Συνεισφορά των εννέα φυλακισμένων μελών της Ε.Ο. ΣΠΦ και του αναρχικού κρατουμένου Θεόφιλου Μαυρόπουλου σε διεθνή αναρχική συνάντηση που καλέστηκε υπό εξεγερτική προοπτική (Ζυρίχη, 10-13 Νοέμβρη 2012)
«Μη λες πως είμαστε λίγοι.. Πες μονάχα ότι είμαστε αποφασισμένοι..»
Το ζήτημα δεν είναι αν ζούμε περισσότερο ή λιγότερο φτωχά, αλλά το ότι ζούμε με έναν τρόπο που δε μας περιέχει. Δε θέλουμε να επαναλάβουμε πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί.
Έχουμε εξορίσει απ’ το μυαλό μας την ιδέα μιας κεντρικής εξουσίας, και δεν πιστεύουμε στους μύθους του φαντάσματος του προλεταριάτου. Δεν έχουμε απέναντί μας ένα απομονωμένο κράτος που απ’ τα ανάκτορα της εξουσίας του δίνει εντολές, ούτε μια κοινωνία που περιμένει να αφυπνιστεί για να εξεγερθεί. Σήμερα η κοινωνία είναι ένα διάχυτο κοινωνικό εργοστάσιο παραγωγής συμπεριφορών, αξιών, ηθικής, συνηθειών.
Λειτουργεί σαν μια κοινωνική μηχανή θανάτου που κατασπαράζει χρόνο, χώρο συναισθήματα και συνειδήσεις. Το κέντρο του κράτους και η καρδιά του συστήματος βρίσκονται διασκορπισμένα σε εκατομμύρια μικρές και μεγάλες αναπαραστάσεις εξουσίας μέσα στην καθημερινότητά μας. Βρίσκονται στη γλώσσα που μιλάμε, στις εικόνες των διαφημίσεων, στην αρχιτεκτονική των πόλεων, στην εικονική πραγματικότητα της τεχνολογίας, στον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, στα όπλα των μπάτσων, στα εθνικά σύμβολα των φασιστών, στις κλειδαριές της ιδιοκτησίας, στα πρότυπα που ερωτευόμαστε, στους τοίχους των φυλακών.
Δεν υπάρχουν αθώοι. Όλοι μας είμαστε μέρος της κοινωνικής μηχανής της εξουσίας. Το ερώτημα είναι αν είμαστε το λάδι ή η άμμος στα γρανάζια της. Γι’ αυτό απορρίπτουμε την ιδέα της φαινομενικής αθωότητας της κοινωνίας. Η σιωπή ποτέ δεν είναι αθώα. Μισούμε τόσο το χέρι που κρατάει το μαστίγιο, όσο και την πλάτη που παθητικά το υπομένει.
Σήμερα η κοινωνική μηχανή μετασχηματίζεται. Η οικονομική κρίση που εξαπλώνεται πάνω από τις προνομιούχες δυτικές κοινωνίες δημιουργεί την ανάγκη για μετασχηματισμό της διαχείρισης της εξουσίας. Ένα νέο στρατιωτικό-αστυνομικό κράτος σε συνδυασμό με τη δικτατορία της τεχνολογίας, θωρακίζει πλέον την εξουσία. Νέα αστυνομικά σώματα ασφαλείας, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, επανεμφάνιση του στρατού στους δρόμους, εξέλιξη των συστημάτων ασφαλείας, τράπεζες DNA, πειράματα γενετικού ελέγχου ναρκοθετούν όλο και περισσότερες επικράτειες της ζωής μας.
Παράλληλα η κοινωνική μάζα περνάει από την εποχή της καταναλωτικής φρενίτιδας στην περίοδο της αποκαθήλωσης των οικονομικών υποσχέσεων και της παρατεταμένης αγωνίας.
Στις μέρες μας αυτή η αγωνία κατεβαίνει στο δρόμο, διαδηλώνει, αγανακτεί, φωνάζει, διαμαρτύρεται. Είναι ένα ετερογενές πλήθος που παλινδρομεί μέσα στις αντιφάσεις του. Ένα μωσαϊκό κόσμου που το συνθέτουν φωνακλάδες, δημοκράτες, ρεφορμιστές, αριστεροί, ανένταχτοι, αγανακτισμένοι πολίτες, μαθητές, φοιτητές, συνδικαλιστές, χούλιγκαν, εθνικιστές, αναρχικοί κ.ο.κ.
Γι’ αυτό, όσοι βλέπουν σε αυτά τα νέα κινήματα ενάντια στην οικονομική κρίση μια προοπτική απελευθέρωσης και αναρχικής συνειδητοποίησης σύντομα θα απογοητευτούν.
Ένα μεγάλο μέρος αυτού του «κινήματος» νοσταλγεί την εποχή της καταναλωτικής αφθονίας, και δεν επιθυμεί καμιά εξέγερση ενάντια στην εξουσία. Αρκετοί απ’ τους αγανακτισμένους κοιμήθηκαν με γεμάτα τα πορτοφόλια τους και τώρα ξύπνησαν με χρεοκοπημένες ψευδαισθήσεις. Γι’ αυτό κατέβηκαν στους δρόμους διεκδικώντας πίσω τις καταναλωτικές φαντασιώσεις τους. Σχεδόν κανείς δεν ασκεί κριτική στον προηγούμενο τρόπο ζωής του, επιθυμώντας μια ελευθεριακή εκτροπή της.
Αντίθετα, επιθυμούν να διατηρηθεί η προηγούμενη τάξη πραγμάτων. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, μερικοί μπροστά στο φόβο της οικονομικής αγωνίας καταφεύγουν στη δειλία του ρατσισμού και της φασιστικής προπαγάνδας.
Απ’ την άλλη, οι επαγγελματίες της «επαναστατικής» ρητορείας, οι ρεφορμιστές της αριστεράς και οι συνδικαλιστές τους εξαντλούν τη διάχυτη κοινωνική οργή σε πορείες-λιτανείες περιφέροντας το πτώμα του συμβιβασμού.
Όσο για ένα μεγάλο κομμάτι των κοινωνιστών αναρχικών της Ελλάδας, αυτοί φαντασιώνονται γραφικές μυθοπλασίες που μιλούν για την κοινωνική αφύπνιση και για τη μαγική ώρα του ερχομού των αντικειμενικών συνθηκών. Όποιος όμως κοιμάται με ελπίδες, ξυπνάει με εφιάλτες.
Για εμάς, που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αναρχικοί της πράξης, εξεγερσιακοί, μηδενιστές και αντικοινωνιστές, η εξέγερση είναι έξω και μακριά από οικονομικά αιτήματα και αντικειμενικές συνθήκες. Καταργούμε ανάμεσά μας την οικονομία ως κοινωνική σχέση και ορίζουμε τις υποκειμενικές μας συνθήκες ως αφετηρία εξέγερσης. Για να πούμε την αλήθεια, δε μας ενδιαφέρουν οι οικονομικοί όροι και θεωρίες, ούτε και μοιραζόμαστε την αγωνία των αριθμών, των στατιστικών και του οικονομικού ελλείμματος με την κοινωνία. Ξέρουμε μόνο πως ασφυκτιούμε μέσα στο σύγχρονο κόσμο της αιχμαλωσίας, είτε αυτός νοσεί απ’ την οικονομική κρίση είτε όχι.
Παρ’ όλα αυτά, χαιρόμαστε με την οικονομική κρίση. Η κρίση μάς ευνοεί και δημιουργεί κενά στο έδαφος της κυριαρχίας για να προωθήσουμε τις επιθέσεις μας. Εγκαταλείπουμε τη γλώσσα της κυριαρχίας, όπως και τη ρητορική του επαναστατικού αντίδοτου στην οικονομική κρίση. Μέσα από τις επιθέσεις μας θέλουμε να βαθύνουμε την οικονομική κρίση και να προκαλέσουμε το χάος στις δυτικές μητροπόλεις.
Όπως ήδη αναφέραμε, μέσα στα κινήματα των αγανακτισμένων και στους ενδιάμεσους αγώνες κατοικεί μια πολυσύνθετη και αντιθετική κοινότητα ανθρώπων, από αντιφασίστες χούλιγκαν μέχρι συντηρητικούς πατριώτες. Αυτή είναι η δική μας ευκαιρία να συνδέσουμε την αναρχία με τα πιο ατίθασα στοιχεία που ανυπομονούν μέσα στη βραδυπορία των ενδιάμεσων αγώνων. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να κινηθούμε διατηρώντας ξεκάθαρα τα αυτόνομα πολιτικά χαρακτηριστικά μας και όχι να τα καμουφλάρουμε για να αποκτήσουμε κοινωνικές συμπάθειες. Επιθυμούμε να προκαλέσουμε την πόλωση και όχι να χαθούμε στη μετριότητα της κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Έτσι, δημιουργούμε μια πρόταση παρέμβασης μέσα στους ενδιάμεσους κοινωνικούς αγώνες. Μικρές ευέλικτες ομάδες αναρχικών της πράξης μπορούν να διεισδύσουν μέσα σε αυτές τις μεγάλες πορείες-κηδείες και να προκαλέσουν τη σύγκρουση σε επιλεγμένους στόχους της εξουσίας, είτε χτυπώντας με τη μέθοδο του hit ’n’ run (χτυπάω και φεύγω) είτε –αν ευνοούν οι συνθήκες– στήνοντας οδοφράγματα και κάνοντας επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις. Αυτές οι στιγμές σύγκρουσης μπορούν να αποτελέσουν ένα πρώτο σημείο συνάντησης με τα πιο «ακραία» και ατίθασα στοιχεία που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις. Εκεί αποκτιέται το πρώτο βίωμα της επίθεσης, της άμεσης δράσης, της αλληλεγγύης. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, αυτό το βίωμα συνήθως εγκαταλείπεται στην τυχαιότητα της επόμενης συνάντησης στην επόμενη πορεία. Κουραστήκαμε όμως να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα. Δε θέλουμε να περιμένουμε την επόμενη διαδήλωση για να επιτεθούμε. Γι’ αυτό, παράλληλα προτείνουμε τη δημιουργία και τη στήριξη άτυπων ομάδων αναρχικής άμεσης δράσης· έτσι, το βίωμα της σύγκρουσης ενάντια στο υπάρχον δεν εξαντλείται στις στιγμές μιας πορείας ή ενός ενδιάμεσου αγώνα. Απεναντίας, οργανώνεται, συντονίζεται και διαχέεται σε όλες τις εκφράσεις της ζωής μας, μονιμοποιώντας τις ταραχές στην καθημερινότητά μας. Αυτό που θέλουμε είναι να μετατρέψουμε την καθημερινότητά μας σε μια διαρκή μάχη ενάντια στην εξουσία και στον πολιτισμό της.
Για να συμβεί αυτό, καταργούμε την τυχαιότητα και τους αυτοματισμούς. Δεν περιμένουμε ούτε επετειακές ημερομηνίες ούτε τη βραδυπορία της μάζας των μεγάλων συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων.
Αντίθετα, οι άτυπες αναρχικές ομάδες δράσης διασκορπίζονται καθημερινά μέσα στον κοινωνικό ιστό, επιζητώντας να προκαλέσουνε σαμποτάζ που θα βραχυκυκλώσουν την κοινωνική μηχανή. Οι μικρές αναρχικές αντάρτικες ομάδες μπορούν να κινηθούν εύκολα μέσα στο διάφωτο κάτεργο της μητρόπολης και να χτυπήσουν τις αποικίες της αυτοκρατορίας. Στο νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης που προωθούμε διευρύνουμε τις επιλογές των στόχων που χτυπάμε, όπως ακριβώς διευρύνει και η εξουσία τις μορφές της. Δίπλα στους κλασικούς στόχους, π.χ. αστυνομικά τμήματα, κομματικά γραφεία, ανιχνεύουμε και νέους εχθρούς, όπως διαφημιστικές εταιρείες, στατιστικές υπηρεσίες, βιομηχανίες φαρμάκων, εταιρείες πληροφορικής, σύμβολα του θεάματος, επιστήμονες γενετικών πειραμάτων, εργαστήρια DNA, σχολές στελεχών επιχειρήσεων, δημοσιογραφίας, μάρκετινγκ κ.λπ.
Επίσης, μια άτυπη ομάδα αναρχικών αντάρτικων πόλης μπορεί να προκαλέσει βραχυκυκλώματα της ομαλής κυκλοφορίας της ροής εμπορευμάτων μέσα στη μητρόπολη. Απ’ το μπλοκάρισμα δρόμων μεγάλης κυκλοφορίας με την τοποθέτηση λάστιχων και την πυρπόλησή τους μέχρι την επίθεση και καταστροφή μέσων μαζικής συγκοινωνίας (λεωφορεία, τραμ, τρένα). Έτσι, ενώ φαινομενικά δε χτυπάμε στόχους της «πλουτοκρατίας» καθώς οι δρόμοι και τα μέσα μαζικής μεταφοράς χρησιμοποιούνται από όλους, παρ’ όλα αυτά σαμποτάρουμε την εξουσία.
Γιατί έτσι, νεκρώνοντας ζώνες της μητρόπολης, απελευθερώνουμε χρόνο. Χρόνο για να σκεφτούμε, να αισθανθούμε, να αναρωτηθούμε.
Άλλωστε, αναρχική εξέγερση είναι να θέτεις τα ερωτήματα· εξουσία είναι να θεωρείς ότι έχεις όλες τις απαντήσεις.
Εδώ θέλουμε να τονίσουμε κάτι. Όταν μιλάμε και σκεφτόμαστε ως κομμάτι της διαρκούς εξέγερσης γνωρίζουμε πως υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να πράξουμε αναρχικά. Συχνά γράφουμε πως θέλουμε τα μέσα που χρησιμοποιούμε να είναι οικειοποιήσιμα απ’ τον καθέναν.
Σε αυτήν τη φράση όμως θέλουμε να αποφύγουμε μια σύγχυση που ίσως περιτριγυρίσει τη σκέψη μας. Κάποιοι σύντροφοι με τον όρο «οικειοποιήσιμα μέσα» θέτουν αυθαίρετα έναν πήχη που μετράει τη βία μας, οριοθετώντας έτσι τα μέσα της σύγκρουσης που μετράει τη βία μας, περιορίζοντας τα ίδια τα μέσα της σύγκρουσης και απομονώνοντας ενέργειες όπως μια τοποθέτηση ενός ισχυρού εκρηκτικού μηχανισμού ή μιας πολιτικής εκτέλεσης ενός αξιωματικού της εξουσίας. Συνήθως ο συλλογισμός αυτός θεωρεί πως τέτοιες ενέργειες και η χρήση των αντίστοιχων μέσων (εκρηκτικά, ωρολογιακοί μηχανισμοί, όπλα) προϋποθέτουν μια εξειδίκευση. Εμείς, αντίθετα, πιστεύουμε πως ιδιαίτερα σήμερα το κάθε άτομο που θέλει να πάρει τη ζωή στα χέρια του μπορεί να ανακαλύψει τους τρόπους, να μάθει και να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο άμεσης αναρχικής δράσης, από μια πέτρα έως ένα καλάσνικοφ. Δε θέλουμε να βάλουμε όρια στην επίθεσή μας. Για να μη μένουμε όμως μόνο στα λόγια, προτείνουμε στις άτυπες ομάδες άμεσης δράσης να συνεισφέρουν στη μεταδοτικότητα των εμπειριών τους, εκδίδοντας και κυκλοφορώντας μέσω διαδικτύου εγχειρίδια κατασκευής εμπρηστικών και εκρηκτικών μηχανισμών, χρήσης ωρολογιακών κατασκευών, λειτουργίας όπλων κ.ά.
Αυτή η πρόταση άλλωστε έχει ήδη γραφτεί αναλυτικά σε άλλο κείμενό μας που κυκλοφορεί στην τελευταία έκδοση των συντρόφων του 325, στο πλαίσιο του διαλόγου που θέλουμε να ανοίξουμε ανάμεσα στους αναρχικούς της πράξης και στους πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI).
Γι’ αυτό, πιστεύουμε πως αυτό που χρειάζεται είναι η θέληση για αναρχική εξέγερση να γίνει οικειοποιήσιμη, και τα μέσα δεν είναι τίποτα άλλο από αντικείμενα που αρκούν τα χέρια μας και οι επιθυμίες μας για να τα ανακαλύψουν. Έτσι αποφεύγουμε τους διαχωρισμούς της χαμηλής ή υψηλής έντασης βίας και καταστρέφουμε την αναπαραγωγή του μύθου της εξειδίκευσης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πολύμορφης αναρχικής δράσης είναι το πείραμα της FAI/IRF, που αναλαμβάνει την ευθύνη τόσο για την τοποθέτηση πανό αλληλεγγύης και το μπλοκάρισμα εισόδων εμπορικών καταστημάτων με κόλλα στο Περού και στη Βολιβία, όσο και τον πυροβολισμό μεγαλοστελέχους εταιρείας πυρηνικής ενέργειας στην Ιταλία και την εκτέλεση τριών δημοτόμπατσων στο Μεξικό. Άλλωστε, κάπως έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς, ως Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, χωρίς ποτέ να παγιδευτούμε στην αλαζονεία των μέσων και στην άτυπη ιεραρχία τους.
Συνεχίζοντας το συλλογισμό μας για τους τρόπους επίθεσης ενάντια στο υπάρχον, θεωρούμε πως καμία επίθεση δε μιλάει από μόνη της. Σήμερα τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ακόμα και οι επιθέσεις ενάντια σε τράπεζες, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, οι οδομαχίες με τους μπάτσους σε μια διαδήλωση μπορούν να πλαστογραφηθούν και να εμφανιστούν ως κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν είναι μόνο η εξουσία που μέσω του θεάματος και των δημοσιογράφων θα διαστρεβλώσει αυτές τις όμορφες στιγμές πολέμου. Είναι και οι μύθοι του αυτονόητου που κατοικούν από τη δική μας την πλευρά. Ο μύθος της οργισμένης κοινωνίας που υποτίθεται ότι μας συμπαθεί και στηρίζει τις πρακτικές μας, ο μύθος της μαζικής βίας, ο μύθος του «δίκιου»…
Όμως, εμείς δε θέλουμε τη «συμπάθεια» ενός πλήθους χειροκροτητών, ούτε περιμένουμε τις μάζες για να πράξουμε, ούτε έχουμε αιτήματα για να έχουμε δίκιο ή άδικο. Είμαστε αυτό που είμαστε και αναζητούμε συνεργούς και συντρόφους. Τίποτα λιγότερο. Είμαστε αναρχικοί αρνητές της τάξης και θέλουμε να αυτοπροσδιορίζουμε τις πράξεις μας, γιατί αυτές είναι οι προσκλήσεις μας για όποιον θέλει να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Γιατί οι πράξεις μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Θεωρούμε λοιπόν πως οι άτυπες αναρχικές ομάδες άμεσης δράσης δεν πρέπει να αφήνουν τη σιωπή να ακρωτηριάζει τις πράξεις τους εγκαταλείποντάς τες στη δικτατορία του εκάστοτε αυτονόητου, αλλά είναι σημαντικό να αναλαμβάνουν την ευθύνη για αυτές μέσω προκηρύξεων.
Άλλωστε, εάν εγκαταλείψουμε μια ενέργεια στο έλεος της ανωνυμίας, είναι σαν να της στερούμε την ίδια της την ψυχή, το νόημα που αυτή κουβαλάει. Η επικοινωνία, που τόσο έχει διαβρωθεί και χάσει την ουσία της κάτω από την επήρεια του σύγχρονου πολιτισμού, επανανοηματοδοτείται και απελευθερώνεται εκ νέου μέσα από το λόγο των συντρόφων που πραγματοποιούν την εκάστοτε επίθεση. Έτσι και η ίδια η πράξη παύει να αποτελεί αυτοσκοπό, δεν είναι μόνο ένα δημοσίευμα σε μια εφημερίδα ή απλώς ένα χτύπημα στον εχθρό, αλλά κάτι περισσότερο, ένα κομμάτι μιας ξεχωριστής ιστορίας, μιας ξεχωριστής παρακαταθήκης που γράφεται στο εδώ, στο σήμερα από ανθρώπους που μοιράζονται μια κοινή επιθυμία, αυτήν της διαρκούς σύγκρουσης και της καταστροφής του υπάρχοντος. Μια παρακαταθήκη με διάρκεια το χρόνο και ανοιχτή στην κριτική και στην εξέλιξη. Με τον τρόπο αυτό θεωρούμε ότι κατακτάμε, πέρα από τη διάπραξη εχθροπραξιών, και μια συνεχή εξεγερτική προοπτική που αγκαλιάζει ένα διεθνή γαλαξία άτυπων ομάδων άμεσης δράσης και θέτει τις βάσεις για ένα διάλογο που με τη σειρά του είναι καθοριστικός για την ανάπτυξη σχέσεων και συντροφικότητας.
Κάθε προκήρυξη, κάθε ανάληψη ευθύνης είναι μια ανοιχτή πρόσκληση, είναι ένα μικρό μέρος μιας μεγάλης κουβέντας, είναι ένας τρόπος να θέτεις ερωτήσεις κι όχι να δίνεις απαντήσεις, είναι ένας τρόπος να αυτοπροσδιορίζεσαι ενάντια σε κάθε επίσημη αλήθεια, είναι μια μέθοδος να επικοινωνείς με συντρόφους που δε συνάντησες ή δε γνώρισες ποτέ σου, είναι η εξωτερίκευση του πολέμου που έχουμε μέσα μας με την εξουσία.
Άλλωστε, κάθε προκήρυξη είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας μιας ομάδας συντρόφων που κάθισαν, συζήτησαν, σχεδίασαν, οργανώθηκαν, επιτέθηκαν στο στόχο τους και έπειτα ξανασυζήτησαν, μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους, έκαναν τον απολογισμό τους, συχνά και την αυτοκριτική τους, και επέλεξαν να επικοινωνήσουν το βίωμα και τη συνείδηση της επίθεσής τους. Για εμάς, κάθε πυρήνας ή κάθε άτυπη ομάδα αποτελεί ένα ζωντανό πείραμα των ανθρώπινων σχέσεων σε μια απελευθερωτική προοπτική. Ιδιαίτερα οι πυρήνες που έχουν διάρκεια στο χρόνο είναι εργαστήρια ανατροπής που ανακαλύπτουν το κέντρο των ανθρώπινων σχέσεων. Είναι σίγουρο πως οι σχέσεις των συντρόφων μέσα σε άτυπες ομάδες δοκιμάζονται, εξελίσσονται, φθείρονται, αναδημιουργούνται, και το κάθε άτομο ανακαλύπτει όλο και περισσότερο τον εαυτό του. Ένας πυρήνας ή μια άτυπη αναρχική ομοσπονδία δεν τρέχει πίσω από τα γεγονότα· αντίθετα, τα προκαλεί. Η συγκρότηση άτυπων ομάδων ξεπερνάει την τυχαιότητα των ιστορικών συνθηκών και δεν εγκαταλείπει την επιθυμία για επίθεση σε ένα συγκυριακό αυθορμητισμό. Απεναντίας, κηρύσσει το δικό της πόλεμο ενάντια στο υπάρχον στο εδώ και τώρα, δίχως καμία αναβολή.
Αυτές οι ομάδες και οι πυρήνες είναι ο τρόπος να αποχαιρετήσουμε την αδράνεια των μαζών. Τις βαφτίζουμε με ονόματα που τους δίνουμε εμείς. Το όνομα κάθε ομάδας όπου συμμετέχουμε είναι η ψυχή μας. Είναι ο δικός μας τρόπος να αυτοπροσδιοριζόμαστε απορρίπτοντας όλες τις κοινωνικές ταυτότητες. Δεν είμαστε ούτε προλετάριοι, ούτε καταπιεσμένοι, ούτε εργάτες. Δε θέλουμε να χαθούμε στην ανωνυμία της μαζικής ενότητας που καταργεί τη μοναδικότητά μας. Είμαστε το όνομα που διαλέξαμε εμείς για τον εαυτό μας. Γι’ αυτό λέμε πως η ονομασία ενός πυρήνα δε λειτουργεί ως μια διαφημιστική ταμπέλα. Αντίθετα, είναι η πρόσκληση προς τον καθέναν να οργανωθεί και να πράξει, δημιουργώντας τη δική του ομάδα, για να περάσει απ’ το σημείο όπου η επιστροφή στην κανονικότητα είναι αδύνατη… Για τη διαρκή αναρχική εξέγερση, που δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί πάντα θα υπάρχει μια νέα ανατολή ηλίου πιο όμορφη από κάθε προηγούμενη.
Συντροφικούς χαιρετισμούς,
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς πρώτης περιόδου
και ο αναρχικός σύντροφος Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία / Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF)
Αναδόμηση της Ατλαντίδας 