παραμείνω ψύχραιμη, πρόσεξα ότι στα αλεξίσφαιρα γιλέκα τους αναγραφόταν με έντονα κίτρινα γράμματα το ακρώνυμο ROPE (δηλαδή ήτανε διμοιρίτες εντοπισμού και σύλληψης όσων παραβιάζουν την αναστολή τους ή κρίνονται δραπέτες, ύποπτοι φυγής κ.λπ.).
Πάρκαραν διαγώνια μπροστά στο σπίτι, κι ενώ κάποιοι πήραν θέσεις περιμετρικά κρατώντας πλήρως αυτόματα τουφέκια, οι υπόλοιποι προχώρησαν κατευθείαν προς το μέρος μου και μου πέρασαν χειροπέδες χωρίς να πούνε λέξη. Όταν ζήτησα το λόγο απ’ τη μια μπατσίνα που υπήρχε ανάμεσά τους, εκείνη μου ’πε πως είχε ανακληθεί η αναστολή μου.
Παρέμεινα για μερικές μέρες στο τοπικό κέντρο κράτησης του Κουίντε, ωσότου εμφανίστηκαν για να με ανακρίνουν σχετικά με την ανάκληση της αναστολής μου ένας καινούργιος υπεύθυνος αναστολών (ο υπεύθυνος τον οποίο έβλεπα τακτικά είχε αιφνιδίως αντικατασταθεί) και ένας αξιωματικός της υπηρεσίας πληροφοριών (SIO) της καναδικής σωφρονιστικής υπηρεσίας (CSC). Η ανάκριση κράτησε μιάμιση ώρα, όπου προσπάθησαν με εκφοβισμούς να μ’ αναγκάσουν να τους δώσω ονόματα ατόμων που εμπλέκονται στην EPIC, κίνηση για τον τερματισμό του βιομηχανικού συμπλέγματος φυλακών, και γενικά ονόματα ακτιβιστών που μάχονται ενάντια στις φυλακές, καθώς και πληροφορίες σχετικά με ενδεχόμενες «βομβιστικές και εμπρηστικές επιθέσεις», για τις οποίες ο SIO με προειδοποίησε ότι θα με θεωρούσαν υπεύθυνη «σε περίπτωση που συνέβαινε οτιδήποτε». Περιττεύει να πω ότι δε χάρηκαν όταν τους είπα πως δεν είχα κανένα όνομα να τους δώσω. Η ανάκριση θα ήταν τέλεια για σκετσάκι των Μόντυ Πάιθον, καθώς ο SIO τη μια στιγμή με συνέκρινε με τον Γκάντι και την επόμενη με τον Τζέιμς Χολμς, δηλαδή τον «Τζόκερ» που σκότωσε 12 άτομα σ’ ένα σινεμά του Κολοράντο των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια προβολής ταινίας του Μπάτμαν. Όμως, η έκβαση της ανάκρισης δεν ήταν εξίσου ξεκαρδιστική.
Στις 13 Αυγούστου μεταφέρθηκα στις γυναικείες φυλακές υψίστης ασφαλείας του Γκραν Βάλλυ στην περιοχή Κίτσενερ. Μόλις πριν από δέκα μέρες άραζα μετά το φαγητό στον κήπο με τις παντόφλες μου, και ξαφνικά είχα μεταμορφωθεί σε ιδιαζόντως επικίνδυνη ομοσπονδιακή κρατούμενη, στην οποία έπρεπε να φορέσουν αλυσίδες στα πόδια μαζί με χειροπέδες για να την πάνε από το θάλαμο υποδοχής μέχρι ένα κελί της πτέρυγας υψίστης ασφαλείας. Ήταν τόσο αστείο, που μου ’ρχόταν να βάλω τα κλάματα.
Μερικές εβδομάδες αργότερα ήρθαν τα χαρτιά της αναστολής, όπου «προτεινόταν εντόνως» η ανάκληση της αναστολής μου από τον υπεύθυνο αναστολών της καναδικής σωφρονιστικής υπηρεσίας, που μάλιστα παρέθετε ένα ολόκληρο κατεβατό με τους λόγους που είχε να συνιστά κάτι τέτοιο. Όπως συνειδητοποίησα, ο τόπος του «εγκλήματος» ήταν η βιβλιοθήκη. Δε με κατηγορούσαν για κάποιο συγκεκριμένο αδίκημα. Η ομάδα της ROPE είχε κάνει την εμφάνισή της την επόμενη μέρα αφότου είχα προβάλει μια ταινία για την ημέρα δικαιοσύνης στους φυλακισμένους (PJD) στη δημόσια βιβλιοθήκη του Κίνγκστον. Την προβολή ακολούθησε ένα «εργαστήρι άμεσης δράσης» από δικηγόρο που έκανε μια ενημέρωση αναφορικά με ενδεχόμενα περιστατικά κατά τον αποκλεισμό-πικετοφορία που σχεδιαζόταν να πραγματωθεί στην είσοδο της σωφρονιστικής φυλακής Κόλλινς Μπέυ για την ημέρα δικαιοσύνης στους φυλακισμένους. Τέτοιου είδους «εργαστήρια άμεσης δράσης» έχουν γίνει κοινός τόπος παγκοσμίως ως μορφές εκπαίδευσης πάνω σε μεγάλες διαδηλώσεις ή δράσεις πολιτικής ανυπακοής, ώστε να εξοικειωθούν όσοι κι όσες συμμετέχουν με το νομικό καθεστώς των διαφόρων τρόπων δράσης. Επίσης, μαθαίνουν στον κόσμο πώς να μετέχει σε μακρές διαδικασίες λήψης αποφάσεων μέσω συναίνεσης, πώς να αντιμετωπίζει τα καθεστωτικά μέσα, τι να κάνει σε περιπτώσεις συλλήψεων και ό,τι άλλο χρειάζεται να ξέρει κανείς για να πάρει ενεργά μέρος σε διαμαρτυρίες.
Ο αποκλεισμός-πικετοφορία έξω από τη φυλακή Κόλλινς Μπέυ, που είχε προγραμματιστεί για την ημέρα δικαιοσύνης στους φυλακισμένους, ήταν ο πιο προφανής λόγος για την ανάκληση της αναστολής μου, αλλά υπήρχε επίσης μια ολόκληρη λίστα από «λόγους» που βασίζονταν σε παρανοϊκές υποψίες που δεν αξίζει καν τον κόπο να παραθέσω. Παρ’ όλα αυτά, οφείλω ν’ αναφερθώ στο πολιτικό κλίμα που επικρατεί στο Οντάριο, το οποίο παρέχει και την πιο λογική εξήγηση για την ανάκληση της αναστολής μου. Πιστεύω πως οι λόγοι είναι παρόμοιοι με εκείνους που χρησιμοποιήθηκαν στο κατηγορητήριο ενάντια στο αποκαλούμενο G20 Main Conspiracy Group, δηλαδή τους 17 διωκόμενους για το G20 (Τορόντο 2010)· με άλλα λόγια, «προληπτικά μέτρα ασφαλείας» με σκοπό τη σύλληψη ατόμων πριν την τέλεση οποιασδήποτε «παράνομης πράξης». Αυτά τα μέτρα δεν αποβλέπουν μόνο στη διάσπαση πολιτικών δράσεων, αλλά και στον εκφοβισμό ανθρώπων που εμπλέκονται γενικά στην πολιτική αντίσταση. Μας βάζουν σε θέση άμυνας και μας εξαναγκάζουν να αγωνιζόμαστε για τα βασικά μας δικαιώματα, τα οποία υποτίθεται ότι εγγυάται η Καναδική Χάρτα των Δικαιωμάτων και Ελευθεριών.
Θα είναι πραγματικά μια θλιβερή μέρα εκείνη που θα φτάσουμε στο σημείο να αγωνιζόμαστε για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά μας, αλλά πιστεύω πως όλα αυτά αποτελούν μια ένδειξη της δύναμης που έχει η αντίστασή μας. Οι Αρχές νιώθουν τόση απειλή από την πιθανή δυναμική των κινημάτων μας, που το μόνο που κοιτάζουν είναι πώς να προλαμβάνουν τις οργανωτικές μας προσπάθειες, συλλαμβάνοντάς μας γιατί πηγαίνουμε σε συνελεύσεις, επειδή λέμε τη γνώμη μας ανοιχτά κι επειδή διαδηλώνουμε δημόσια, δραστηριότητες που θεωρητικά είναι νόμιμες ακόμη και σε μια καπιταλιστική κοινωνία.
Νομίζω πως το παρασκήνιο των τελευταίων γύρων προληπτικών συλλήψεων στο Οντάριο ξεκινά ένα χρόνο πριν τη σύνοδο κορυφής της G20 στο Τορόντο το 2010, όταν μυστικοί μπάτσοι εισχώρησαν στις αναρχικές κοινότητες του Γκουέλφ και του Κίτσενερ/Ουότερλου. Δισεκατομμύρια δολάρια ξοδεύτηκαν για τα αστυνομικά μέτρα ασφαλείας και τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών μέσα στο χρόνο που προηγήθηκε αλλά και στις μέρες των κινητοποιήσεων ενάντια στη σύνοδο της G20. Σήμερα βλέπουμε αντίστοιχες στρατηγικές των μπάτσων ώστε να καταπολεμήσουν τις διοργανώσεις ενάντια στη λειτουργία των πετρελαιοπηγών στην Αλμπέρτα και στην αντιστροφή της ροής του πετρελαιαγωγού 9 στο Οντάριο.
Χωρίς αμφιβολία, οι τοπικές αστυνομικές δυνάμεις του Κίνγκστον αιφνιδιάστηκαν από την αναπάντεχη ανάδυση ενός αρκετά πολυπληθούς και ετερόκλητου κινήματος ενάντια στο κλείσιμο των αγροκτημάτων των φυλακών το 2009. Ακτιβιστές υπέρ της κατάργησης των φυλακών εξέλαβαν την πρόθεση της καναδικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης να παύσει τα αγροκτήματα, που λειτουργούν εντός της δικαιοδοσίας της καναδικής σωφρονιστικής υπηρεσίας, αρχικά ως μέρος μιας απόπειρας να παραχωρηθούν εδάφη και να βρεθούν έτσι χρήματα ώστε να κατασκευαστεί μια υπερ-φυλακή στο σωφρονιστικό συγκρότημα του Κόλλινς Μπέυ, όπως περιγράφεται και στο σχετικό κυβερνητικό έγγραφο με τίτλο «Οδηγίες Ενίσχυσης της Δημόσιας Ασφάλειας». Τον Αύγουστο του 2010 στο Κίνγκστον πολλές δεκάδες ανθρώπων πήραν μέρος σε έναν διήμερο αποκλεισμό των φυλακών Κόλλινς Μπέυ και Φρόντενακ, ώστε να εμποδίσουν την απομάκρυνση των κοπαδιών βοοειδών μέσα από τ’ αγροκτήματα των φυλακών. Οι τοπικοί μπάτσοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για τέτοιου μεγέθους κινητοποίηση, και τη δεύτερη μέρα χρειάστηκε να καλέσουν την επαρχιακή αστυνομία για ενισχύσεις. Έγιναν 24 συλλήψεις. Η τοπική πρωτοβουλία για την κατάργηση των φυλακών είχε ήδη ξεκινήσει τον αγώνα ενάντια στα σχέδια μιας μαζικής επέκτασης των φυλακών, η οποία ως το 2012 σήμαινε πλέον την κατασκευή, μόνο για την περιοχή του Κίνγκστον, έξι νέων σωφρονιστικών μονάδων.
Κάποιους μήνες πριν τη 10η Αυγούστου 2012, μέλη της τοπικής πρωτοβουλίας για την κατάργηση των φυλακών μαζί με κόσμο που εμπλεκόταν στην εκστρατεία διατήρησης των αγροκτημάτων των φυλακών δούλεψαν από κοινού για τη διοργάνωση της ημέρας δικαιοσύνης στους φυλακισμένους. Κόλλησαν σε όλη την πόλη αφίσες καλώντας τον κόσμο να πάρει μέρος στον πρωινό αποκλεισμό-πικετοφορία μπροστά στη φυλακή Κόλλινς Μπέυ, με στόχο να μπλοκάρουν την κατασκευή των νέων φυλακών ως πράξη αλληλεγγύης προς τους φυλακισμένους που διαμαρτύρονταν με τη σειρά τους, διεξάγοντας αποχή συσσιτίου και αρνούμενοι να εργαστούν εντός των τειχών. Ορδές αναρχικών και εξαγριωμένων κατοίκων έκαναν πάρτι μες στο μυαλό των μπάτσων και της καναδικής σωφρονιστής υπηρεσίας. Με βάση τις γελοίες αυτές προσδοκίες που είχε η καναδική σωφρονιστή υπηρεσία για την ημέρα δικαιοσύνης στους φυλακισμένους, όπως τις αντιλήφθηκα κατά τη διάρκεια της ανάκρισής μου στο Κουίντε, δε νομίζω πως θα απορούσαν ακόμα κι αν έβλεπαν μπροστά τους τον Αϊ-Βασίλη παρέα με όλους τους ταράνδους.
Επί τρεις μήνες περίμενα να παρουσιαστώ στην επιτροπή αναστολών για την ακροαματική διαδικασία της ανάκλησης της αναστολής μου. Είναι πολύ δύσκολο να παραμείνεις αισιόδοξη μέσα στην ίδια πτέρυγα υψίστης ασφαλείας όπου πέθανε η Άσλυ Σμιθ (Ashley Smith), κι εκεί όπου η Νύκι Κις (Nyki Kish) εξακολουθεί να περιμένει την εκδίκαση της έφεσης μετά την καταδίκη της για ένα φόνο που ουδέποτε διέπραξε. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να κάνεις φυλακή όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, αλλά εγώ έχω πια πολλά να χάσω, όταν ζω με δύο άλλα άτομα σε μια μικρή αυτάρκη φάρμα και συμμετέχω στη ζωή μιας υπέροχης κοινότητας συντρόφων. Τελικά, στις 30 Οκτωβρίου 2012 η επιτροπή αναστολών με απελευθέρωσε με σκληρότερους περιοριστικούς όρους.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα είχα φάει πολλά ακόμη χρονάκια στη στενή, αν δεν είχα την ακούραστη συμπαράσταση ενός δικτύου φίλων, συγγενών, αναρχικών συντρόφων όπως και καλή νομική βοήθεια. Μέσα στη φυλακή γίνεται σαφές ότι όλες οι κινήσεις της καναδικής σωφρονιστικής υπηρεσίας περιστρέφονται γύρω από την προσπάθειά τους να απομονώσουν τους/τις φυλακισμένους/-ες από τα δίκτυα αλληλεγγύης είτε εντός είτε εκτός των τειχών. Χρωστάω την «ελευθερία» μου σε όλους εκείνους που μου συμπαραστάθηκαν σε αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου, και το μόνο που ελπίζω είναι να μπορέσω να σας το ανταποδώσω εκφράζοντας την αλληλεγγύη μου και συνεχίζοντας έναν τρόπο ζωής γεμάτο χαρά και αντίσταση!
Μέσα στον ορυμαγδό δημοσιευμάτων για τον κίνδυνο… χολέρας στο ΑΠΘ και την εμφανή «ανακούφιση» των καθεστωτικών ΜΜΕ για την επέμβαση των ΜΑΤ, που υποτίθεται ότι έδωσε τέλος στο πρόβλημα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία του ζητήματος.
Στα Νοσοκομεία, τα δημόσια κτίρια, τους σταθμούς και τα Πανεπιστήμια είναι πολλά χρόνια τώρα σε εξέλιξη ένα διαρκές έγκλημα. Με μια σειρά από αποφάσεις και ρυθμίσεις οι υπηρεσίες φύλαξης, καθαριότητας, αλλά και σίτισης έπρεπε υποχρεωτικά να ανατίθενται σε ιδιώτες. Ο λόγος δεν ήταν η εξοικονόμηση πόρων, εφόσον ουκ ολίγα είναι τα στελέχη δημοσίων οργανισμών που έχουν δείξει ότι η πρόσληψη και απασχόληση μόνιμου προσωπικού φύλαξης και καθαριότητας κοστίζει λιγότερο από την εργολαβία. Όμως, έπρεπε υποχρεωτικά να φτιαχτεί «αγορά» τέτοιων υπηρεσιών.
Οι εταιρείες αυτές είναι δουλεμπορικές. Προσλαμβάνουν με άθλιες εργασιακές σχέσεις και συστηματικά κατακλέβουν τους εργαζομένους τους.
Είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο παρανομίας που χρειάστηκε ο τότε υφυπουργός Γιακουμάτος να βγάλει ειδική εγκύκλιο που να εξαρτά την ανάθεση από την τυπική τήρηση της εργατικής νομοθεσίας.
Μέχρι τότε, συνέβαινε οι προσφορές να είναι ακόμη μικρότερες από το συνολικό νόμιμο κόστος εργασίας που αναλογούσε στην προσφορά.
Αλλά και μετά την εγκύκλιο ήταν και είναι συστηματική η προσπάθεια να κλέβουν τους εργαζομένους. Ο λόγος προφανής: με τη διαφορά π.χ. ανάμεσα στην ονομαστική και την πραγματική διάρκεια εργασίας μπορούσαν να κερδίζουν (από τη διαφορά στην ασφάλιση) ακόμη και πάνω από 100 ευρώ το μήνα ανά εργαζόμενο, πέραν του νόμιμου κέρδους. Πολλαπλασιάστε το αυτό με τους εκατοντάδες εργαζομένους που κάθε εταιρεία απασχολούσε, προσθέστε και τη χρήση μαύρης εργασίας και θα καταλάβετε για τι μέγεθος κέρδους μιλάμε.
Αυτό εξηγεί γιατί αυτές οι δουλεμπορικές εταιρείες δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο. Το Δεκέμβρη του 2008 η Κωνσταντίνα Κούνεβα έγινε θύμα δολοφονικής επίθεσης με βιτριόλι, ακριβώς επειδή κατήγγειλε τις πρακτικές της δουλεμπορικής εταιρείας ΟΙΚΟΜΕΤ, μιας από τις μεγαλύτερες του κλάδου. Τότε το θέμα ήρθε στο προσκήνιο. Δυστυχώς, στα περισσότερα Πανεπιστημιακή Ιδρύματα οι διοικήσεις προτίμησαν να συνεχίσουν να έχουν τους δουλέμπορους παρά να δώσουν λύση. Εξαίρεση το πανεπιστήμιο Αιγαίου όπου η «εργολαβία» συνέχιζε να δίνεται στους ίδιους τους εργαζομένους της καθαριότητας.
Το ΑΠΘ είχε παραδοσιακά τις μεγαλύτερες εργολαβίες στο χώρο των ΑΕΙ. Ήταν τόσο μεγάλες, ώστε από χρόνια πέραν των εργολαβικών υπαλλήλων στην καθαριότητα, τη φύλαξη κ.λπ. είχαν και διοικητικούς υπαλλήλους που ήταν υπάλληλοι τυπικά των εργολάβων. Τα προβλήματα ήταν για πολλά χρόνια μεγάλα και αφορούσαν την ομηρία, τις αυθαιρεσίες, τις περικοπές δαπανών και πρόσφατα την απαίτηση για μείωση μισθών που μεθόδευσαν οι εταιρείες κ.λπ.
Όπου υπάρχουν τόσο μεγάλα συμφέροντα είναι λογικό να υπάρχει και διαφθορά και συναλλαγή. Ακόμη και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλά όπου υπάρχει τέτοια ανασφάλεια, απελπισία και εκμετάλλευση, θα υπάρχει και οργή και κινητοποίηση δυναμική με μορφές που αναγκαστικά θα έχουν κόστος.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η τωρινή Πρυτανεία του ΑΠΘ τελικά δεν κατάφερε έμπρακτα να απαντήσει στην ουσία του ζητήματος: πώς θα φύγουν οι δουλέμποροι από τα πανεπιστήμια, πώς θα εργάζονται με αξιοπρέπεια οι εκατοντάδες εργολαβικοί και δεν θα καταλήξουν στην ανεργία ή την εξαθλίωση.
Δεν θα σταθώ στα όσα γράφονται για το ότι αρχικά η Πρυτανεία σιγόνταρε και μετά άδειασε την κινητοποίηση, γιατί κανείς πρέπει να είναι καχύποπτος ως προς το τι γενικά γράφεται στον καθεστωτικό Τύπο.
Θα σταθώ στην ουσία: Γιατί δεν σήκωσαν το ζήτημα του συνολικού θεσμικού καθεστώτος έγκαιρα και συνολικά, με επιμονή, ξανά και ξανά; Γιατί δεν ηγήθηκαν μιας εκστρατείας για να αλλάξει η αθλιότητα της υποχρεωτικής ανάθεσης σε εργολάβους και για να μπορούν τα ιδρύματα να προσλάβουν εργαζομένους με μόνιμη και αξιοπρεπή σχέση εργασίας; Ακόμη και οι προτάσεις που είχαν κάνει για αυτεπιστασία μέσω της Εταιρείας αξιοποίησης της πανεπιστημιακής περιουσίας τελικά έμειναν στα χαρτιά. Γιατί άλλες λύσεις όπως συνεταιρισμοί εργαζομένων δεν προτάχτηκαν; Ότι το Υπουργείο που κώφευε και επέμενε στο ισχύον θεσμικό καθεστώς έχει τη βασική ευθύνη, δεν απαλλάσσει τη διοίκηση από τις ευθύνες της. Γιατί δεν στήριξαν το δίκαιο αίτημα να μην επιβληθούν μνημονιακές μειώσεις αποδοχών στους εργαζομένους; Γιατί τις τελευταίες μέρες αντί να μιλούν για την ουσία, απλώς φώναζαν για τις συνέπειες της κινητοποίησης και όχι για την αιτία της;
Και βέβαια όταν τα πράγματα είναι έτσι, όταν αντιμετωπίζεις μία κρίση που στον πυρήνα της έχει το δικαίωμα εκατοντάδων ανθρώπων στην εργασία, το τελευταίο πράγμα που κάνεις είναι να προσκαλείς τα ΜΑΤ. Τότε, ό,τι και εάν πιστεύεις, ταυτίζεσαι με τους εργολάβους, με αυτούς που, εάν μπορούσαν, θα σκότωναν και άλλες Κούνεβες. Η Πρυτανεία του ΑΠΘ προτίμησε, εκ των πραγμάτων, να στηρίξει τα συμφέροντα εταιριών όπως η πολυεθνική ISS ή η Οικολογική ΑΕ, παρά ανθρώπους που είναι και εργάζονται μέσα στο πανεπιστήμιο για πολλά χρόνια. Και το έκανε αυτό καταπατώντας το άσυλο, δίνοντας δικαίωμα στην αστυνομία να εισβάλει, οδηγώντας σε εικόνες που θυμίζουν λατινοαμερικάνικη χούντα. Οι δηλώσεις ότι «δεν επιθυμούμε τη δίωξη» κ.λπ. δεν μπορούν να συγκαλύψουν το στίγμα που αυτή η πρυτανική αρχή θα φέρει εφεξής.
Στο μαχόμενο πανεπιστημιακό κίνημα αναλογεί να βρει τρόπο να συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στη μαύρη εργασία, εντός και εκτός Πανεπιστημίων.
Αναδόμηση της Ατλαντίδας 