Τολούκα, Μεξικό: Διπλή βομβιστική επίθεση εναντίον τράπεζας και εταιρείας τηλεπικοινωνιών

Όλοι/όλες είμαστε Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Η ΣΠΦ δεν είναι μια οργάνωση ή απλά μια ομάδα. Αντίθετα, είναι η ανταγωνιστική έκφραση της οργής και περιφρόνησης ενάντια στην εξουσία και στις δομές της. Το μόνο που χρειάζεσαι για να διαδώσεις τη ΣΠΦ είναι βενζίνα, σπίρτα και την επιθυμία να αγωνιστείς για τη Συνολική Απελευθέρωση.
—ΣΠΦ Μεξικού/ΑΑΟ

Στο άρωμα της βρεγμένης γης ανακαλύπτουμε τα άσβηστα μονοπάτια της αντίστασης που γονιμοποιούν τ’ αγριολούλουδο της αναρχίας. Στη θέρμη άλλων ειδών ανακαλύπτουμε την αμείωτη αξία κάθε ατόμου που αρνείται το θεσμισμένο, που έρχεται σε ρήξη με το φόβο και την ακινησία. Στον άτυπο χαρακτήρα ανακαλύπτουμε τη χαρά της ατομικής εξέγερσης, που είναι ικανή να μετατραπεί από αυθορμητισμός σε μαύρη πανώλη.

Αυτοκαθοριζόμαστε ως βίαιοι, λυσσασμένοι, άγριοι, άφυλοι. Είμαστε Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς που παράγει κοινωνικό πόλεμο, απαλλοτριωτές της ατομικότητας. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την τοποθέτηση δύο εκρηκτικών μηχανισμών που εξερράγησαν τα ξημερώματα της 29ης Νοέμβρη 2012 στην πόλη της Τολούκα στο Μεξικό. Ο πρώτος σ’ ένα υποκατάστημα της τράπεζας Banorte και ο δεύτερος στα γραφεία της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Telmex.

Χωρίς πολλά πολλά, αφήνουμε τις δράσεις τις ίδιες να λαδώσουν την αλληλεγγύη κι απευθύνουμε ένα κάλεσμα για μια Διεθνή Εβδομάδα Άμεσης Δράσης σε αλληλεγγύη στον πάντοτε ακέραιο Μάριο Αντόνιο Λόπες «Τρίπα», από τις 15 ως τις 22 Δεκέμβρη. Ας εκφραστεί η αλληλεγγύη μεταξύ των ακρατιστών με τρόπο πολύμορφο.

Για Μαύρα Χριστούγεννα!
Για την καταστροφή της κοινωνίας των φυλακών!

Αντιπολιτισμική Φράξια του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης,
προσκείμενη στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FA/FLT/FAI)

Βαρκελώνη: Αλληλεγγύη προς τις υποθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα και της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Στον απόηχο του καλέσματος αλληλεγγύης για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, ξετυλίξαμε πανό σε τρία διαφορετικά σημεία της πόλης της Βαρκελώνης στις 22 και 23 του Νοέμβρη.

Αλληλεγγύη στους κατηγορουμένους και διωκόμενους για τις υποθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα και της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Αλληλεγγύη σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές στον κόσμο!

Φωτιά στις φυλακές!

Η καταστολή δε μας σταματά – Αλληλεγγύη στον Ε.Α. – Δεν ξεχνάμε τον Λάμπρο Φούντα

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Αλληλεγγύη στους ομήρους – Επαναστατικού Αγώνα και Πυρήνων της Φωτιάς – Ελλάδα

Ελλάδα: «Μη λες πως είμαστε λίγοι· πες μονάχα ότι είμαστε αποφασισμένοι» —της Ε.Ο. ΣΠΦ και του Θεόφιλου Μαυρόπουλου

Συνεισφορά των εννέα φυλακισμένων μελών της Ε.Ο. ΣΠΦ και του αναρχικού κρατουμένου Θεόφιλου Μαυρόπουλου σε διεθνή αναρχική συνάντηση που καλέστηκε υπό εξεγερτική προοπτική (Ζυρίχη, 10-13 Νοέμβρη 2012)

«Μη λες πως είμαστε λίγοι.. Πες μονάχα ότι είμαστε αποφασισμένοι..»

Το ζήτημα δεν είναι αν ζούμε περισσότερο ή λιγότερο φτωχά, αλλά το ότι ζούμε με έναν τρόπο που δε μας περιέχει. Δε θέλουμε να επαναλάβουμε πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί.

Έχουμε εξορίσει απ’ το μυαλό μας την ιδέα μιας κεντρικής εξουσίας, και δεν πιστεύουμε στους μύθους του φαντάσματος του προλεταριάτου. Δεν έχουμε απέναντί μας ένα απομονωμένο κράτος που απ’ τα ανάκτορα της εξουσίας του δίνει εντολές, ούτε μια κοινωνία που περιμένει να αφυπνιστεί για να εξεγερθεί. Σήμερα η κοινωνία είναι ένα διάχυτο κοινωνικό εργοστάσιο παραγωγής συμπεριφορών, αξιών, ηθικής, συνηθειών.

Λειτουργεί σαν μια κοινωνική μηχανή θανάτου που κατασπαράζει χρόνο, χώρο συναισθήματα και συνειδήσεις. Το κέντρο του κράτους και η καρδιά του συστήματος βρίσκονται διασκορπισμένα σε εκατομμύρια μικρές και μεγάλες αναπαραστάσεις εξουσίας μέσα στην καθημερινότητά μας. Βρίσκονται στη γλώσσα που μιλάμε, στις εικόνες των διαφημίσεων, στην αρχιτεκτονική των πόλεων, στην εικονική πραγματικότητα της τεχνολογίας, στον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, στα όπλα των μπάτσων, στα εθνικά σύμβολα των φασιστών, στις κλειδαριές της ιδιοκτησίας, στα πρότυπα που ερωτευόμαστε, στους τοίχους των φυλακών.

Δεν υπάρχουν αθώοι. Όλοι μας είμαστε μέρος της κοινωνικής μηχανής της εξουσίας. Το ερώτημα είναι αν είμαστε το λάδι ή η άμμος στα γρανάζια της. Γι’ αυτό απορρίπτουμε την ιδέα της φαινομενικής αθωότητας της κοινωνίας. Η σιωπή ποτέ δεν είναι αθώα. Μισούμε τόσο το χέρι που κρατάει το μαστίγιο, όσο και την πλάτη που παθητικά το υπομένει.

Σήμερα η κοινωνική μηχανή μετασχηματίζεται. Η οικονομική κρίση που εξαπλώνεται πάνω από τις προνομιούχες δυτικές κοινωνίες δημιουργεί την ανάγκη για μετασχηματισμό της διαχείρισης της εξουσίας. Ένα νέο στρατιωτικό-αστυνομικό κράτος σε συνδυασμό με τη δικτατορία της τεχνολογίας, θωρακίζει πλέον την εξουσία. Νέα αστυνομικά σώματα ασφαλείας, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, επανεμφάνιση του στρατού στους δρόμους, εξέλιξη των συστημάτων ασφαλείας, τράπεζες DNA, πειράματα γενετικού ελέγχου ναρκοθετούν όλο και περισσότερες επικράτειες της ζωής μας.

Παράλληλα η κοινωνική μάζα περνάει από την εποχή της καταναλωτικής φρενίτιδας στην περίοδο της αποκαθήλωσης των οικονομικών υποσχέσεων και της παρατεταμένης αγωνίας.

Στις μέρες μας αυτή η αγωνία κατεβαίνει στο δρόμο, διαδηλώνει, αγανακτεί, φωνάζει, διαμαρτύρεται. Είναι ένα ετερογενές πλήθος που παλινδρομεί μέσα στις αντιφάσεις του. Ένα μωσαϊκό κόσμου που το συνθέτουν φωνακλάδες, δημοκράτες, ρεφορμιστές, αριστεροί, ανένταχτοι, αγανακτισμένοι πολίτες, μαθητές, φοιτητές, συνδικαλιστές, χούλιγκαν, εθνικιστές, αναρχικοί κ.ο.κ.

Γι’ αυτό, όσοι βλέπουν σε αυτά τα νέα κινήματα ενάντια στην οικονομική κρίση μια προοπτική απελευθέρωσης και αναρχικής συνειδητοποίησης σύντομα θα απογοητευτούν.

Ένα μεγάλο μέρος αυτού του «κινήματος» νοσταλγεί την εποχή της καταναλωτικής αφθονίας, και δεν επιθυμεί καμιά εξέγερση ενάντια στην εξουσία. Αρκετοί απ’ τους αγανακτισμένους κοιμήθηκαν με γεμάτα τα πορτοφόλια τους και τώρα ξύπνησαν με χρεοκοπημένες ψευδαισθήσεις. Γι’ αυτό κατέβηκαν στους δρόμους διεκδικώντας πίσω τις καταναλωτικές φαντασιώσεις τους. Σχεδόν κανείς δεν ασκεί κριτική στον προηγούμενο τρόπο ζωής του, επιθυμώντας μια ελευθεριακή εκτροπή της.

Αντίθετα, επιθυμούν να διατηρηθεί η προηγούμενη τάξη πραγμάτων. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, μερικοί μπροστά στο φόβο της οικονομικής αγωνίας καταφεύγουν στη δειλία του ρατσισμού και της φασιστικής προπαγάνδας.

Απ’ την άλλη, οι επαγγελματίες της «επαναστατικής» ρητορείας, οι ρεφορμιστές της αριστεράς και οι συνδικαλιστές τους εξαντλούν τη διάχυτη κοινωνική οργή σε πορείες-λιτανείες περιφέροντας το πτώμα του συμβιβασμού.

Όσο για ένα μεγάλο κομμάτι των κοινωνιστών αναρχικών της Ελλάδας, αυτοί φαντασιώνονται γραφικές μυθοπλασίες που μιλούν για την κοινωνική αφύπνιση και για τη μαγική ώρα του ερχομού των αντικειμενικών συνθηκών. Όποιος όμως κοιμάται με ελπίδες, ξυπνάει με εφιάλτες.

Για εμάς, που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αναρχικοί της πράξης, εξεγερσιακοί, μηδενιστές και αντικοινωνιστές, η εξέγερση είναι έξω και μακριά από οικονομικά αιτήματα και αντικειμενικές συνθήκες. Καταργούμε ανάμεσά μας την οικονομία ως κοινωνική σχέση και ορίζουμε τις υποκειμενικές μας συνθήκες ως αφετηρία εξέγερσης. Για να πούμε την αλήθεια, δε μας ενδιαφέρουν οι οικονομικοί όροι και θεωρίες, ούτε και μοιραζόμαστε την αγωνία των αριθμών, των στατιστικών και του οικονομικού ελλείμματος με την κοινωνία. Ξέρουμε μόνο πως ασφυκτιούμε μέσα στο σύγχρονο κόσμο της αιχμαλωσίας, είτε αυτός νοσεί απ’ την οικονομική κρίση είτε όχι.

Παρ’ όλα αυτά, χαιρόμαστε με την οικονομική κρίση. Η κρίση μάς ευνοεί και δημιουργεί κενά στο έδαφος της κυριαρχίας για να προωθήσουμε τις επιθέσεις μας. Εγκαταλείπουμε τη γλώσσα της κυριαρχίας, όπως και τη ρητορική του επαναστατικού αντίδοτου στην οικονομική κρίση. Μέσα από τις επιθέσεις μας θέλουμε να βαθύνουμε την οικονομική κρίση και να προκαλέσουμε το χάος στις δυτικές μητροπόλεις.

Όπως ήδη αναφέραμε, μέσα στα κινήματα των αγανακτισμένων και στους ενδιάμεσους αγώνες κατοικεί μια πολυσύνθετη και αντιθετική κοινότητα ανθρώπων, από αντιφασίστες χούλιγκαν μέχρι συντηρητικούς πατριώτες. Αυτή είναι η δική μας ευκαιρία να συνδέσουμε την αναρχία με τα πιο ατίθασα στοιχεία που ανυπομονούν μέσα στη βραδυπορία των ενδιάμεσων αγώνων. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να κινηθούμε διατηρώντας ξεκάθαρα τα αυτόνομα πολιτικά χαρακτηριστικά μας και όχι να τα καμουφλάρουμε για να αποκτήσουμε κοινωνικές συμπάθειες. Επιθυμούμε να προκαλέσουμε την πόλωση και όχι να χαθούμε στη μετριότητα της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Έτσι, δημιουργούμε μια πρόταση παρέμβασης μέσα στους ενδιάμεσους κοινωνικούς αγώνες. Μικρές ευέλικτες ομάδες αναρχικών της πράξης μπορούν να διεισδύσουν μέσα σε αυτές τις μεγάλες πορείες-κηδείες και να προκαλέσουν τη σύγκρουση σε επιλεγμένους στόχους της εξουσίας, είτε χτυπώντας με τη μέθοδο του hit ’n’ run (χτυπάω και φεύγω) είτε –αν ευνοούν οι συνθήκες– στήνοντας οδοφράγματα και κάνοντας επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις. Αυτές οι στιγμές σύγκρουσης μπορούν να αποτελέσουν ένα πρώτο σημείο συνάντησης με τα πιο «ακραία» και ατίθασα στοιχεία που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις. Εκεί αποκτιέται το πρώτο βίωμα της επίθεσης, της άμεσης δράσης, της αλληλεγγύης. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, αυτό το βίωμα συνήθως εγκαταλείπεται στην τυχαιότητα της επόμενης συνάντησης στην επόμενη πορεία. Κουραστήκαμε όμως να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα. Δε θέλουμε να περιμένουμε την επόμενη διαδήλωση για να επιτεθούμε. Γι’ αυτό, παράλληλα προτείνουμε τη δημιουργία και τη στήριξη άτυπων ομάδων αναρχικής άμεσης δράσης· έτσι, το βίωμα της σύγκρουσης ενάντια στο υπάρχον δεν εξαντλείται στις στιγμές μιας πορείας ή ενός ενδιάμεσου αγώνα. Απεναντίας, οργανώνεται, συντονίζεται και διαχέεται σε όλες τις εκφράσεις της ζωής μας, μονιμοποιώντας τις ταραχές στην καθημερινότητά μας. Αυτό που θέλουμε είναι να μετατρέψουμε την καθημερινότητά μας σε μια διαρκή μάχη ενάντια στην εξουσία και στον πολιτισμό της.

Για να συμβεί αυτό, καταργούμε την τυχαιότητα και τους αυτοματισμούς. Δεν περιμένουμε ούτε επετειακές ημερομηνίες ούτε τη βραδυπορία της μάζας των μεγάλων συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων.

Αντίθετα, οι άτυπες αναρχικές ομάδες δράσης διασκορπίζονται καθημερινά μέσα στον κοινωνικό ιστό, επιζητώντας να προκαλέσουνε σαμποτάζ που θα βραχυκυκλώσουν την κοινωνική μηχανή. Οι μικρές αναρχικές αντάρτικες ομάδες μπορούν να κινηθούν εύκολα μέσα στο διάφωτο κάτεργο της μητρόπολης και να χτυπήσουν τις αποικίες της αυτοκρατορίας. Στο νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης που προωθούμε διευρύνουμε τις επιλογές των στόχων που χτυπάμε, όπως ακριβώς διευρύνει και η εξουσία τις μορφές της. Δίπλα στους κλασικούς στόχους, π.χ. αστυνομικά τμήματα, κομματικά γραφεία, ανιχνεύουμε και νέους εχθρούς, όπως διαφημιστικές εταιρείες, στατιστικές υπηρεσίες, βιομηχανίες φαρμάκων, εταιρείες πληροφορικής, σύμβολα του θεάματος, επιστήμονες γενετικών πειραμάτων, εργαστήρια DNA, σχολές στελεχών επιχειρήσεων, δημοσιογραφίας, μάρκετινγκ κ.λπ.

Επίσης, μια άτυπη ομάδα αναρχικών αντάρτικων πόλης μπορεί να προκαλέσει βραχυκυκλώματα της ομαλής κυκλοφορίας της ροής εμπορευμάτων μέσα στη μητρόπολη. Απ’ το μπλοκάρισμα δρόμων μεγάλης κυκλοφορίας με την τοποθέτηση λάστιχων και την πυρπόλησή τους μέχρι την επίθεση και καταστροφή μέσων μαζικής συγκοινωνίας (λεωφορεία, τραμ, τρένα). Έτσι, ενώ φαινομενικά δε χτυπάμε στόχους της «πλουτοκρατίας» καθώς οι δρόμοι και τα μέσα μαζικής μεταφοράς χρησιμοποιούνται από όλους, παρ’ όλα αυτά σαμποτάρουμε την εξουσία.

Γιατί έτσι, νεκρώνοντας ζώνες της μητρόπολης, απελευθερώνουμε χρόνο. Χρόνο για να σκεφτούμε, να αισθανθούμε, να αναρωτηθούμε.

Άλλωστε, αναρχική εξέγερση είναι να θέτεις τα ερωτήματα· εξουσία είναι να θεωρείς ότι έχεις όλες τις απαντήσεις.

Εδώ θέλουμε να τονίσουμε κάτι. Όταν μιλάμε και σκεφτόμαστε ως κομμάτι της διαρκούς εξέγερσης γνωρίζουμε πως υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να πράξουμε αναρχικά. Συχνά γράφουμε πως θέλουμε τα μέσα που χρησιμοποιούμε να είναι οικειοποιήσιμα απ’ τον καθέναν.

Σε αυτήν τη φράση όμως θέλουμε να αποφύγουμε μια σύγχυση που ίσως περιτριγυρίσει τη σκέψη μας. Κάποιοι σύντροφοι με τον όρο «οικειοποιήσιμα μέσα» θέτουν αυθαίρετα έναν πήχη που μετράει τη βία μας, οριοθετώντας έτσι τα μέσα της σύγκρουσης που μετράει τη βία μας, περιορίζοντας τα ίδια τα μέσα της σύγκρουσης και απομονώνοντας ενέργειες όπως μια τοποθέτηση ενός ισχυρού εκρηκτικού μηχανισμού ή μιας πολιτικής εκτέλεσης ενός αξιωματικού της εξουσίας. Συνήθως ο συλλογισμός αυτός θεωρεί πως τέτοιες ενέργειες και η χρήση των αντίστοιχων μέσων (εκρηκτικά, ωρολογιακοί μηχανισμοί, όπλα) προϋποθέτουν μια εξειδίκευση. Εμείς, αντίθετα, πιστεύουμε πως ιδιαίτερα σήμερα το κάθε άτομο που θέλει να πάρει τη ζωή στα χέρια του μπορεί να ανακαλύψει τους τρόπους, να μάθει και να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο άμεσης αναρχικής δράσης, από μια πέτρα έως ένα καλάσνικοφ. Δε θέλουμε να βάλουμε όρια στην επίθεσή μας. Για να μη μένουμε όμως μόνο στα λόγια, προτείνουμε στις άτυπες ομάδες άμεσης δράσης να συνεισφέρουν στη μεταδοτικότητα των εμπειριών τους, εκδίδοντας και κυκλοφορώντας μέσω διαδικτύου εγχειρίδια κατασκευής εμπρηστικών και εκρηκτικών μηχανισμών, χρήσης ωρολογιακών κατασκευών, λειτουργίας όπλων κ.ά.

Αυτή η πρόταση άλλωστε έχει ήδη γραφτεί αναλυτικά σε άλλο κείμενό μας που κυκλοφορεί στην τελευταία έκδοση των συντρόφων του 325, στο πλαίσιο του διαλόγου που θέλουμε να ανοίξουμε ανάμεσα στους αναρχικούς της πράξης και στους πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI).

Γι’ αυτό, πιστεύουμε πως αυτό που χρειάζεται είναι η θέληση για αναρχική εξέγερση να γίνει οικειοποιήσιμη, και τα μέσα δεν είναι τίποτα άλλο από αντικείμενα που αρκούν τα χέρια μας και οι επιθυμίες μας για να τα ανακαλύψουν. Έτσι αποφεύγουμε τους διαχωρισμούς της χαμηλής ή υψηλής έντασης βίας και καταστρέφουμε την αναπαραγωγή του μύθου της εξειδίκευσης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πολύμορφης αναρχικής δράσης είναι το πείραμα της FAI/IRF, που αναλαμβάνει την ευθύνη τόσο για την τοποθέτηση πανό αλληλεγγύης και το μπλοκάρισμα εισόδων εμπορικών καταστημάτων με κόλλα στο Περού και στη Βολιβία, όσο και τον πυροβολισμό μεγαλοστελέχους εταιρείας πυρηνικής ενέργειας στην Ιταλία και την εκτέλεση τριών δημοτόμπατσων στο Μεξικό. Άλλωστε, κάπως έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς, ως Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, χωρίς ποτέ να παγιδευτούμε στην αλαζονεία των μέσων και στην άτυπη ιεραρχία τους.

Συνεχίζοντας το συλλογισμό μας για τους τρόπους επίθεσης ενάντια στο υπάρχον, θεωρούμε πως καμία επίθεση δε μιλάει από μόνη της. Σήμερα τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ακόμα και οι επιθέσεις ενάντια σε τράπεζες, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, οι οδομαχίες με τους μπάτσους σε μια διαδήλωση μπορούν να πλαστογραφηθούν και να εμφανιστούν ως κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν είναι μόνο η εξουσία που μέσω του θεάματος και των δημοσιογράφων θα διαστρεβλώσει αυτές τις όμορφες στιγμές πολέμου. Είναι και οι μύθοι του αυτονόητου που κατοικούν από τη δική μας την πλευρά. Ο μύθος της οργισμένης κοινωνίας που υποτίθεται ότι μας συμπαθεί και στηρίζει τις πρακτικές μας, ο μύθος της μαζικής βίας, ο μύθος του «δίκιου»…

Όμως, εμείς δε θέλουμε τη «συμπάθεια» ενός πλήθους χειροκροτητών, ούτε περιμένουμε τις μάζες για να πράξουμε, ούτε έχουμε αιτήματα για να έχουμε δίκιο ή άδικο. Είμαστε αυτό που είμαστε και αναζητούμε συνεργούς και συντρόφους. Τίποτα λιγότερο. Είμαστε αναρχικοί αρνητές της τάξης και θέλουμε να αυτοπροσδιορίζουμε τις πράξεις μας, γιατί αυτές είναι οι προσκλήσεις μας για όποιον θέλει να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Γιατί οι πράξεις μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Θεωρούμε λοιπόν πως οι άτυπες αναρχικές ομάδες άμεσης δράσης δεν πρέπει να αφήνουν τη σιωπή να ακρωτηριάζει τις πράξεις τους εγκαταλείποντάς τες στη δικτατορία του εκάστοτε αυτονόητου, αλλά είναι σημαντικό να αναλαμβάνουν την ευθύνη για αυτές μέσω προκηρύξεων.

Άλλωστε, εάν εγκαταλείψουμε μια ενέργεια στο έλεος της ανωνυμίας, είναι σαν να της στερούμε την ίδια της την ψυχή, το νόημα που αυτή κουβαλάει. Η επικοινωνία, που τόσο έχει διαβρωθεί και χάσει την ουσία της κάτω από την επήρεια του σύγχρονου πολιτισμού, επανανοηματοδοτείται και απελευθερώνεται εκ νέου μέσα από το λόγο των συντρόφων που πραγματοποιούν την εκάστοτε επίθεση. Έτσι και η ίδια η πράξη παύει να αποτελεί αυτοσκοπό, δεν είναι μόνο ένα δημοσίευμα σε μια εφημερίδα ή απλώς ένα χτύπημα στον εχθρό, αλλά κάτι περισσότερο, ένα κομμάτι μιας ξεχωριστής ιστορίας, μιας ξεχωριστής παρακαταθήκης που γράφεται στο εδώ, στο σήμερα από ανθρώπους που μοιράζονται μια κοινή επιθυμία, αυτήν της διαρκούς σύγκρουσης και της καταστροφής του υπάρχοντος. Μια παρακαταθήκη με διάρκεια το χρόνο και ανοιχτή στην κριτική και στην εξέλιξη. Με τον τρόπο αυτό θεωρούμε ότι κατακτάμε, πέρα από τη διάπραξη εχθροπραξιών, και μια συνεχή εξεγερτική προοπτική που αγκαλιάζει ένα διεθνή γαλαξία άτυπων ομάδων άμεσης δράσης και θέτει τις βάσεις για ένα διάλογο που με τη σειρά του είναι καθοριστικός για την ανάπτυξη σχέσεων και συντροφικότητας.

Κάθε προκήρυξη, κάθε ανάληψη ευθύνης είναι μια ανοιχτή πρόσκληση, είναι ένα μικρό μέρος μιας μεγάλης κουβέντας, είναι ένας τρόπος να θέτεις ερωτήσεις κι όχι να δίνεις απαντήσεις, είναι ένας τρόπος να αυτοπροσδιορίζεσαι ενάντια σε κάθε επίσημη αλήθεια, είναι μια μέθοδος να επικοινωνείς με συντρόφους που δε συνάντησες ή δε γνώρισες ποτέ σου, είναι η εξωτερίκευση του πολέμου που έχουμε μέσα μας με την εξουσία.

Άλλωστε, κάθε προκήρυξη είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας μιας ομάδας συντρόφων που κάθισαν, συζήτησαν, σχεδίασαν, οργανώθηκαν, επιτέθηκαν στο στόχο τους και έπειτα ξανασυζήτησαν, μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους, έκαναν τον απολογισμό τους, συχνά και την αυτοκριτική τους, και επέλεξαν να επικοινωνήσουν το βίωμα και τη συνείδηση της επίθεσής τους. Για εμάς, κάθε πυρήνας ή κάθε άτυπη ομάδα αποτελεί ένα ζωντανό πείραμα των ανθρώπινων σχέσεων σε μια απελευθερωτική προοπτική. Ιδιαίτερα οι πυρήνες που έχουν διάρκεια στο χρόνο είναι εργαστήρια ανατροπής που ανακαλύπτουν το κέντρο των ανθρώπινων σχέσεων. Είναι σίγουρο πως οι σχέσεις των συντρόφων μέσα σε άτυπες ομάδες δοκιμάζονται, εξελίσσονται, φθείρονται, αναδημιουργούνται, και το κάθε άτομο ανακαλύπτει όλο και περισσότερο τον εαυτό του. Ένας πυρήνας ή μια άτυπη αναρχική ομοσπονδία δεν τρέχει πίσω από τα γεγονότα· αντίθετα, τα προκαλεί. Η συγκρότηση άτυπων ομάδων ξεπερνάει την τυχαιότητα των ιστορικών συνθηκών και δεν εγκαταλείπει την επιθυμία για επίθεση σε ένα συγκυριακό αυθορμητισμό. Απεναντίας, κηρύσσει το δικό της πόλεμο ενάντια στο υπάρχον στο εδώ και τώρα, δίχως καμία αναβολή.

Αυτές οι ομάδες και οι πυρήνες είναι ο τρόπος να αποχαιρετήσουμε την αδράνεια των μαζών. Τις βαφτίζουμε με ονόματα που τους δίνουμε εμείς. Το όνομα κάθε ομάδας όπου συμμετέχουμε είναι η ψυχή μας. Είναι ο δικός μας τρόπος να αυτοπροσδιοριζόμαστε απορρίπτοντας όλες τις κοινωνικές ταυτότητες. Δεν είμαστε ούτε προλετάριοι, ούτε καταπιεσμένοι, ούτε εργάτες. Δε θέλουμε να χαθούμε στην ανωνυμία της μαζικής ενότητας που καταργεί τη μοναδικότητά μας. Είμαστε το όνομα που διαλέξαμε εμείς για τον εαυτό μας. Γι’ αυτό λέμε πως η ονομασία ενός πυρήνα δε λειτουργεί ως μια διαφημιστική ταμπέλα. Αντίθετα, είναι η πρόσκληση προς τον καθέναν να οργανωθεί και να πράξει, δημιουργώντας τη δική του ομάδα, για να περάσει απ’ το σημείο όπου η επιστροφή στην κανονικότητα είναι αδύνατη… Για τη διαρκή αναρχική εξέγερση, που δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί πάντα θα υπάρχει μια νέα ανατολή ηλίου πιο όμορφη από κάθε προηγούμενη.

Συντροφικούς χαιρετισμούς,

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς πρώτης περιόδου
και ο αναρχικός σύντροφος Θεόφιλος Μαυρόπουλος

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία / Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF)

στ’ αγγλικά

Ελλάδα – ΣΠΦ/AAO-ΔΕΜ: «Οι μοναχικοί λύκοι δεν είναι μόνοι…»

Τα εννέα φυλακισμένα μέλη της Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος έγραψαν το ακόλουθο κείμενο ειδικά για το 10ο τεύχος του αναρχικού-εξεγερσιακού περιοδικού «325», που εκδίδεται από συντρόφια στην Αγγλία. Δημοσιεύτηκε λοιπόν πρώτα στ’ αγγλικά στις 7 Νοέμβρη 2012.

Οι μοναχικοί λύκοι δεν είναι μόνοι…

Σήμερα ζούμε στην εποχή του φόβου, στο βασίλειο της παρακμής. Παντού γύρω μας απλώνεται ένας άρρωστος κόσμος, που αρνείται όμως να πεθάνει. Ο κόσμος της οικονομίας πέφτει, αλλά δεν γκρεμίζεται. Όλοι οι ιεροκήρυκες κάθε ιδεολογίας, επιστήμονες, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, κοινωνιολόγοι, συνδικαλιστές, αριστεροί, ανθρωπιστές, συμφωνούν σε μία κοινή αλήθεια με τ’ όνομα «οικονομική κρίση».

Έτσι, το φάντασμα της οικονομικής κρίσης πλανάται πάνω από την πρώην προνομιούχα επικράτεια του δυτικού πολιτισμού, αφού πρώτα άφησε πίσω του εκατόμβες νεκρών και ερείπια πολέμου στις «υποανάπτυκτες ζώνες» του υπόλοιπου κόσμου.

Όμως, εμείς αρνούμαστε την αλήθεια που μας προσφέρουν. Αρνούμαστε να χαθούμε μέσα σε μαθηματικούς υπολογισμούς, οικονομικούς όρους και δανειακές συμβάσεις. Αρνούμαστε να δεχτούμε πως η ζωή στριμώχνεται ανάμεσα σε στατιστικές. Δεν μπορούν οι αριθμοί να εξηγήσουν γιατί συνεχώς φτωχαίνει η ύπαρξή μας. Εμείς μιλάμε για μια διαφορετική φτώχεια, και όχι μονάχα τη φτώχεια του πελάτη των σούπερ μάρκετ. Μιλάμε για τη φτώχεια των λέξεων, των συναισθημάτων, των σκέψεων, των περιπλανήσεων, των εντάσεων. Μιλάμε για την ενότητα που κατοικεί μέσα στο σύγχρονο άνθρωπο-κατοικίδιο των κλουβιών της μητρόπολης, που μόνος του φυλάκισε τον εαυτό του.

Σήμερα υπάρχει μια κρίση που φτωχαίνει τη ζωή μας, αλλά αυτή δεν είναι η οικονομική κρίση, είναι η κρίση αξιών. Η κοινωνία αντάλλαξε τις αξίες της ελευθερίας, του σεβασμού, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας με μια θέση στον καταναλωτικό παράδεισο. Τώρα ήρθε η ώρα να εκπέσει και στην κόλασή του, καθώς σήμερα βιώνει την κατάρρευση του συστήματος που πιστά προσκυνούσε τόσα χρόνια.

Οι πρεσβευτές του σύγχρονου τρόπου ζωής μιλάνε για τη σωτηρία της οικονομίας μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και αναπτυξιακών προγραμμάτων, ενώ οι ιδεολόγοι της αριστεράς ζητιανεύουν την κάθαρση των θεσμών. Δυστυχώς, στην Ελλάδα στο χορό του παραλόγου μπαίνει και η τάση της γραφειοκρατικής κοινωνικής αναρχίας, που φαντασιώνεται την αναβίωση νεκρών ιδεολογιών μιλώντας για αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και εργατικές κολεκτίβες.

Έτσι, οι κοινωνιστές αναρχικοί, ενώ αρνούνται το σύστημα, αντί να καταστρέψουν τις ταξικές ταυτότητες και την οικονομία, μιλούν τη γλώσσα τους. Μιλούν για την ανατροπή του υπάρχοντος, δίχως όμως να ξεριζώνουν από μέσα τους την οικονομοκεντρική λογική. Για εμάς, ως αναρχοατομικιστές και μηδενιστές, η οικονομία δεν είναι το κλειδί για την απελευθέρωση. Η οικονομία είναι ένα μέρος του προβλήματος και όχι το ίδιο το πρόβλημα. Ο μόνος τρόπος για να χτυπήσουμε την καρδιά του προβλήματος είναι να καταστρέψουμε την οικονομία και τους διαχωρισμούς της, και να μιλήσουμε για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο κόσμος δε θα γίνει πιο όμορφος ή πιο ελεύθερος αν κολλεκτιβοποιήσουμε την εργασία, αλλά μόνο αν ανατινάξουμε τη σχέση της εργασίας και καταστρέψουμε τη νοοτροπία, την ηθική και την κουλτούρα της. Το ίδιο θα συμβεί με τη φιλία, με τον έρωτα, με την απόλαυση, με την ίδια την έννοια της ζωής.

Στο δρόμο για τη διαρκή αναρχική εξέγερση δεν κρατάμε τίποτα που μας καθηλώνει στο παρελθόν. Γκρεμίζουμε τους μύθους του επαναστατικού υποκειμένου, του προλεταριάτου, της αιώνιας αναμονής των αντικειμενικών συνθηκών, της κοινωνικής συμπάθειας προς το λαό, αυτήν τη βραδυκίνητη μάζα που με την αδράνειά της μας εμποδίζει να αναπνέουμε…

Κοιτώντας λοιπόν πίσω στο χρόνο, αναγνωρίζουμε ως δικά μας αποτυπώματα τα ίχνη που άφησαν κάποιοι μοναχικοί λύκοι, που βάδισαν τότε ενάντια στην εποχή τους. Είναι όλοι εκείνοι οι συνωμότες αναρχικοί ιλλεγκαλιστές που έκαναν την αναρχική εξέγερση τη μόνη τους πατρίδα. Είναι αυτοί που επέλεξαν να μείνουν μακριά από τις δοξασίες των νεκρών ιδεολογιών και τη γραφειοκρατία του κοινωνικού αναρχισμού, που προσμένει τις μάζες για να αρχίσει την εξέγερσή του. Μοναχικοί και μοναδικοί όπλισαν τις επιθυμίες τους, παραμέρισαν την παθητική σαπίλα του όχλου και ξεχύθηκαν για την έφοδο στον ουρανό.

Το άστρο τους γεμίζει τα μάτια μας, η φωτιά πλημμυρίζει τις σκέψεις μας, η βεντέτα της εκδίκησης χτυπάει στην καρδιά μας, και τα χέρια μας αγκαλιάζουν τα όπλα και το δυναμίτη που μας κληροδότησαν. Ζούμε για μια ατελείωτη έκρηξη πράξεων, σκέψεων, συναισθημάτων, επιθυμιών, που φτάνει μέχρι τα πέρατα του κόσμου.

Δεν υπάρχει νοσταλγία, υπάρχει μόνο το σήμερα, ενώ το αύριο είναι ήδη αργά. Σήμερα είναι η δική μας σειρά, η δική μας ζωή, η δική μας ώρα. Ο αναρχοατομικισμός και ο μηδενισμός, οι πύλες της νέας αναρχίας, μας προσκαλούν. Στην εποχή της γενικευμένης κρίσης, ο ήλιος της νέας αναρχίας συνεχίζει ν’ ανατέλλει. Τώρα που η παγκόσμια οικονομία νοσεί, εμείς δεν ψάχνουμε τη «δίκαια» κοινωνική θεραπεία της, αλλά αντίθετα αναζητάμε το δηλητήριο για τον οριστικό θάνατό της.

Όπως γράψαμε παραπάνω, η ζωή πριν στραγγαλιστεί βιολογικά απ’ την οικονομική κρίση, είχε ήδη διακοπεί μέσα στην απόγνωση, στις ψευδαισθήσεις και στη μοναξιά της σύγχρονης κοινωνίας.

Είναι σημαντικό λοιπόν να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να εφορμούμε ενάντια σε ό,τι δοξάζει την αυτοκρατορία της εξουσίας, σε ό,τι διατηρεί τη θρησκεία της οικονομίας, σε ό,τι κουβαλάει το θάνατο της σιωπής κα της ακινησίας. Κι αν καμιά φορά μοιάζουμε με μοναχικούς τρελούς, το σίγουρο είναι πως δεν είμαστε μόνοι. Ζούμε σε ένα σπίτι γεμάτο φωνές, όνειρα, επιθυμίες, γέλια, μελαγχολίες, πράξεις… Το σπίτι μας δεν έχει οικοδεσπότες και επισκέπτες, ανήκει σε όλους μας. Στο σπίτι μας δε μιλάμε μία γλώσσα αλλά πολλές, και πάντα συνεννοούμαστε με τα μάτια μας. Το υπόγειο του σπιτιού μας είναι γεμάτο όπλα, εκρηκτικά, σχέδια, προκηρύξεις, έτσι ό,τι κι αν μας αρπάξει ο εχθρός, τα χέρια μας και οι επιθυμίες μας ποτέ δε μένουν άοπλα. Στο τραπέζι του σπιτιού μας πάντα υπάρχουν θέσεις και ποτήρια με κρασί για νέους φίλους και συντρόφους που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα. Υπάρχουν ακόμα κάποιες άδειες θέσεις για τ’ αδέρφια μας που λείπουν, για τους νεκρούς μας, για τους καταζητούμενους, για τους φυλακισμένους, όμως τα ποτήρια τους είναι γεμάτα γιατί είναι κι αυτοί πάντα δίπλα μας. Το σπίτι μας δεν έχει πόρτες, δεν έχει δωμάτια, δεν έχει καν τοίχους. Το σπίτι μας δεν έχει στέγη γιατί θα έκρυβε τον ουρανό με τ’ αστέρια. Το σπίτι μας δεν έχει παράθυρα γιατί θα εμπόδιζαν τον άνεμο. Το σπίτι μας δεν έχει οδό και αριθμό. Το σπίτι μας όμως έχει όνομα και ζει μες στην καρδιά μας.

Το σπίτι μας είναι η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF) και δε θα το εγκαταλείψουμε ποτέ, ούτε στις εύκολες στιγμές ούτε στις δύσκολες εποχές.

Η FAI/IRF είναι η χαμένη Ατλαντίδα της πρακτικής θεωρίας. Είναι το σημείο όπου συναντιούνται η σκέψη με την πράξη, η φαντασία με το παρόν, η βία με την ποίηση, η επιθυμία με την απόφαση, το εγώ με το εμείς…

Αυτήν τη στιγμή είναι σημαντικό που υπάρχουν αρκετές δεκάδες αναρχικές ατομικότητες και πυρήνες που συμμετέχουν στο δίκτυο της FAI/IRF. Η FAI/IRF είναι μια παράνομη αναρχική ένωση εγωιστών που απεχθάνεται το συγκεντρωτισμό των μαρξιστικών οργανώσεων και τη γραφειοκρατία των αναρχικών ρεφορμιστών.

Δεν υπάρχει κάποιο καταστατικό, ούτε κανόνες. Η μόνη μας πυξίδα είναι οι αρχές μας· άμεση δράση, αναρχική κριτική απέναντι στην κοινωνική σιωπή, διεθνής αλληλεγγύη, διαρκής εξέγερση… Παράλληλα, όλοι εμείς οι αναρχικοί της πράξης διατηρούμε άσβεστη την επιθυμία να αναδημιουργούμε αδιάκοπα το σχηματισμό της FAI/IRF με επίκεντρο τις ανθρώπινες επιθυμίες. Δε νιώθουμε την ανάγκη να προτείνουμε στην κοινωνία κάποια έτοιμη συνταγή ευτυχίας. Η ζωή μας δεν έχει ανάγκη από έτοιμες λύσεις. Άλλωστε, ο πειραματισμός, ακόμα και το σφάλμα, είναι ο καλύτερος δρόμος για την ανακάλυψη της ελευθερίας. Από τα στάσιμα νερά των ιδεολογιών το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι το δηλητήριο.

Η εξεγερσιακή-μηδενιστική αναρχική σκέψη παραμένει ζωντανή, όχι ως μια αλάνθαστη και οριστική ιδεολογία, αλλά αντίθετα παραμένει ζωντανή είτε όταν αναζητά τη διαλεκτική αντιπαράθεση, για να δοκιμάσει τον εαυτό της ξεπερνώντας τις διαφωνίες που της αντιπαρατίθενται, είτε όταν ανακαλύπτει τα κενά της και αναδημιουργείται με αφετηρία την εξέλιξη. Έτσι και η FAI/IRF δεν είναι το τέρμα του δρόμου της οριστικής ουτοπίας, αλλά ένας από τους δρόμους για την αδιάκοπη πορεία προς την αναρχία.

Γι’ αυτό, διαβάζοντας κανείς τις δεκάδες αναλήψεις ευθύνης των πυρήνων της FAI/IRF διεθνώς, θα εντοπίσει ορισμένες διαφορές, ίσως ακόμη και διαφωνίες.

Αυτή είναι η ομορφιά και η μοναδικότητα της νέας αναρχίας. Εκτός από τις βασικές αξίες που μοιραζόμαστε οι συνωμότες της Μαύρης Διεθνούς, υπάρχουν οι ιδιαιτερότητες του καθενός και της καθεμιάς από μας που προωθούν τη διαρκή αναζήτηση της ύπαρξής μας.

Γιατί πάντα θα ανακαλύπτουμε ανεξερεύνητες περιοχές του εαυτού μας, άγνωστα πάθη, απεριόριστες επιθυμίες που οπλίζουν το στοίχημα της ύπαρξης, αντικαθιστώντας τη μιζέρια και τον ορθολογισμό των οικονομικών εξισώσεων που υμνούν οι ξεπερασμένες επαναστατικές ιδεολογίες.

Σήμερα η FAI/IRF δεν είναι απλά μια ιδέα, όπως αντίστοιχα η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς δεν περιορίζεται στην επικράτεια του ελληνικού κράτους. Η επιθυμία μας δεν εξαντλείται στο να κάνουμε γνωστή την ύπαρξή μας. Η διάχυσή μας σε δεκάδες χώρες μάς μετατρέπει σε μια ασύμμετρη απειλή για το εσωτερικό των κρατών. Η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς στο Μεξικό μετουσιώνει τις λέξεις σε φωτιά, στη Ρωσία και στη Λευκορωσία η Συνωμοσία μεταμορφώνει τις παγωμένες στέπες σε λάβα, ενώ στην Ιταλία ο Πυρήνας Όλγα της FAI γράφει τη δική του ποίηση με σφαίρες. Παράλληλα, δεκάδες συνωμότες στη Χιλή, στο Εκουαδόρ, στη Βολιβία, στο Περού, στη Βραζιλία, στην Ισπανία, στην Αγγλία, στην Πολωνία, στην Ελλάδα, στην Ινδονησία, στην Αυστραλία συνωμοτούν με το χάος και μεταφέρουν τη φωτιά της αναρχίας στα θεμέλια του υπάρχοντος.

Γι’ αυτό, δημιουργούμε συνεχώς νέα αόρατα σταυροδρόμια συνάντησης και επικοινωνίας για να μιλήσουμε για το θάνατο του υπάρχοντος και το χείμαρρο της νέας αναρχίας. Θέλουμε η φωτιά μας να γραφτεί σε όλες τις γλώσσες. Ακούραστοι σύντροφοι μεταφράζουν διαρκώς κείμενα φυλακισμένων, βιβλία, αναλήψεις ευθύνης, ενώ η αλληλεγγύη διεθνοποιείται, και το δίκτυο της FAI/IRF γίνεται η Λερναία Ύδρα της νέας αναρχίας. Για κάθε σύλληψη ενός πυρήνα, δύο καινούργιοι είναι έτοιμοι ν’ αντεπιτεθούν. Έτσι εισερχόμαστε στην επικράτεια της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης.

Στην ανεξέλεγκτη πορεία μας για την καταστροφή της εξουσίας συναντάμε απέναντί μας τον εχθρό και τις συντηρητικές του δυνάμεις. Όμως, εκτός από αυτούς, υπάρχει ένα ακόμη πλήθος δικαιολογιών, αναστολών και διλημμάτων που προσπαθεί να βαρύνει τα πόδια μας, εμποδίζοντας το βηματισμό μας.

Συχνά αυτές οι καμουφλαρισμένες δειλίες, μεταμφιεσμένες σε θεωρητικές αναζητήσεις, κατοικούν στη γραφειοκρατία των κύκλων του κοινωνικού αναρχισμού, που προσδοκά τη μαζική αφύπνιση της κοινωνίας. Έτσι, οι λέξεις «αναρχία», «άμεση δράση», «αναρχική εξέγερση» συγχέονται, χάνουν το κοφτερό περιεχόμενό τους και μένουν ανάπηρες κυκλοφορώντας ως ακίνδυνες φλυαρίες σε φοιτητικά αμφιθέατρα. Γι’ αυτό βλέπουμε στη Βολιβία να υπάρχει «αναρχική οργάνωση» που να δηλώνει τη νομιμοφροσύνη της στις κρατικές αρχές και να αδιαφορεί για τους φυλακισμένους Βολιβιανούς συντρόφους που κατηγορούνται για τη FAI, στην Ιταλία να παρασιτούν αναρχοχίπηδες που με κείμενό τους καταδικάζουν και συκοφαντούν τη δράση του Πυρήνα Όλγα της FAI, στη Γερμανία ένα μέρος των αναρχικών να λησμονούν και να αδιαφορούν για τους φυλακισμένους συντρόφους (π.χ. υπόθεση των «4 του Άαχεν»), ενώ στην Ελλάδα αρκετοί από το «αντιεξουσιαστικό κίνημα» να συζητούν για το αν θα ψηφίσουν το αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και γενικά να υπάρχει μια στροφή προς την κομμουνιστικοποίηση μέσω εργατικών και λαϊκών συνελεύσεων.

Εμείς από τη μεριά μας θέλουμε να αποφύγουμε τέτοιες παρανοήσεις και να κάνουμε ανέφικτη αυτήν τη σύγχυση. Άρα, είναι απαραίτητο να χαράξουμε μία σαφή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους εξεγερσιακούς-μηδενιστικούς αναρχικούς κύκλους και στα καταφύγια του ρεφορμισμού. Γι’ αυτό θέλουμε κάθε κείμενο και κάθε πράξη μας να μπορεί ευθύς αμέσως να αναγνωρίζεται, υιοθετώντας το δικό μας στίγμα. Το στίγμα της διαρκούς αναρχικής επίθεσης.

Όμως, δεν αρκεί να μιλάμε για την επίθεση. Απεναντίας, επιθυμούμε να είμαστε μέρος της επίθεσης. Γι’ αυτό, μέσα από αυτό το κείμενο, θέλουμε να ρίξουμε στη μάχη της φωτιάς μια πρόταση. Μια πρόταση που συζητιέται εδώ και καιρό στους κύκλους της νέας αναρχίας στην Ελλάδα. Αναφερόμαστε στη μετάδοση τεχνικών γνώσεων και εμπειριών για την κατασκευή εκρηκτικών και εμπρηστικών μηχανισμών και τη διάδοση άλλων μορφών σαμποτάζ. Μέσα από μικρά έντυπα πρακτικά εγχειρίδια ή μέσω ηλεκτρονικής μορφής στο διαδίκτυο, μπορούμε να μοιραστούμε πληροφορίες, «πατέντες», τεχνοτροπίες, ιδέες, εφαρμογές, σχεδιαγράμματα, συναρμολογήσεις και να εμπλουτίσουμε το οπλοστάσιό μας. Η γνώση και η εμπειρία όταν μοιράζονται γίνονται επικίνδυνες. Καταρχάς γκρεμίζεται ο διαχωρισμός μεταξύ θεωρίας και πράξης και ο μύθος των «ειδικών» της βίας καταργείται. Παράλληλα, αποσύρονται οι φετιχισμοί και οι μαρξιστικές ιδεολογικές αγκυλώσεις περί πρωτοπορίας του «ένοπλου αγώνα» και τερματίζονται οι ψευδαισθήσεις της ιεραρχίας των μέσων. Ανάμεσα στη σφαίρα στο κεφάλι ενός μπάτσου και στην πέτρα στην τζαμαρία μιας τράπεζας υπάρχει μια αόρατη νοητή γραμμή που τις συνδέει. Εμείς θέλουμε να κάνουμε ορατή αυτήν τη γραμμή. Όλα είναι για όλους, δεν υπάρχουν ειδικοί της βίας, υπάρχουν ατομικότητες και επιλογές.

Τις επιλογές μας δεν τις μοιραζόμαστε μόνο μιλώντας και γράφοντας κείμενα ενάντια στο κράτος και στην κοινωνία του, αλλά και όταν προσφέρουμε ο ένας στον άλλον πιθανούς πρακτικούς τρόπους να κάνουμε τη θεωρία μας πράξη. Γι’ αυτό προτείνουμε στους συντρόφους της FAI/IRF να προχωρήσουμε στην έκδοση πρακτικών εγχειριδίων που να περιγράφουν π.χ. τον τρόπο κατασκευής ενός εκρηκτικού μηχανισμού, τη συνδεσμολογία μιας ωρολογιακής βόμβας, τη συναρμολόγηση ενός παγιδευμένου δέματος, τη χρήση αυτοσχέδιου συστήματος χρονοκαθυστέρησης σε εμπρηστικές επιθέσεις, την ενίσχυση της καταστροφικής ισχύος μιας μολότοφ, τη σύνθεση και την ανάμειξη υλικών για τη δημιουργία εκρηκτικών υλών… Επίσης, η «εργασία» μας στις χαοτικές τέχνες του σαμποτάζ μπορεί να ανοίξει τη θεματολογία της από την καταστροφή καμερών, το μπλοκάρισμα ΑΤΜ και την κατασκευή αυτοσχέδιων καπνογόνων μέχρι τη διάρρηξη και την κλοπή μηχανών και αυτοκινήτων και τη συντήρηση και χρήση όπλων.

Όλη αυτή η γνώση που κατακτιέται καθημερινά και επίμονα δεν μπορεί, και δεν πρέπει, να αποτελεί προνόμιο μιας μυημένης ελίτ βετεράνων της πράξης. Αντίθετα, θέλουμε να αποκτήσουμε ένα κοινό οπλοστάσιο με όλους τους αναρχικούς της πράξης με τους οποίους θα μοιραζόμαστε ιδέες και πρακτικές για να ενισχύσουμε τη διαρκή αναρχική εξέγερση ενάντια στο υπάρχον. Έτσι, σύντροφοι που τρέφουν μέσα τους το λύκο της πράξης, αλλά δεν κατέχουν ακόμα τεχνικές γνώσεις για να ενισχύσουν τις επιθέσεις τους ενάντια στις κοινωνικές δομές του συστήματος, τώρα –με αυτή την πρόταση– αποκτούν πρόσβαση σε ένα ανεξάντλητο απόθεμα καταστροφικής και χαοτικής επινοητικότητας που θα δυναμώσει τη φωτιά τους.

Φυσικά, αυτά τα πρακτικά εγχειρίδια δε θ’ αποτελούν την «ιερή βίβλο» των αναρχικών της πράξης, καθώς διαρκώς θα ανανεώνονται και θα εμπλουτίζονται, αφού ο πειραματισμός και η αναζήτηση ποτέ δε σταματά.

Επίσης να τονίσουμε ότι, εξαιτίας του δημόσιου χαρακτήρα της διάχυσης των τεχνικών και των μορφών σαμποτάζ, είναι σίγουρο ότι τα μάτια της αστυνομίας θα είναι διαρκώς πάνω στο εγχείρημά μας. Γι’ αυτό, ό, τι γράφουμε το κάνουμε με ιδιαίτερη προσοχή. Όχι μόνο για να μη μας εντοπίσει ο εχθρός, αλλά και για να μην του δώσουμε στοιχεία που δε γνωρίζει βοηθώντας τον άθελά μας να «εξουδετερώσει» τα χτυπήματά μας. Για παράδειγμα, στην παρουσίαση ενός ωρολογιακού μηχανισμού πάντα θα υπάρχουν παραλλαγές ώστε η αστυνομία να βρίσκεται σε σύγχυση και να μην είναι εύκολο να τον απενεργοποιήσει χωρίς τον κίνδυνο ν’ ανατιναχτούν οι πυροτεχνουργοί της.

Έτσι ενισχύουμε την ένωση αναρχοατομικιστών-μηδενιστών, προωθώντας τη διαρκή σύγκρουση με τον κόσμο της εξουσίας και την κοινωνική μάζα. Είναι ο καινούργιος τρόπος της νέας αναρχίας να επιτίθεται χωρίς να στηρίζεται στη θολή συμπάθεια προς το προλεταριάτο και στον οικονομισμό των τάξεων, αλλά καταργώντας τις ίδιες τις τάξεις. Ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί, ούτε αφεντικά ούτε εργάτες, αλλά αυτόνομα άτομα με αναρχικές αξίες και επιλογές.

Παράλληλα, εγκαταλείπουμε τη θυματοποιημένη εικόνα του «κοινωνικού αγωνιστή» που του επιτίθεται το κράτος. Αρκετοί σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και πυρήνων της FAI βρισκόμαστε αυτήν τη στιγμή στη φυλακή, μέσα απ’ την οποία γράφουμε αυτό το κείμενο. Ούτε για μια στιγμή όμως δε ζητιανεύουμε απ’ το κράτος τα «δικαιώματά»μας, ούτε κι επικαλούμαστε τους νόμους του. Όταν επιλέξαμε να οπλιστούμε και να δολοφονήσουμε την κοινωνική ειρήνη, γνωρίζαμε το τίμημα και τις συνέπειες της επιλογής μας. Το ότι βρισκόμαστε στις φυλακές του εχθρού δε μας κάνει ακίνδυνους. Ούτε πρόκειται να γίνουμε «αναρχικοί συγγραφείς» που θα βγάζουμε τις θεωρίες μας μέσα από τη φυλακή. Τα λόγια μας είναι οι σκέψεις μας που ανυπομονούν να γίνουν πράξη. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα αναπνέουμε γι’ αυτές. Έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με το υπάρχον και κρατάμε το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια. Η στρατηγική μας είναι να κάνουμε το χάος φίλο μας. Εκεί απελευθερώνονται όλες οι δυνάμεις του αρνητικού. Εκεί καταργούνται οι συμβάσεις, οι προσποιήσεις, οι ηθικές, οι δειλίες.

Αδέρφια, να τολμήσουμε τα πάντα· πολιτικές εκτελέσεις, εκρήξεις κυβερνητικών κτηρίων, ληστείες τραπεζών, εμπρησμούς συμβόλων της εξουσίας, μολότοφ στους μπάτσους, μαχαίρια στους φασίστες, προκηρύξεις, κείμενα, συζητήσεις κι ό,τι προωθεί τη διάχυση της νέας αναρχίας και την προέλαση της Μαύρης Διεθνούς των Αναρχικών της Πράξης.
ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΡΚΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Δημιουργούμε και οργανώνουμε 10, 100, 1.000 πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας και της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
FAI/IRF

ΥΓ. Το παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο στ’ αδέρφια μας σε όλο τον κόσμο, στους νεκρούς, στους φυλακισμένους και στους καταζητούμενους…

Αυτήν τη δύσκολη εποχή στέλνουμε ιδιαίτερα τους πιο θερμούς μας χαιρετισμούς στους καταζητούμενους στην Ελλάδα Γιάννη Μιχαηλίδη και Δημήτρη Πολίτη, που κατηγορούνται για συμμετοχή στη ΣΠΦ, στην καταζητούμενη συντρόφισσα στο Μεξικό Φελίσιτυ Ράιντερ, στο φυλακισμένο σύντροφο Μάριο Λόπες, που τραυματίστηκε από εμπρηστικό μηχανισμό που μετέφερε ο ίδιος.

Παράλληλα, η σκέψη και η καρδιά μας βρίσκονται δίπλα στους συντρόφους μας στην Ιταλία, που βιώνουν αλλεπάλληλες κατασταλτικές επιχειρήσεις.

Δύναμη, σύντροφοι

Αθήνα: Δήλωση του αναρχικού αιχμαλώτου Θεόφιλου Μαυρόπουλου στη συνεδρία της δίκης για την υπόθεση της ΣΠΦ, 19.11.2012

«Όλες οι αποφάσεις, όταν πρόκειται για την ελευθερία, κλείνουν μέσα τους το θάνατο. Εμείς μέσα απ’ αυτόν το θάνατο πρέπει να κερδίσουμε τη ζωή. Μια βαθιά ανάσα για το ταξίδι χωρίς τέλος».

Στην Πεύκη [στις 18 Μάη 2011] διεξήχθη ένοπλη συμπλοκή μεταξύ δύο αναρχικών και των δυνάμεων της αστυνομίας.

Τα δύο σκυλιά της, ο Λεοντόπουλος και ο Δρόσος, προσπάθησαν να συλλάβουν εμένα και το σύντροφό μου. Η απάντησή μας ήταν η άρνηση παράδοσης μέσω την ένοπλης αντίστασης με σκοπό τη διατήρηση της ελευθερίας μας, που τόσο εκτιμάμε ως αναρχικοί.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: ο σύντροφος διέφυγε κλέβοντας το περιπολικό, ενώ εγώ συνελήφθην τραυματισμένος. Μαζί τραυματίστηκαν και οι δύο αστυνομικοί, τους οποίους πυροβόλησα πρώτος καταφέρνοντας να τους αιφνιδιάσω. Αναμφίβολα, αν οι αστυνομικοί πέθαιναν και εγώ και ο σύντροφός μου ήμασταν αλώβητοι, θα φεύγαμε.

Άσχετα επίσης από το γεγονός ότι επιχειρησιακή προτεραιότητά μου ήταν η απεμπλοκή και διαφυγή, θα ήταν τιμή μου αν παράλληλα είχα το αίμα των δυο αστυνομικών στα χέρια μου, όχι μόνο επειδή πήγαν να με συλλάβουν, αλλά απλά και μόνο επειδή ήταν αστυνομικοί.

Κάθε αστυνομικός ως άμεσος φορέας εξουσίας, για όποιον λόγο κι αν έγινε μπάτσος, είναι ένας ζωντανός στόχος για έναν αναρχικό ένοπλο επαναστάτη. Πολιτικοί, μεγαλοδημοσιογράφοι και μεγαλοεπιχειρηματίες, ρουφιάνοι, φασίστες, εκπρόσωποι του κλήρου, σωφρονιστικοί και φυσικά εσείς, οι δικαστικοί, όπως και κάθε άλλος στυλοβάτης ή τσιράκι του συστήματος, βρίσκεστε πάντα στο στόχαστρο των ανταρτών πόλης.

Η γενικευμένη επίθεση ενάντια στο υπάρχον, βέβαια, γίνεται πιο ολοκληρωμένη όταν επιστρατεύονται όλα τα μέσα. Πέτρες και μολότοφ, αφισοκολλήσεις και τρικάκια, συνθήματα, κείμενα, πορείες και μικροφωνικές, βόμβες και σφαίρες.

Στο πλαίσιο λοιπόν της πολύμορφης αναρχικής δράσης, και συγκεκριμένα του ένοπλου αγώνα, είχα κι εγώ την τιμή να γνωρίσω τους μηδενιστές αντάρτες πόλης της αναρχικής επαναστατικής οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Στις οικίες του Βόλου και της Καλλιθέας δεν ήμουν παρών γενικά και αόριστα ως σύντροφος. Ήμουν έμπρακτα κομμάτι της ραδιουργίας ενάντια στο σάπιο κόσμο της εξουσίας. Είχα κάνει συνειδητά το πέρασμα στην επαναστατική παρανομία μαζί και με άλλους συντρόφους άγνωστους σ’ εσάς, όπως και με τα καταζητούμενα αδέρφια Γιάννη Μιχαηλίδη και Δημήτρη Πολίτη.

Στόχος του καθενός μας η διάδοση της αναρχίας στο σήμερα σε βάρος της εξουσιαστικής κοινωνίας. Αυτός ο στόχος παραμένει ένα διαρκές στοίχημα ακόμα και για όσους από εμάς βρίσκονται στη φυλακή, αφού είμαστε αμετανόητοι για τις επιλογές μας και τις μάχες που δώσαμε και δίνουμε ως αναρχικοί της πράξης.

Επειδή βαρεθήκαμε τη ρουτίνα, τις αναστολές και το φθηνό τρόπο ζωής που θέλουν να μας σερβίρουν. Επειδή αηδιάσαμε με τις αντιλήψεις της υποτέλειας, του γλειψίματος, της ρουφιανιάς και το κυνήγι για την κοινωνική και οικονομική ανέλιξη. Επειδή μισήσαμε κάθε εξουσιαστικό σκουλήκι που θέλει να κλέψει τις ζωές μας και, τέλος, επειδή θελήσαμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας στο εδώ και τώρα κηρύξαμε τον αναρχικό πόλεμο. Μέσω αυτού του πολέμου ανακαλύπτουμε κάθε μέρα τον εαυτό μας, μαζί με τις αναρχικές σκέψεις που συνάπτουμε, και ανοίγουμε νέες προοπτικές επίθεσης. Μαχόμαστε ενάντια στο υπάρχον γιατί μόνο έτσι υπάρχουμε.

Η συμπλοκή της Πεύκης ξεκίνησε ως μια τυχαία εξακρίβωση στοιχείων και κατέληξε σε μια, διόλου τυχαία, μάχη ελεύθερων ατόμων με τις δυνάμεις της τάξης, μάχη της αναρχίας με την εξουσία, και άλλη μια απόδειξη ότι ο «παντοδύναμος εχθρός» έχει σάρκα και οστά και είναι θνητός. Ήταν μια μάχη, μια συνειδητή επιλογή για την οποία είμαι περήφανος και σίγουρος ότι, αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, θα το ξανάκανα. Άλλωστε, το πιο δυνατό όπλο για έναν ανυπότακτο αναρχικό της πράξης δεν είναι άλλο από τη συνείδησή του.

Για τις μάχες που δόθηκαν και για τις μάχες που θα δοθούν.
Ζήτω η αναρχία.

Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο
Ζήτω η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Ως την ολοκληρωτική καταστροφή του υπάρχοντος
και την οικοδόμηση της αναρχίας ο πόλεμος συνεχίζεται…

Θεόφιλος Μαυρόπουλος

Τολούκα, Μεξικό: Βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της τράπεζας Afirme

 

[…] μια πολιτισμένη κοινωνία συγκροτείται από το κράτος, την ιδιωτική ιδιοκτησία, τη θρησκεία (ή στις σύγχρονες κοινωνίες την ιδεολογία), το νόμο, την πατριαρχική οικογένεια, την ανταλλαγή εμπορευμάτων, την ταξική κυριαρχία […] Επομένως, ο πολιτισμός είναι η συστηματική και θεσμοθετημένη εξημέρωση της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων μιας κοινωνίας εκ μέρους εκείνων των λίγων τους οποίους υπηρετεί το δίκτυο της κυριαρχίας.
—Βόλφι Λάντστραϊχερ, Το δίκτυο της κυριαρχίας

1. Παραθέτοντας αυτό ως σημείο αναφοράς για τις δράσεις, ο κοινωνικός πόλεμος προκύπτει από το εξεγερσιακό φάσμα και την ποικιλομορφία του, με πυρπολημένες εκκλησίες και εμπορεύματα, με ανατιναγμένες τράπεζες και κοινοβούλια. Κάθε ενέργεια που διαρρηγνύει το δίκτυο της κυριαρχίας αποτελεί μία επίθεση στον πολιτισμό, κάθε όμορφα βίαιη δράση ενάντια στην εξημέρωση, στα συστήματα και στους θεσμούς της κρατάει ζωντανή την αναρχία! Το ερώτημα σχετικά με τη «μεγαλύτερη ή μικρότερη σημασία» των δράσεων, ίσως αποδεικνύει απλώς την επιμονή της αλαζονικής συστηματικής ιεράρχησης στα κεφάλια μας. Τρέφουμε αυταπάτες όσο πιστεύουμε ότι εφορμούμε εναντίον της ρίζας του προβλήματος, ή είμαστε τολμηροί σαμποτέρ που μονάχα ρίχνουμε άμμο στα γρανάζια της μεγα-μηχανής;

[…] αντάρτες της απόλαυσης που βρίσκουμε τη σύνδεση της ανταρσίας και της ζωής ως απαραίτητη προϋπόθεση για να δράσουμε. Γι’ αυτό πιστεύουμε πως δεν υπάρχει μία «σωστή γραμμή» που θα πρέπει να ακολουθηθεί. […]
—Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, Ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει

2. Μπορεί η απελευθέρωση μερικών αιχμάλωτων κουνελιών σ’ ένα δάσος να θεωρηθεί αριστερισμός; Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε το ίδιο αν οι Ατομικότητες που Τείνουν προς την Αγριότητα (ITS) είχαν αναλάβει την ευθύνη των δράσεών τους ενάντια στην ελίτ των μπουρζουάδων κάποιας από τις πιο ισχυρές σχολές/εταιρείες/θεσμούς αυτών των τόπων. Γι’ αυτό, η κήρυξη πολέμου ενάντια στον πολιτισμό δεν συνιστά έναν αγώνα συγκεκριμένο, ούτε και μια «σωστή γραμμή» που πρέπει να ακολουθηθεί. Θεωρούμε τους εαυτούς μας μερικώς κοντά με τον Αυτόνομο Πυρήνα Επαναστατικού Εγκλήματος – Καταστροφική Φράξια του (Α)Πολιτισμού, όταν εκφράζουν τον αγώνα τους ενάντια σε κάθε τύπο κυριαρχίας. Ακόμα κι αν δεν καταλήγουν πάντα οι διάφορες ριζοσπαστικές δράσεις (αντιπολιτισμικές, ατομικιστικές, οικοαναρχικές) να είναι μια ΑΠΟΛΑΥΣΗ, κάποιες υπήρξαν πολύ γόνιμες γι’ αυτόν το νέο εικονοκλαστικό μηδενισμό (για παράδειγμα, μέσω της αναγνώρισης του άρρωστου τεχνολογικού-βιομηχανικού συστήματος). Από τη Χιλή ως την Ινδονησία, να καεί ο πολιτισμός και η κοινωνία που τον συντηρεί.

[…] Οι αιχμάλωτοι πολέμου δεν είναι θύματα αδικίας όπως αρέσκονται να λένε οι «φιλελεύθεροι» πάνω στη μαλακία της αυτοδικαίωσής τους. Είμαστε πρόθυμοι εχθροί του καπιταλιστικού κράτους και των οργάνων του. […]
—Τζοκ Παλφρήμαν, Απάντηση στην πρόταση της ΣΠΦ

3. Είναι ανταγωνιστικοί απέναντι στον πολιτισμό! Έτσι, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της βομβιστικής επίθεσης την 11η Νοέμβρη 2012 εναντίον του υποκαταστήματος του τραπεζικού ομίλου Afirme, που βρίσκεται σε μια εμπορική πλατεία της συνοικίας Βάγιε δον Καμίλο στη μεξικάνικη πόλη της Τολούκα. Η δράση αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο της διεθνούς βδομάδας άμεσης δράσης (8-15 Νοέμβρη) για ενθύμηση και αλληλεγγύη στους δυο αδερφούς του Πυρήνα Ζήτω ο Λουσιάνο Τορτούγα – FAI Ινδονησίας, Ητ και Μπίλλυ. ΔΥΝΑΜΗ, ΑΛΑΝΙΑ! Δεν ξεχνάμε επίσης το φυγά Κ. ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΔΑΜΑΣΤΗ Η ΦΥΓΗ ΣΟΥ! Το κάλεσμα απεύθυναν οι εξεγερμένοι της Διεθνούς Συνωμοσίας για την Εκδίκηση, Τομέας Ινδονησίας της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου, στους οποίους απαντάμε με μια διεθνιστική αναρχική αγκαλιά, ώστε να υπενθυμίσουμε ότι η αλληλεγγύη ανάμεσα σε ακρατιστές δεν είναι μόνο λόγια.

Αντιπολιτισμική Φράξια του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης,
προσκείμενη στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Λίμα, Περού: Συμβολική κίνηση αλληλεγγύης προς ομήρους του κοινωνικού πολέμου

Στον κοινωνικό πόλεμο κανένας μαχητής δεν είναι μόνος, καμία μαχήτρια δεν είναι μόνη… Κρατούμενοι και κρατούμενες σε πόλεμο

Για να αφήσουμε στην μπάντα την παθητική στάση πολλών και να τοποθετηθούμε σύμφωνα με τις ιδέες μας, νιώσαμε την ανάγκη να εκφράσουμε και να προβληματιστούμε για ό,τι νιώθουμε απέναντι σε συντρόφια μας, δρώντας μέσω της αντεξουσιαστικής προπαγάνδας που δεν αναγνωρίζει ούτε εθνικότητες ούτε σύνορα.

Έτσι, το πανό αυτό είναι μια χειρονομία δικαίωσης της αλληλεγγύης μας σε όλους τους αντάρτες που συνεχίζουν να επεκτείνουν τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία και αντεπιτίθενται πίσω από τα κάγκελα της απομόνωσης, χωρίς να τους φρενάρει το γεγονός της αιχμαλωσίας τους.

Είναι επίσης μια απόδειξη της απόρριψης της δικαιοσύνης που παρέχει η εξουσία για να μπορεί να διαιωνίζει τη μίζερη ύπαρξή της.

Αναπαράγουμε και επεκτείνουμε τις χειρονομίες αλληλεγγύης και εξεγερτικής προπαγάνδας για τους Λουσιάνο Πιτρονέγιο, Κάρλα Βερδούγο, Ιβάν Σίλβα, τους κρατουμένους της υπόθεσης σεκιούριτι, τον Μάριο Λόπες στο Μεξικό, τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και τους κατηγορουμένους του Επαναστατικού Αγώνα στην Ελλάδα, τον Μάρκο Καμένις στην Ελβετία, τον Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα στη Γερμανία, και όλους τους εξεγερμένους που μέσα από τις φυλακές του Κεφαλαίου δεν απαρνούνται τη στάση τους και δρουν βάσει των ιδεών τους.

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο
Ατομικιστική Φράξια

Λευτεριά στους/στις ομήρους του κοινωνικού πολέμου

Ενημέρωση απο την πορεία αλληλεγγύης για την Σ.Π.Φ

Την Παρασκευη 12/10 πραγματοποίηθηκε πορεια αλληλεγγύης για τα μέλη της επαναστατικής οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Η πορεία ήταν κανονικά να γίνει την προηγούμενη εβδομάδα αλλα μεταφέρθηκε λόγω της συγκεντρωσης αλληλεγγύης που υπήρχε στην Ευελπίδων την εν λόγω ημέρα.

 

Αρχικα στήθηκε μικροφωνική στα προπύλαια, κρεμάστηκε πανό και μοιράστηκαν κείμενα. Κατα τις 20.30 ξεκίνησε η πορεία η οποία κινήθηκε σε Πανεπιστημίου, Πατησίων, Σολωμού καταλήγοντας στην πλατεία Εξαρχείων. Υπήρχαν περίπου 300 άτομα ενω ο δυνατός παλμός ήταν απο τα χαρακτηριστικά της πορείας. Μοιράζονταν κείμενα και πετάγονταν τρικάκια καθόλη την διάρκεια της πορείας. Μια διμοιρία έσκασε απο την Χαλκοκονδύλη η οποία ακολούθησε την πορεια αλλα προς την Σολωμού εξαφανίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά.

…σκάσανε και 5-8 μηχανάκια με ΔΕΛΤΑδες, πίσω από την πορεία, αλλά κρατήθηκαν σε απόσταση…

 

Να θυμήσουμε οτι η πορεία καλέστηκε στα πλαίσια αλληλεγγύης ενόψει του δικαστηρίου που ξεκίνησε την Δευτερα 8/10 που εκδικάζονται οι υποθέσεις της συμπλοκής στην Πευκη, η αποστολή των δεμάτων-βομβών, οι συλλήψεις στην Βόλο και των 6 συλλήψεων στις 4 Δεκέμβρη.

 

Η πορεία είχε 300 άτομα. Λίγους αλλά λύκους. Βάζω κάποια από τα συνθήματα που φωνάχτηκαν, προσθέστε και άλλα:

Λευτεριά στους Πυρήνες της Φωτιάς

Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά

Ο Θεόφιλος Μαυρόπουλος είναι αδερφός μας, στη φυλακή αντάρτης, στο δρόμο σύντροφός μας

Αυτό είναι σωστό, ριπές από καλάσνικοφ να βάλετε μυαλό

Φασίστες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες

Από το Μεξικό ως την Ινδονησία, ζήτω η FAI-FRI κι η νέα αναρχία

Τα κράτη είναι οι μόνοι τρομοκράτες, αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες

Αγώνα διεθνή και εξεγερτικό, ενάντια σε κράτη και καπιταλισμό

Ακούστε το καλά ανθρωποφύλακες, κάτω τα χέρια απ’ τους αγωνιστές

Δένδια καριόλη, θα κάψουμε την πόλη

Λύσσα και συνείδηση, άρνηση και βία, να σπείρουμε το χάος και την αναρχία

Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

Μπάτσοι το Γκύζη, κάτι σας θυμίζει
Ένας-τρεις, Χρήστος Τσουτσουβής

Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει, μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι

Από την Αθήνα μέχρι το Λονδίνο, κι από το Σαντιάγο μέχρι το Τορίνο,
φωτιά στους νόμους, σφαίρες στους αστυνόμους, και για κάθε ναζί βενζίνα και στουπί

Εμπρός αναρχικοί, εμπρός μηδενιστές, να θάψουμε στο χώμα όλους τους κρατιστές

Αλληλεγγύη με τα συντρόφια στην Ιταλία
Αναρχία, αποσταθεροποίηση, άμεση δράση εξέγερση (στα ιταλικά)

 

Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά

η αλλελεγγύη είναι το όπλο μας, ας το χρησιμοποιησουμε

 

Ελλάδα, Αγγλία, Χιλή: Νέα κυκλοφορία των εκδόσεων «Μαύρη Διεθνής»

Χαρτογραφώντας τη Φωτιά

Αλληλογραφία με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
για τη διάχυση της Μαύρης Διεθνούς

Εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής», 176 σελ., Σεπτέμβρης 2012.

Η μπροσούρα αυτή μπορεί να ιδωθεί ως νοητή συνάντηση συντρόφων απ’ όλο τον κόσμο, να διαβαστεί ως πολύμορφη ανταπόκριση από αιχμάλωτες και διωκόμενες ατομικότητες προς το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης που ’χαν απευθύνει τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ στα τέλη του Σεπτέμβρη του 2011. Ένα χρόνο μετά, και λίγο πριν την έναρξη νέου τρομοδικείου για την υπόθεση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στις 8 Οκτώβρη, η έκδοση αυτή παύει να συνιστά μια αλληλογραφία ανάμεσα σε ομήρους του κράτους, αφού τα λόγια αυτά θα ταξιδέψουν απ’ το χαρτί έως το φιτίλι και θα υπερβούν τα τείχη των φυλακών και των δικαστηρίων, αντηχώντας ως η μόνη εφικτή κραυγή μιας βιωμένης συνωμοτικότητας και μιας διαρκούς αλληλεγγύης.

Εντός και εκτός ελλαδικής επικράτειας, το καθεστώς από πλευράς του θα εκδώσει το γράμμα του Νόμου, με τις κενές ευφραδείς και πολυσέλιδες διώξεις του, που μεταξύ άλλων μεθοδεύουν την κατάπνιξη του ζωντανού νέου αντάρτικου πόλης και όσων το υπερασπίζονται με τη ζωή τους. Γιατί το κράτος/Κεφάλαιο θέλει διακαώς να σβήσει την εμπρηστική άμεση δράση απ’ το χάρτη αξιών των ανατρεπτικών κύκλων. Θέλει να εμφανίσει την άμεση δράση ως κενή επιλογή που επιφέρει την ομηρία μα κανένα αποτέλεσμα. Κι όμως, η άμεση δράση είναι η απόφαση των ατόμων να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να παλέψουν για τη λευτεριά.

Η εκδοτική αυτή σύμπραξη για τη «Μαύρη Διεθνή» τείνει να διαχυθεί σ’ ένα διεθνές δίκτυο αναρχικών και ριζοσπαστικών ατομικοτήτων, δηλαδή στην πραγματική Μαύρη Διεθνή. Το εγχείρημα στηρίζουν τόσο τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ και ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος, όσο και συντρόφισσες και σύντροφοι που πραγματώνουν την αλληλεγγύη προσπαθώντας να κατακτήσουν κάθε φορά όλο και περισσότερα μέσα και σημαντικότερες δυνάμεις. Αρκετά αναρχικά κι ελευθεριακά ιστολόγια και εκδοτικά εγχειρήματα διαχέουν το λόγο των αναρχικών της πράξης και των ανθρώπων σε αγώνα, σπάζοντας κάθε έννοια συνόρου. Οι πολύγλωσσες δημοσιεύσεις προκηρύξεων ομάδων άμεσης δράσης, αναλυτικών κειμένων, γραμμάτων φυλακισμένων αγωνιστών διαδίδουν αντιλήψεις, πράξεις και εμπειρίες του διεθνούς πολέμου ενάντια στο σύστημα, μεταφέρουν το μήνυμα ότι μπορούμε να γκρεμίσουμε το υπάρχον. Υπ’ αυτό το σκεπτικό, η μπροσούρα «Χαρτογραφώντας τη Φωτιά» κυκλοφορεί ταυτόχρονα σε ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά, σε Ελλάδα, Αγγλία, Χιλή και παραπέρα.

Μόλις ξεφυλλίσει κανείς το έντυπο, ευθύς αμέσως συνειδητοποιεί πως δε μοιράζονται όλα τα συντρόφια κάτι θέσφατα κοινό. Όλοι και όλες μιλάνε για τη λευτεριά, με όρους όμως που άλλοτε συγκρούονται κι άλλοτε συγκλίνουν μεταξύ τους: οι αναφορές κυμαίνονται απ’ τον ταξικό πόλεμο και τη δύναμη του προλεταριάτου μέχρι το μηδενισμό, τον αντικοινωνισμό κ.ά. Κι όλες οι φωνές αυτές δεν κοπιάζουν να μπουν απλά σε «διάλογο» μεταξύ τους, αλλά μάχονται υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες για ένα αυτόνομο δίκτυο επικοινωνίας μεταξύ φυλακισμένων και διωκόμενων, που μπορεί να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για τη διαρκή ροή ενημέρωσης σχετικά με ιδιαιτερότητες αγώνων και δράσεων, γεγονότα και συνθήκες κράτησης σε κάθε κολαστήριο, επικείμενες δίκες κ.λπ., συμβάλλοντας στην κατάργηση των φυλακών και στο σχεδιασμό της αντεπίθεσης των συντρόφων που βρίσκονται εκτός των τειχών και αναλαμβάνουν τις μάχες τού τώρα.

Ας μην περιοριστεί λοιπόν η Μαύρη Διεθνής στα ράφια και στις βιβλιοθήκες. Ας αναζητήσει το αυθεντικό της νόημα έξω στο δρόμο, εκεί που γίνεται πράξη η αναρχική ανταρσία.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εισαγωγικά κείμενα
Πώς δημιουργήθηκε το σκεπτικό των εκδόσεων «Μαύρη Διεθνής»
Λίγα λόγια για την έκδοση από τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ
Διεθνές κάλεσμα της ΣΠΦ/Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας προς τους φυλακισμένους αναρχικούς

Μέρος Πρώτο
Διεθνής αλληλεγγύη από φυλακισμένους συντρόφους, εξεγερσιακές ομάδες, εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και αυτοοργανωμένα εκδοτικά εγχειρήματα

Μέρος Δεύτερο
Κείμενα αλληλεγγύης στη ΣΠΦ μετά την απόπειρα απόδρασης που πραγματοποίησαν κάποια από τα μέλη της και ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος στις 12 Δεκέμβρη 2011

Μέρος Τρίτο
Παρουσίαση αυτοοργανωμένων διεθνών διαδικτυακών και εκδοτικών εγχειρημάτων αντιπληροφόρησης

Μέρος Τέταρτο
Γράμματα των συντρόφων Eat και Billy, Luciano Pitronello, Mario López, Felicity Ryder, όπου αφιερώνεται η έκδοση
_

Υπενθυμίζουμε πως το e-mail επικοινωνίας με τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ άλλαξε: sinomosiapf@riseup.net
Για επικοινωνία με τη συνέλευση αλληλεγγύης: sal.spf@gmail.com

Διαβάστε επίσης:
«Για άλλη μια φορά στο στρατοδικείο του Κορυδαλλού…
για πάντα δίπλα στους συντρόφους μας»

Ιταλία, αντιτρομοκρατική ( κατασταλτική ) «επιχείρηση ευτολμία»: Συλλήψεις και επιδρομές σε σπίτια αναρχικών

Στις 4 τα ξημερώματα της 13ης Ιούνη 2012 οι καραμπινιέροι της Ομάδας Ειδικών Επιχειρήσεων [Raggruppamento Operativo Speciale, ROS] έκαναν επιδρομές σε περίπου 40 σπίτια, εκτελώντας την επονομαζόμενη κατασταλτική επιχείρηση «ευτολμία» [operazione ardire] εναντίον ατόμων του αναρχικού κινήματος, η οποία διατάχτηκε από τη Μανουέλα Κομόντι [Manuela Comodi], εισαγγελέα της Περούτζια. Σύμφωνα με τα καθεστωτικά μέσα, βγήκαν συνολικά 10 εντάλματα συλλήψεων –οκτώ εκδόθηκαν εντός Ιταλίας, ένα στάλθηκε στη Γερμανία και ένα στάλθηκε στην Ελβετία– και 24 ύποπτοι τέθηκαν υπό εισαγγελική έρευνα. Ο ιταλικός αστικός Τύπος δεν παρέλειψε να συνδέσει τους συλληφθέντες με «την αναρχοεξεγερτική FAI/FRI».

Τα οκτώ συντρόφια, που συνελήφθησαν σε Πίζα, Ρώμη, Περούτζια, Γένοβα, Τέρνι κι έχουν προφυλακιστεί, είναι οι Στέφανο Γκαμπριέλε Φόσκο, Ελίζα Ντι Μπερνάρντο, Αλεσσάντρο Σεττέπανι, Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι, Κάτια Ντι Στέφανο, Τζουζέππε Λο Τούρκο, Πάολα Φραντσέσκα Ιότζι και Τζιούλια Μαρτσιάλε [Stefano Gabriele Fosco, Elisa Di Bernardo, Alessandro Settepani, Sergio Maria Stefani, Katia Di Stefano, Giuseppe Lo Turco, Paola Francesca Iozzi, Giulia Marziale].

Ως προς τη Γερμανία και την Ελβετία, τα προληπτικά μέτρα φυλάκισης διατάχτηκαν εις βάρος δύο αναρχικών που έχουν ήδη απαχθεί από το κράτος εδώ και χρόνια, δηλαδή εναντίον του Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα [Gabriel Pombo Da Silva] και του Μάρκο Καμένις [Marco Camenisch].

Ανάμεσα στα ονόματα των υπό έρευνα υπόπτων συγκαταλέγονται ορισμένα φυλακισμένα συντρόφια που διώκονται για την υπόθεση της ΣΠΦ στην Ελλάδα.

Το δίκτυο αντιπληροφόρησης Informa-Azione προσπαθεί να δημοσιεύσει τις διευθύνσεις των ιταλικών φυλακών όπου έχουν οδηγηθεί οι οκτώ, καλώντας όποιον κι όποια έχει σχετικές πληροφορίες να επικοινωνήσει μαζί τους.

Επιπλέον, σύμφωνα με το ανεξάρτητο Radio Azione, ενδέχεται να έχουν γίνει κατ’ οίκον έρευνες κι εναντίον τριών συντρόφων στη Νάπολη.

Ανάμεσα στα σπίτια στα οποία μπούκαραν οι μπάτσοι –σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, σε αναζήτηση εκρηκτικών υλών, καθώς και ηλεκτρονικών αρχείων και γραπτών ντοκουμέντων– ήταν και η κατοικία ενός μέλους της διαχείρισης του Informa-Azione· πέρα από άλλα κατασχεθέντα αντικείμενα, η αστυνομία άρπαξε τους υπολογιστές που χρησιμοποιούσε για την ανανέωση της ιστοσελίδας. Επίσης, έγιναν επιδρομές στα σπίτια όπου διέμεναν τα συντρόφια του Culmine (που έχουν τώρα συλληφθεί) και του ParoleArmate (ένα μέλος τους έχει συλληφθεί, το άλλο μέλος τους έχει τεθεί υπό εισαγγελική έρευνα).

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟΜΟ, ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ PAROLE ARMATE

Το χάος είναι προ των πυλών… (σχετικά με την επιχείρηση «ardire»)

Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται.

Στο πλαίσιο μιας μεγα-επιχείρησης (της «επιχείρησης ευτολμίας»… μα τι σκατά όνομα είν’ αυτό;) εναντίον αναρχικών και εμπρηστών της κοινωνικής ειρήνης, στις 4 τη νύχτα της 12ης προς 13η Ιούνη εισέβαλαν στο σπίτι μου δυνάμεις της ROS από την Περούτζια και την Μπολόνια, με τη συνδρομή μερικών τοπικών καραμπινιέρων (σε αντίθεση με την τελευταία επιδρομή τους, αυτήν τη φορά δε βρήκανε τίποτα). Έψαχναν για τα ίδια πράγματα που γύρευαν την άλλη φορά: κομπιούτερ, εκρηκτικές ύλες, κ.λπ.

Ωστόσο, μου επιφύλασσαν μια χαριτωμένη έκπληξη: οι ένστολοι κύριοι, υπό τις εντολές της ως περιβόητης καλόγριας Μ. Κομόντι, με ενημέρωσαν ότι τελώ πλέον υπό έρευνα βάσει του συνήθους άρθρου 270bis του ιταλικού ποινικού κώδικα.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι, παρ’ ότι το κράτος προς το παρόν μού διόρισε συνήγορο, σκοπεύω να αρνηθώ κάθε νομική υπεράσπιση επειδή δεν αναγνωρίζω καμία εξουσία, είτε δικονομική είτε άλλη.

Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα κλασικό πογκρόμ σε μεγαλειώδες στυλ που, μεταξύ άλλων, έθεσε μια ντουζίνα αναρχικών σε προφυλάκιση και περισσότερα από είκοσι άτομα υπό εισαγγελική έρευνα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων συντρόφων της ΣΠΦ· όμως είναι πολύ νωρίς για να έχει κανείς μια σφαιρική εικόνα της κατάστασης.

Τι να πει κανείς; Περιττεύει να τονιστεί πως, όσα χρόνια φυλακής κι αν μας ρίξουν για να μας θάψουν, η φωτιά που κουβαλάμε μέσα μας είναι ασυγκράτητη πια.

Επεκτείνεται, αγριεμένη, και συναντά τις φλόγες των στενών μας συντρόφων παντού, αυτών που σ’ έναν κόσμο σαν κι αυτόν αποδέχονται μία και μοναδική στάση: αυτήν της επίθεσης.

Αυτά τα υπέροχα συντρόφια, που το μίσος τους καίει σαν το φέγγος χιλίων ήλιων στον ουρανό, είναι τα φιλικά πρόσωπα και τ’ αδέλφια με τα οποία μοιραζόμαστε οργή και οδύνη, δάκρυα και χαμόγελα, αμφιβολίες και πάθη που ζυγίζουν σαν πελώριοι βράχοι και σφυρίζουν σαν μολύβι· είναι τ’ άτομα εκείνα που απειλούν την κοινωνία, τους νόμους και τους συνηγόρους της με την ίδια τους την ύπαρξη· είναι εκείνοι οι αδάμαστοι εξεγερμένοι που φωτίζουν τις νύχτες και βάφουν τις πόλεις με χρώματα καταστροφής και ανταρσίας.

Ακόμα και πίσω απ’ τα κάγκελα των φυλακών ή μες στα δικαστήρια, τα βλέμματά τους, τα λόγια τους κι οι σκέψεις τους είναι επικίνδυνα όπλα και γίνονται ακονισμένες λίμες για την απόδραση, παρόλο που δικαστές και εισαγγελείς επιχειρούν να καταπνίξουν κάθε αχτίδα ατομικής δύναμης εντός τους.

Μα αυτά τ’ ανθρώπινα απόβλητα δεν μπορούν ν’ αναχαιτίσουν την εικονοκλαστική μανία, που εξαπλώνεται σαν ιός.

Είμαστε η μόλυνση… και δεν υπάρχει θεραπεία. Μήτε για τους «αφέντες» μήτε για τους «υποτακτικούς».

Το χάος είναι προ των πυλών…

Μια γιγάντια, πυρακτωμένη, συνένοχη αγκαλιά της φωτιάς σ’ εσάς, συντρόφια.

ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ο ΒΡΥΧΗΘΜΟΣ ΤΩΝ ΜΠΑΡΟΥΤΙΩΝ ΑΣ ΣΚΙΣΕΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Τόμο, 13 Ιούνη 2012, dal mio Nulla
… από το δικό μου Τίποτα.

πηγές: informa-azione, parolearmate, feartosleep

ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΩΚΟΜΕΝΑ
ΚΑΙ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ